To ξέρω, το ξέρεις, ακόμα και ο θείος σου ο Μπάμπης το άκουσε στον Γεωργίου εχτές το βράδυ και το έμαθε: Οι Lambchop πλέον παίζουν μπάλα μόνοι τους και κερδίζουν το πρωτάθλημα καθαρά, πριν ακόμα αυτό ξεκινήσει. Κατεβαίνουν στο γήπεδο σε πλήρη σύνθεση και μας παίρνουν τα σώβρακα. Ο παίκτης-προπονητής Kurt Wagner σκοράρει ασταμάτητα και εμείς ως πιστοί οπαδοί του τον αποθεώνουμε. Και αν κάποια φορά κατακρίνουμε κάποιες επιλογές του, όπως έγινε με το “Is A Woman” όταν κατέβηκε με μία αργή αμυντικογενή εντεκάδα, τελικά αποδείχθηκε ότι κάναμε λάθος αρχική εκτίμηση, και με την πάροδο του χρόνου, και με πιο προσεκτικές ακροάσεις, μας παρέσυρε και αυτό ακόμα στο μεγαλείο τους.
Ταπεινά συγνώμη, παρασύρθηκα. Το γνωρίζω ότι η ποδοσφαιροποίηση της τέχνης κάνει κακό, όμως στην περίπτωση της κολλεκτίβας από το Nashville ταιριάζει γάντι. Με τα “Awcmon” και “Noyoucmon” ύστερα από μία συνεχή προακρόαση δύο μηνών, οι Lambchop σημειώνουν ακόμα δύο εντυπωσιακά goals για highlights στη πολυετή πορεία τους στη μουσική που εμείς αποκαλούμε αγαπημένη μας.
Ας μην γελιόμαστε. Αν θέλετε μία «αντικειμενική» γνώμη για τo «δύο σε ένα» νέο δημιούργημα των Lambchop καλύτερα να σταματήσετε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Θεωρείστε δεδομένη την άποψη του υπογράφοντα αλλά και των περισσοτέρων, πιστεύω, συντακτών του avopolis, ότι οτιδήποτε παρουσιάζει η σπουδαία αυτή μπάντα είναι σαφώς πολλά σκαλοπάτια ποιότητας και έμπνευσης πάνω από την μεγαλύτερη πλειοψηφία των δίσκων που παρουσιάζουμε καθημερινά. Έτσι και τα “Awcmon” και “Noyoucmon” κρίνονται προκαταβολικά «Απαραίτητα» για κάθε σοβαρή σύγχρονη δισκοθήκη, χωρίς πολλές λεπτομέρειες και δικαιολογίες.
Ο Kurt Wagner λοιπόν, καθόταν στην ξύλινη κουνιστή καρέκλα του στη βεράντα του σπιτιού του στο Nashville, κατέβαζε μπίρες και για αρκετούς μήνες έπαιζε ένα ιδιαίτερο παιχνίδι έμπνευσης και πρόκλησης, δοκιμάζοντας να γράφει ένα τραγούδι κάθε μέρα. Απόρροια αυτής της μικρής καλλιτεχνικής περιπέτειας στην οποία έβαλε τον εαυτό του, ήταν δεκάδες τραγούδια, τα εικοσιτέσσερα καλύτερα από τα οποία βρήκαν την θέση τους στα δύο cd της τολμηρής νέας κυκλοφορίας των Lambchop.
Tα δύο albums δεν έχουν κάτι το οποίο να τα διαχωρίζει, αντίθετα λειτουργούν καλύτερα σαν ένα, και στα αυτιά ενός έμπειρου «lombster», ίσως και να φαντάζουν σαν μία “best of” συλλογή, με την διαφορά όμως ότι τα τραγούδια είναι ολοκαίνουργια. Μέσα σε έναν τέτοιο μεγάλο αριθμό τραγουδιών ο Wagner βρίσκει την ευκαιρία να επισκεφτεί ξανά τα διάφορα στυλ μουσικής στα οποία οδήγησε την μπάντα μέσα στο πέρασμα των ετών και να τα βελτιώσει σύμφωνα με την εμπειρία που έχει πλέον αποκτήσει.
Σίγουρα βέβαια, την τελειότητα του “Nixon” δεν την πλησιάζει, κυρίως διότι όπως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο κανένα διπλό cd-album δεν κατάφερε να διατηρήσει κάποια συνοχή, όμως μην γελιέστε, το μεγαλείο αυτής της μπάντας και η ιδιοφυΐα του Wagner λάμπουν σε κάθε ηχογραφημένο λεπτό.
Περαιτέρω ανάλυση, είναι ανώφελη, διότι πολύ απλά τα συναισθήματα στα οποία σε οδηγούν οι ακροάσεις των “Awcmon” και “Noyoucmon”, δεν αναλύονται. Πόσο δε, γράφονται… Γι’αυτό και ύστερα από δύο μήνες, όπως προανέφερα, ακροάσεων, το μόνο που μπορούσα να αποτυπώσω στην οθόνη του υπολογιστή μου και στις σελίδες του avopolis, είναι μόνο αυτό το απλοϊκότατο κείμενο. Και τελικά, όταν το έχω κάνει τόσες φορές στο παρελθόν, πόσους ακόμα πρωτότυπους τρόπους μπορώ να βρω για να περιγράψω την μεγαλοσύνη και πολύτιμη καλλιτεχνική αξία των Lambchop;
