Ακούγοντας τον κατάλογο της αξιόλογης πανκ ετικέτας Victory από το Σικάγο όλα αυτά τα χρόνια, ήταν εύκολο να αντιληφθείς ότι ορισμένα από τα γκρουπ που ηχογραφούσαν για λογαριασμό της ήταν τόσο καλά, ώστε τους άξιζε μια ευρύτερη αναγνώριση, πέρα από τα όρια της δικής τους σκηνής, κατά τα πρότυπα της Epitaph και των Bad Religion και Offspring. Πρόχειρα στο μυαλό μου έρχονται οι Snapcase και οι Grade. Τελικά το χατ τρικ έκαναν οι Thursday με το τρίτο τους αυτό άλμπουμ, που όμως κυκλοφορεί ουσιαστικά από πολυεθνική εταιρία, έχοντας πάντως και το μικρό σήμα με το bulldog της Victory στο οπισθόφυλλο.
Τα περισσότερα πράγματα, για να μην πούμε τα πάντα, είναι θέμα τύχης, και οι Thursday φαίνεται να έχουν καμπόση απ’ αυτή. Αυτό δεν έχει να κάνει με την αξία τους, αλλά με τη χρονική συγκυρία που ευνοεί ιδιαίτερα συγκροτήματα του δικού τους ήχου. Το emo punk απολαμβάνει μια πρωτόγνωρη ίσως αναγνώριση κι ένα σωρό μπάντες μπαίνουν με ζήλο στο στίβο της μαζικότερης αποδοχής. Οι Thursday θα λέγαμε ότι είναι από τις καλύτερες απ’ αυτές, και ήδη έχουν περιοδεύσει με πολλούς από τους ομολόγους τους όπως οι Saves The Day, οι Sparta και οι Boy Sets Fire. Το σινγκλ του δίσκου “Signals Over The Air”, μια μάτια επάνω στη λανθάνουσα σεξουαλικότητα των σύγχρονων ανθρώπων, το δικό τους “Mansize” της PJ Harvey όπως δηλώνουν οι ίδιοι, είναι ενδεικτικό και του μουσικού ύφους τους, όσο και των διαθέσεων που προσπαθούν να εκφράσουν μέσα απ’ αυτό. Δυναμικός ήχος, κιθάρες γεμάτες ένταση κυριολεκτικά και μεταφορικά, μα και ένας ολοκληρωτικά ευαίσθητος συναισθηματικός κόσμος που βγαίνει στην επιφάνεια μέσω των σταθερών, σίγουρων φωνητικών του βοκαλιστα και στιχουργού Geoff Rickly.
H τραχύτητα του πανκ ήχου είναι παρούσα σαν γλυκιά ανάμνηση, δεν είναι λίγες όμως οι φορές που θα νοιώσετε τα τραγούδια να εκτροχιάζονται προς μια εμπορική μανιέρα που πλησιάζει κάποιους σαν τους Linkin Park για παράδειγμα. Ορισμένα πράγματα δεν είναι τυχαία βέβαια, και δεν πουλάς για πλάκα και τυχαία πολλές χιλιάδες αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες, πρέπει απαραίτητα να έχεις πιάσει το σφυγμό μιας μεγάλης μάζας νέων ανθρώπων για να πας στην τράπεζα να εξαργυρώσεις το παχυλό σου τσεκ, και οι Thursday ορθά απολαμβάνουν τα όποια χρηματικά οφέλη τους.
Το “War All The Time” – τίτλος που δεν αναφέρεται στον αληθινό πόλεμο, μα στον ανύπαρκτο πρακτικά αλλά περισσότερο χειροπιαστό ουσιαστικά πόλεμο που δίνουμε στην καθημερινότητα μας – είναι ένα καλό άλμπουμ, γεμάτο από συνθέσεις ιδιαίτερα αξιόλογες για τους φίλους του είδους που πραγματεύονται, αν και δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι οι υπόλοιποι ακροατές θα διαισθανθούν μια φόρμουλα πίσω από τη μουσική τους. Δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά, το θέμα είναι ότι οι Thursday έχουν αναμφισβήτητα κάποια πράγματα να πουν, κι εκείνοι που ενδιαφέρονται δεν θα αφήσουν την ευκαιρία να χαθεί και θα λάβουν τα γεμάτα προβληματισμούς τους.
