Είμαι ο μόνος που έχω μία έμφυτη αντιπάθεια προς τα λεγόμενα παιδιά – θαύματα; Ο Jonny Lang ήταν κάποτε ένα τέτοιο κακόμοιρο παιδάκι, όταν από τα 12 του χρόνια γέμιζε αρένες στις Ηνωμένες Πολιτείες παίζοντας τα λευκά blues προς μεγάλη χαρά των γονιών του και της εταιρίας του. Τα τελευταία χρόνια βέβαια είχε χαθεί, σαν τον Macauley Culkin ένα πράγμα, όμως να’τος πάλι, στα 22 του χρόνια επιστρέφει, «πιο ώριμος από ποτέ» όπως θα λέει λογικά και το δελτίο τύπου.
Αν ήμουν παλιός φαν του, που φυσικά δεν είμαι, θα ήμουν απίστευτα απογοητευμένος με την δισκογραφική επιστροφή του. Το ότι παραμένει καλός κιθαρίστας ισχύει βέβαια. Όμως για χάρη της πιο μεγάλης εμπορικής επιτυχίας, και για να αποκτήσει και ένα επιθυμητό rotation στο MTV ο Lang συνεργάζεται στις συνθέσεις των κομματιών και στην παραγωγή με τον Marti Frederiksen προσπαθώντας να αξιοποιήσει την εμπειρία του με τους Aerosmith και την Faith Hill. Αποτέλεσμα; Μην ρωτάτε καλύτερα…
Το “Long Time Coming” βρωμάει επιτηδευμένη κακή MOR rock για «όλα τα γούστα» εκτός από τα δικά μας. Μέχρι και τον ξεχασμένο, και καλά θα κάνει να μείνει εκεί που βρίσκεται, Michael Bolton έρχεται να μας θυμίσει σε κάποιες στιγμές ο Lang, ενώ αλλού πετάει και ένα χαλαρό beat για να χωρέσει ανάμεσα σε ερωτικά r’n’b playlists.
Αποκορύφωμα της κακογουστιάς και η live διασκευή στο “Livin’ For The City” του Stevie Wonder για να κλείσει ένα album, που αμφιβάλλω αν θα ξαναβρεί θέση στο cd-player μου ενώ αντίθετα πολύ πιθανό να ακούσω κάποιο από tracks που περιέχονται, σε κάποιον από τους mainstream ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης.
