Τι παίρνεις αν βάλεις δύο μουσικούς να δημιουργήσουν έχοντας έναν ωκεανό ανάμεσά τους, μια κοινή συνισταμένη πορεία δημιουργικά και μια διάθεση να ξεπεράσουν ως αποτέλεσμα ακόμη κι αυτό που περιμένουν οι ίδιοι από τους εαυτούς τους σαν καλλιτέχνες; Ένα άλμπουμ τόσο ξεχωριστό όσο το "Wish For A World Without Hurt", το οποίο κινείται χοντρικά στις παρυφές μιας ατέρμονης ambient αναζήτησης, χωρίς όμως να ξεπέφτει σε στείρες, χαοτικές στιγμές όπου ο ακροατής περιμένει κάτι να τον ανασύρει από ένα βαλτώδες ηχητικό κενό, αλλά όπου η κάθε επόμενη στροφή του ασημένιου δίσκου τον ρίχνει και σε ένα γοητευτικότερο περιβάλλον, γεμάτο διαδραστικά στοιχεία. Το άλμπουμ είναι ούτως ή άλλως φορτισμένο συναισθηματικά, και η μουσική του σε τοποθετεί απέναντι σε ηχητικές "καταστάσεις" που θέλοντας και μη, έρχεσαι εξίσου αντιμέτωπος με τη δική σου ψυχική πραγματικότητα, οδηγώντας σε σε καθαρτήριες ακροάσεις.
Ο Mark Beazley και ο Jim Adams δεν βρέθηκαν ποτέ μέσα στο ίδιο στούντιο για να ηχογραφήσουν το παρόν πόνημα, η σύγχρονη τεχνολογία τους το επιτρέπει άλλωστε. Είναι λοιπόν ένα θαύμα ίσως, το να μπορείς να παίρνεις ένα τέτοιο αποτέλεσμα μονάχα από την ανταλλαγή ιδεών διαμέσου ενός μουσικού φακέλου που ταξιδεύει μέσα από σύρματα και ραδιοεκπομπές και πηγαίνει πέρα - δώθε στον παγκόσμιο ουρανό, φέρνοντας έτσι κοντά τη σκέψη και τα αισθήματα δύο ανθρώπων που θέλουν να εκφράσουν ακριβώς αυτό, το ότι μια τρομοκρατική πράξη απομακρύνει ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους αυτής της γης, εκεί που το μοναδικό μέλημά μας θα έπρεπε να ήταν η αναζήτηση τρόπων να έρθουμε όλοι λίγο πιο κοντά.
Η μουσική του δίσκου είναι ένα είδους κατάθεσης επάνω στην επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, χωρίς όμως να παρατίθενται εδώ απόψεις και θέσεις για το γεγονός αυτό καθεαυτό. Συναισθηματικές αντιδράσεις θα βρείτε μόνο, κι αυτές μεταφερμένες σε ήχους αχνούς, άλλοτε έντονους, άλλοτε θρηνητικούς κι ενίοτε παράξενα θριαμβευτικούς κι αισιόδοξους.
Το άλμπουμ κινείται σε ένα πεδίο που έχει σχηματίσει για τον εαυτό του, που απλώνεται μεγαλόπρεπα σαν νεφέλωμα στο έναστρο στερέωμα, τόσο μυστηριώδες και τόσο όμορφο. Είναι ένα άλμπουμ που αποτελεί το τέλειο νυχτερινό σάουντρακ, μα και μια γλυκιά παρηγορία σε στιγμές που θέλεις να αφεθείς σε μια ελεύθερη πτώση από νότες που σε τυλίγουν απαλά μα όχι και εντελώς αθώα.
Πρόκειται για μια σπουδαία δουλειά, τίποτε λιγότερο εδώ που τα λέμε από μια ακόμη προσπάθεια που φέρει την υπογραφή των Rothko.
