Πάνε έξι περίπου χρόνια από την άφιξη των Jean-Benoit Dunckel και Nicholas Godin στα στερεοφωνικά μας με το ντεμπούτο τους. Μια δουλειά που κατατάξαμε χωρίς πολλή σκέψη στα καλύτερα της περασμένης δεκαετίας και, αν ποτέ συντάσσαμε ένα τέτοιο κατάλογο, δεν θα ήταν έξω και από τα πιο επιδραστικά. Το Moon Safari εμφύτευσε κομμάτια της disco των 70s και του easy listening των '60s στις καθημερινές μας ανάγκες και για ένα διάστημα τα αναλογικά σύνθι, οι μίνιμαλ ρυθμοί του beatbox, τα έγχορδα και τα αιθέρια ηχοτοπία τους, μαζί με στρώματα vocoder στα φωνητικά, έφεραν τους δύο αυτούς κατοίκους των Παριζιάνικων προαστίων στις πρώτες θέσεις των αγαπημένων μας. Καλώς ή κακώς το ντεμπούτο αποτέλεσε και το σημείο αναφοράς τους, με το οποίο όμως διαρκώς θα είχαν να κάνουν όσον αφορά στην αντιμετώπιση τους. Μην ξεχνούμε ότι ο ήχος του ήταν το πάτημα για να βγουν μπάντες όπως οι Zero 7, οι Bent και πόσοι άλλοι.
Μετά και το σάουντρακ για το "The Virgin Suicides", το σκοτεινό σύντροφο για την ανάλογης αισθητικής ταινία της Sofia Coppola, είναι αλήθεια ότι κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει, σίγουρα όμως κανείς δεν είχε στο μυαλό του ένα ρηξικέλευθο follow-up, όπως του "10,000 Hz Legend". Αν και για μας κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ (άλλωστε φιγουράρει στο νο.2 για εκείνη τη χρονιά σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας), το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί τη "μαύρη τρύπα" τους, αφού τόσο από το κοινό, όσο και από τα μουσικά περιοδικά αντιμετωπίστηκε με αρκετά χλιαρά σχόλια, κυρίως λόγω της διάθεσής τους να διευρύνουν την παλέτα τους προς progressive μεριές. Η αλήθεια είναι ότι κρατούσαν πολλά από τα στοιχεία που τους έκαναν γοητευτικούς (ποτέ δεν έλειψαν οι γλυκές μελωδίες), όμως αυτή τη φορά κρατούσαν τα όνειρά τους πιο κοντά στη γη.
Στο τρίτο λοιπόν "κανονικό" μέλος της δισκογραφίας τους, το οποίο είχαμε μάλιστα τη χαρά να παρουσιάσουμε πρώτοι εν Ελλάδι με τις ευλογίες τους, μας περιμένει ακόμη μία έκπληξη. Κρατώντας μερικά από τα γήινα στοιχεία και τις τάσεις για μικρά πειράματα, επιστρέφουν ξανά πίσω για το διάστημα. Το εναρκτήριο "Venus" μας δίνει μια ιδέα με το μετρονομική του, σχεδόν καθηλωτική γοητεία και τα γνωστά synths, ενώ το πρώτο single "Cherry Blossom Girl" που ακολουθεί, στηρίζεται σε μια ακουστική μελωδία που κολλά στον εγκέφαλο σαν βεντούζα, με ένα ταξιδιάρικο φλάουτο και υπέροχες φωνητικές αρμονίες.
Οι εκπλήξεις συνεχίζονται με το "Run", μια συνθετική μπαλλάντα που μια σε παρασύρει στο ζεστό νεφελόκοσμό της, θυμίζοντας το "I’m Not In Love" των 10cc, και μια σε επαναφέρει σε κρύα τοπία. Το "Mike Mills" (από το όνομα του νεϋορκέζου σκηνοθέτη και σχεδιαστή εξωφύλλων, όχι του μπασίστα των REM) είναι άλλη μια μίνιμαλ μελωδία που προσφέρει κύματα μουσικής γαλήνης, ενώ το πιο upbeat "Surfing on a Rocket" είναι ξεκάθαρα το απόσταγμα των εμπειριών και των κολλημάτων τους από τις δύο διαφορετικές σε ύφος δισκογραφικές τους καταθέσεις, όπως επίσης και το "Another Day" με μια βραδυκίνητη μελωδία, σκοτεινή και πεσιμιστική για να μας προετοιμάσει για την πιο πειραματική και παιγνιώδη τους στιγμή εδώ, που δεν είναι άλλη από το "Alpha Beta Gaga", στην οποία φανταζόμαστε έβαλε γερά το χεράκι του ο παραγωγός Nigel Godrich. Το άλμπουμ τελειώνει με πιο έντονη την "10,000 Hz Legend" ματιά, ονειρικά και prog μαζί. Άλλωστε το μινιμαλιστικό "Alone In Kyoto" από το soundtrack της ταινίας "Lost in Translation" το ξέραμε ήδη.
Το άλμπουμ είναι σκέτη απόλαυση από την αρχή ως το τέλος. Υπέροχος ηλεκτροακουστικός ήχος (ο πολυχαρακτηρισμένος και ως ρετροφουτουριστικός όλα αυτά τα χρόνια) με καλειδοσκοπικά ηχοτοπία και "κινηματογραφικές" ενορχηστρώσεις που τοποθετούν ενίοτε το μπάντζο ως ακουστική τσόντα. Οι Air γράφουν ποπ συνθέσεις για ταξίδια στο διάστημα, τη σεξουαλική επιστήμη, το σύγχρονο έρωτα, αλλά και τα "cherry blossom girls", άλλοτε με σεξουαλικό πάθος, άλλοτε με αφοπλιστική αφέλεια και ακατάσχετο ρομαντισμό, μα πάντα με μια ευδιάκριτη μοναξιά να πλανάται. Ακόμα και ο τόνος των πιο ευχάριστων στιγμών αφήνει πίσω του μια μελαγχολία, στοιχείο που επιτείνει μάλλον και ο Godrich στο ευγενές του φινίρισμα.
Επιπρόσθετα, παρότι ο ήχος του είναι πράγματι μια επιστροφή στη lounge pop του Moon Safari, εξακολουθεί να είναι γήινος, όπως συνέβαινε και στον προκάτοχό του. Σ' αυτό βοηθά και η σχεδόν ολική εγκατάλειψη των vocoders του ντεμπούτο και η πίστη στις δικές τους φωνητικές δυνάμεις, πέρα βέβαια από δύο συμμετοχές, εκείνη της Jessica Banks στο "Cherry Blossom Girl" και της Γαλλοκαναδής Lisa Papineau, εν δεύτερον των Big Sir (στα "Surfing On A Rocket" και "Biological"). Όχι ότι η προφορά του duo δεν θα την σπάσει για τα καλά στους ψηλομύτες Άγγλους (το "Stay like ziss / on zι airs of my chest" ακούγεται σαν ερμηνεία δικού μας σκυλολαϊκού από Τούρκο αοιδό), αλλά εμάς ποσώς μας ενδιαφέρει, έτσι δεν είναι; Απολαύστε λοιπόν αυτές τις δέκα νέες συνθέσεις των Γάλλων, αφήστε τις να επιδράσουν ελεύθερα στα ένστικτά σας, αποδεσμεύοντας όλη την αιθέρια γοητεία τους. Δεν θα σταθείτε αμήχανοι ως προς το απρόσμενο της τροπής τους, αλλά αν τις ακολουθήσετε πιστά θα αποτελέσουν το πιο γερό διαβατήριο για ένα αθώο ταξίδι στα άδυτα της τρυφερότητας. Είναι βέβαιο ότι δεν θα απογοητευτείτε, όπως βέβαιο είναι ότι δεν χρειάζεστε άλλους δύο τόνους ενθουσιώδους επιχειρηματολογίας από τον υποφαινόμενο!
