Ο κύριος που βρίσκεται πίσω από το μουσικό όχημα των Mice Parade δεν είναι άλλος από τον Adam Pierce. Ένας κύριος που για τον γράφοντα ανήκει στην κατηγορία των μουσικών ιδιοφυών, κάτι που άλλωστε όσοι ακούσατε και υποθέτω λατρέψατε το άλμπουμ του Mokoondi, δεν θα θεωρήσετε πως είναι υπερβολή. Ίσως όχι κάτι νέο για εσάς, αλλά σίγουρα όχι υπερβολή... Άλλωστε υπάρχουν και οι εξαιρετικές δουλειές του με τους Dylan Group (δυστυχώς την καριέρα του σαν drummer των The Swirlies δεν την έχω παρακολουθήσει, για να σας πω την αλήθεια), για να έχετε περισσότερα δείγματα του ταλέντου του. Όσο για το γούστο του, υπάρχει η εταιρεία του, η Bubble Core, για μία περιεκτική γεύση από αυτό. Τελικά, ο κύριος Adam Pierce είναι μία πολυάσχολη προσωπικότητα και τώρα που σκέπτομαι, μάλλον είναι ευκαιρία να την εξερευνήσω και εγώ περισσότερο.
Η καινούρια του δουλειά λοιπόν δεν θα μπορούσε εξ ορισμού παρά να είναι ιδιαίτερη. Και τελικά, όπως ήλπιζα, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Πάντα με μινιμαλιστικές διαθέσεις, καταπιάνεται με πιο ηλεκτρονικά όργανα σε αυτό το άλμπουμ, αφήνοντας στην άκρη τους πολλούς και ποικίλους φυσικούς ήχους του Mokoondi. Όχι πως λείπουν και αυτοί, αλλά η αναλογία μάλλον είναι υπέρ των πρώτων εδώ.
Οι συνεργασίες του πάντα ήταν εκλεκτικές, έτσι κι εδώ... Ο Doug Scharin των HiM στο "Out of the Freedom World" θα φέρει τα drums του και το αποτέλεσμα θα είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι με διπλά drums και μελωδία που παίζει με ανατολιτικόφερτες επιρροές. Ένα τραγούδι, επίσης, που μας εκπλήσσει με την χαλαρότητα των δομών του και τα χαωτικά –εκ πρώτης ακρόασης- μελωδικά περάσματα από την κιθάρα (;).
Ο δίσκος γενικά ακούγεται –λαϊκιστί λέγοντας- «μονοκοπανιά». Με την πάροδο των ακροάσεων βέβαια θα ξεχωρίσετε ίσως το επαναλαμβανόμενο και –κατά ένα προσωπικό (μόνο;) τρόπο- επιληπτικό μοτίβο του Mystery Brethren ή το πρώτο single του άλμπουμ Focus On Roller Coaster, με τα φευγάτα πλήκτρα του και τα κορυφαία drums του, που συνδυάζονται βέβαια και με αρκετά συμπληρωματικά εξαρτήματα ή κρουστά, όπως ακούμε. Άλλωστε, αυτό είναι το βασικό αντικείμενο με το οποίο ασχολείται ο βασικός υπεύθυνος για ό,τι ακούμε εδώ. Τώρα, άμα παραβλέψω έτσι το And still sits in front of you, ξέρω πως θα έχω τύψεις μετά, γιατί τα φωνητικά του Pierce είναι μελαγχολικά μεν, αλλά σε συνδυασμό με την έγχορδη μαγεία που έχει ενορχηστρώσει έχει φτιάξει ένα τραγούδι που άμα είχε εντάξει στο ρεπερτόριό της η Cesaria Evora, θα είχε γίνει super hit από τα πιο κουλτουριάρικα media της χώρας. Παρακαλώ, η αδικία να αποκασταθεί πάραυτα και να ενημερώσετε τους ακροατές/αναγνώστες σας για το μεγαλείο –τουλάχιστον- του εν λόγω τραγουδιού.
Το Obrigado Saudade είναι ένα άλμπουμ χορταστικό από όλες τις πλευρές. Συνθετικά, ηχητικά, τεχνικά, συναισθηματικά... Ok, το παραδέχομαι: η πιο περίεργη και δυσκολοχώνευτη στιγμή είναι το Guitars For Plants, μία άσκηση πειραματισμού με το θόρυβο και την κιθάρα σαν κύριο όργανο (εκτός κι αν ο βόμβος που ακούγεται στο μεγαλύτερο μέρος του κομματιού είναι από κάποιο άλλο όργανο...).
Η jazz τεχνοτροπία είναι πάντα μέσα στο συνθετικό μυαλό και την ψυχή του Pierce και οι αιθέριες μελωδίες του έχουν κάτι από την εξωτική μαγεία χωρών του νοτίου ημισφaιρίου και την ζωντάνια του εκεί τρόπου ζωής. Ο κύριος Pierce φτιάχνει μελωδίες με υψηλή συναιθηματική βαρύτητα, φτιάχνει μουσική για το μυαλό και το σώμα, μουσική με... «υψηλό δείκτη νοημοσύνης», για να οικειοποιηθώ και μία πολυχρησιμοποιημένη πλέον έκφραση από συμπατριώτες δημοσιογράφους.
Ο νεοϋρκέζος πολυοργανίστας δεν φτιάχνει απλά πειραματική μουσική. Μπορεί η μουσική του να δανείζεται επιρροές και ιδέες από την παραγωγή της idm, του ambient και του Post-rock, αλλά δεν μένει σε αυτά και σίγουρα δεν είναι ελιτιστής. Οι μελωδίες μπορεί να μην είναι απόλυτα -αυτό που λέει και ο συνάδελφος Τσάβαλος:- «ευδιάκριτες», όπως είναι συνήθως στην pop τραγουδοποιία, αλλά έχουν συναίσθημα και αναμφίβολα την δύναμη να συγκινήσουν τον κάθε ακροατή τους. Δεν μένει σε εσωστρεφείς εκφράσεις, όπως κάνουν μάλλον καλλιτέχνες όπως οι Tortoise, για παράδειγμα, αλλά εμπνέεται από τους κάθε λογής ήχους και μουσικές του κόσμου.
Και θα μου επιτρέψετε να πω πως κάπου εδώ είναι η μαγεία του καλλιτέχνη Pierce. Ότι μπορεί και συνδυάζει επιτηδευμένες τεχνικές συνθετικής γραφής με πλούτο συναισθημάτων και να παράγει ένα φρέσκο τελικό αποτέλεσμα, που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο από όσους (δεν ελπίζω να είναι πολλοί φυσικά) θα αποπειραθούν να το ακούσουν.
Ναι, τώρα που το σκέπτομαι πρέπει να σας χαιρετίσω. Πάω να στείλω mail στον συνάδελφο Θανοπουλο να μου παραγγείλει τις ελλείψεις μου από την δισκογραφία του αγαπημένου μου Pierce.
