Παίρνω στα χέρια μου ξανά, μετά από μια δεκαετία περίπου, το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε ποτέ η εταιρία Domino. Τίτλος του “Love’s A Bargain” και το συγκρότημα που τον υπογράφει God’s Eye. Αμέσως σου κάνει εντύπωση το πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, αλλά και πόσα παραμένουν ίδια.Καταρχήν έχει αλλάξει το όνομα της εταιρίας, αφού η εταιρία στο εξώφυλλο αναφέρεται σαν Twenty 20 Recordings (θεωρείται πάντως το πρώτο άλμπουμ της Domino, έχει και τον πρώτο κωδικό της). Έχει επίσης αλλάξει το γεγονός ότι η εταιρία δεν ακολουθεί τις τρέχουσες ηχητικές τάσεις αλλά μάλλον τις καθορίζει εκείνη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα γκρουπ από τη Μασσαχουσέτη που τρέχει να προλάβει το τρένο του ήχου της Βοστώνης εκείνης της εποχής, εξάλλου την παραγωγή υπογράφει ο στάνταρ παραγωγός των μισών αμερικάνικων συγκροτημάτων της δεκαετίας του ’90, ο Paul Q. Kolderie. (Ανοίγουμε παρένθεση για να προσθέσουμε δύο - τρία ενδιαφέροντα ακόμη στοιχεία από το δίσκο : τις φωτογραφίες του εξωφύλλου έχει τραβήξει ο Jesse Peretz, μέλος των Lemonheads που πιστεύω ότι κέρδισε περισσότερα στη ζωή του γυρίζοντας αργότερα βίντεο κλιπ συγκροτημάτων, ενώ ως μάνατζέρ τους αναγράφεται η Joyce Linehan, σήμερα μάνατζερ του Joe Pernice και όλων των σχημάτων του – το ξέρω γιατί έχω αγοράσει τα cds του μέσω αυτής από το ebay!).
Σαν executive producer αναφέρεται ο Laurence Bell, ο άνθρωπος πίσω από την εταιρία. Το δικό του γούστο είναι που καθορίζει την πορεία της ετικέτας, και κρίνοντας από τους δίσκους που έχει κυκλοφορήσει στα δέκα αυτά χρόνια, πρόκειται για έναν ακροατή και φίλο της ροκ μουσικής με μοναδικό κριτήριο. Μην σπάτε το κεφάλι σας να θυμηθείτε τι ακριβώς έχει βγάλει η εν λόγω εταιρία στο διάστημα αυτό. Γι’ αυτό κυκλοφόρησε θά’ λεγε κανείς ετούτη η διπλή συλλογή, για να ανακεφαλαιώσει – και πολύ θα ήθελα να πιστεύω και για να κάνει έναν γύρο θριάμβου μπροστά στα μάτια των πολυεθνικών, αφού ο κατάλογός της είναι εκθαμβωτικός αφ’ ενός, μα κι επειδή έχει διατηρήσει ανέπαφη την ανεξαρτησία της όλα αυτά τα χρόνια – τη μέχρι σήμερα πορεία της και να προχωρήσει περισσότερο δυνατή παρακάτω. Ποιός μιλάει για μουσικό αδιέξοδο και για την μη ύπαρξη καλών καινούργιων συγκροτημάτων; Η Domino δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από όλα αυτά, και το αποδεικνύει κάθε λίγο, ρίχνοντας στην αγορά δίσκους που είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο, κι απόδειξη ότι φιγουράρουν σταθερά σ’ όλες τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς (το 2002 μάλιστα αν θυμάμαι καλά, το NME είχε ολόκληρη σχεδόν την παραγωγή της στα 50 καλύτερα, κάτι που είχα θεωρήσει σκάνδαλο απ’ τη μια, απ’ την άλλη όμως δεν μπορούσα να αρνηθώ την αξία κάποιου απ’ αυτούς!).
“Worlds Of Possibility” λοιπόν, ή «Δέκα Χρόνια Κομμάτια» όπως θα το ονόμαζε ο δικός μας Νιόνιος, και τι κομμάτια! Πολλά απ’ αυτά σε κάνουν όντως κομμάτια! Διπλό cd που γιορτάζει την πρώτη δεκαετία της εταιρίας και είναι σοφά χωρισμένο σε δύο μέρη : το πρώτο δισκάκι ανακεφαλαιώνει το παρελθόν της εταιρίας, ενώ το δεύτερο παρουσιάζει το παρόν και δίνει μια γεύση από το μέλλον της. Θα τα δούμε λίγο βιαστικά όλα αυτά, γιατί αν μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες, κι εμείς θα βαρεθούμε να γράφουμε κι εσείς να διαβάζετε!
Η Domino υπήρξε ανέκαθεν αμερικανοκεντρική, ή αν θέλετε, τα περισσότερα απ’ τα ονόματά της προέρχονται από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Ουκ ολίγα από αυτά, όχι μόνο υπήρξαν καταπληκτικές μπάντες, υπήρξαν πολύ πιο κύρια κλασικές μπάντες με όλη τη σημασία της λέξης. Θα πούμε λίγες μικρές λέξεις : Pavement, Sebadoh, Smog, Palace Music, Elliott Smith. Δεν θα καθίσουμε φυσικά να αναφέρουμε όλα τα συγκροτήματα που επηρεάστηκαν από τους παραπάνω, αυτά είναι λίγο ή πολύ γνωστά, απλά να τονίσουμε ότι η Domino επέμεινε στο να βγάζει ανελλειπώς τους δίσκους τους, αφήνοντας το χρόνο να επιβάλει την κυριαρχία τους στο χώρο που κινούνται, χωρίς ασφαλώς να απαιτεί από κανέναν να κινηθούν προς κάποια κατεύθυνση για να περάσουν σε περισσότερο κόσμο. Δίπλα σε όλους αυτούς, στάθηκαν κι άλλα ονόματα που παρότι δεν έγιναν γνωστά στο βαθμό που έγιναν οι προαναφερθέντες, ηχογράφησαν κι εκείνοι με τις σειρά τους δίσκους που κυμαίνονται από αξιόλογοι έως αριστουργηματικοί. Ξανά θα κάνουμε μια απλή αναφορά στα ονόματα : Royal Trux, Jim O’ Rourke, Papa M, Preston School Of Industry, Plush (where are you now?), Silver Jews, Folk Implosion, και από Βρετανούς Quickspace, Pram, Pastels (για χάρη των οποίων άνοιξε και παρακλάδι, η Geographic, όπου το δυναμικό επιλέγει ο Stephen Pastel), Clinic, Flying Saucer Attack κτλ. Τα κομμάτια με τα οποία εκπροσωπούνται εδώ προέρχονται τόσο από τα άλμπουμ, όσο και τα σινγκλ του κάθε ονόματος.
Περνάμε στη σύγχρονη φουρνιά, που δεν είναι πάντα και ό,τι φρεσκότερο, αφού εδώ περιλαμβάνεται και το νέο σχήμα του Stephen Malkmus, οι Jicks, όσο και το νέο «όχημα» του Will Oldham, ο Bonnie “Prince” Billy. Δίπλα τους στέκεται επάξια το νέο βαρύ πυροβολικό της εταιρίας, οι Σκοτσέζοι Franz Ferdinand (με μια demo εκτέλεση του καταπληκτικού τους ντεμπούτο σινγκλ “Darts Of Pleasure”), οι άπιαστοι στον τομέα τους αυτή τη στιγμή Four Tet, μια σειρά από εξαιρετικά νέα Βρετανικά σχήματα όπως οι Clearlake, Hood, James Yorkston, Max Tundra και Matt Elliott, συν τα στάνταρ αξιόλογα αμερικανικά συγκροτήματα που έχει το προνόμιο να μυρίζεται πριν από τους άλλους ο υπεύθυνος της εταιρίας (The Kills, Quasi). Στο δεύτερο cd θα συναντήσετε και κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια, όπως ένα από τους Γερμανούς To Rococo Rot (δεν το ξέραμε ότι προστέθηκαν κι αυτοί στο δυναμικό της Domino) ή από τους πρωτοεμφανιζόμενους Archie Bronson Outfit.
The future’s so bright, you gotta wear shades, μας λέει εμμέσως πλην σαφώς, το παρόν cd, και δεν θα περιμέναμε κάτι άλλο εδώ που τα λέμε. Το παρελθόν της Domino μας έχει αφήσει ανυπέρβλητες περγαμηνές, και κάθε καινούργια της δουλειά είναι αν όχι εξίσου απολαυστική με την αμέσως προηγούμενη, τουλάχιστον το ίδιο ενδιαφέρουσα. Ποτέ λοιπόν απογοητευτικοί, οι δίσκοι της πάντα έχουν κάτι να πουν, όταν δε βρίσκονται συγκρντρωμένοι όπως εδώ, τότε μιλάμε για μια απαραίτητη αγορά, αν σας αφορούν φυσικά οι αξιοσημείωτες τρέχουσες εξελίξεις στο χώρο του αποκαλούμενου ανεξάρτητου ροκ.
