Το πρώτο λεπτό του Blue Notebooks, ξεκινά με τον ήχο ενός πιάνου, παράλληλα με την φωνή της ηθοποιού Tilda Swinton η οποία απαγγέλλει λόγια του Κάφκα κάτω από τους ήχους μιας γραφομηχανής. Ίσως το πιο λυρικό ξεκίνημα δίσκου που έχουμε ακούσει εδώ και πολύ καιρό, ικανό να δώσει ένα δυνατό εναρκτήριο λάκτισμα για το μαγικό ταξίδι στη μουσική του Max Richter. Τα επόμενα 40 λεπτά ικανοποιούν κάθε αρχική προσδοκία και τέρπουν τις αισθήσεις σε βαθμό που σπάνια συναντάμε. Η γεύση που αφήνει το Blue Notebooks μετά από μερικές ακροάσεις είναι ταυτόσημη με αυτή ενός καλού βιβλίου, μιας κλασικής κινηματογραφικής ταινίας ή ενός παλιού καλού κρασιού.
Ομολογώ ότι όταν διάβασα το όνομα του Max Richter στο σκοτεινό εξώφυλλο του cd είχα σπάσει το κεφάλι μου για να θυμηθώ κάτι για αυτόν. Γιατί αρκεί μια γρήγορη ακρόαση του Blue Notebooks για να καταλάβεις ότι αποκλείεται να έχεις να κάνεις με κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο. Το σηματάκι 130701 τραβάει εξ αρχής το ενδιαφέρον, μια και πρόκειται για το ‘ορχηστρικό’ παράρτημα της Fat Cat από το οποίο πέρσι κυκλοφόρησαν δύο καταπληκτικοί δίσκοι, αυτός των Set Fire to Flames και του Sylvain Chauveau. Ο Richter βρίσκεται πιο κοντά στις ‘κλασικές’ αναφορές του δεύτερου, σε ένα όμως συνθετικά και ηχητικά πληρέστερο στυλ. Όσο και αν λοιπόν έσπαγα το κεφάλι μου, ομολογώ ότι δεν κατάφερα να θυμηθώ κάτι για τον κύριο Richter μια και δείχνει να κρατάει τουλάχιστον μέχρι τώρα ένα αρκετά χαμηλό προφίλ.
Για να μην τα πολυλογώ, ο Richter συμμετείχε ενεργά στην παρέα των Future Sound of London τόσο στο Dead Cities (το κομμάτι Max είναι τιτλοφορημένο με το όνομα του) όσο και στο αρκετά υποτιμημένο, ψυχεδελικό Isness. Ξεκίνησε ως προσκεκλημένος πιανίστας και κατέληξε να συμμετέχει ενεργά στις συνθέσεις και να ενορχηστρώνει τα οργανικά μέρη. Αντίστοιχη ήταν και η συμμετοχή του στο In the Mode των Reprazent, σημεία όλα αυτά που σκιαγραφούν τη μουσική ταυτότητα ενός δημιουργού που καταφέρνει να εξισορροπεί αρμόνικά την αγάπη του για την ηλεκτρονική μουσική με την κλασική του παιδεία.
Μιλήσαμε όμως αρκετά για τον Richter και ελάχιστα για τον δίσκο του. Το Blue Notebooks είναι η δεύτερη προσωπική του κυκλοφορία μετά το Memoryhouse. Στα 40 λεπτά του (που μοιάζουν τόσο λίγα) συνδυάζεται η νοσταλγική διάθεση του Chopin, με το μινιμαλιστικό στυλ του Glass, τις εκλάμψεις εγχόρδων των Silver Mt Zion και τους ambient περιβαλλοντολογικούς ήχους του Eno. Όλα τόσο υπέροχα δεμένα, σε αυτή την ελκυστική μελαγχολία και την ταξιδιάρικη διάθεση που τόσο απλόχερα ο κύριος Richter μας παρέχει.
Αφήνοντας μια από τις πρόσφατες νύχτες το Blue Notebooks να γυρίζει επαναληπτικά στο cd, κάτω από το φως της πανσελήνου, μετά από λίγη ώρα άρχισαν να ξυπνούν φαντάσματα και να βγαίνουν από τα βιβλία του Poe που στέκονταν στη σκονισμένη βιβλιοθήκη, τις ταινίες του Lynch παραδίπλα και τους δίσκους στο ράφι της constellation. Τα χειρότερα όμως ήταν αυτά που προέρχονταν ‘εκ των έσω’ … οπότε και αποφάσισα να βγάλω γρήγορα το cd και να το κρύψω στα γρήγορα στο βάθος της δισκοθήκης.
