Ίσως αν έπαιζε κανείς το τελευταίο πόνημα των Red Hot Chili Peppers ("By the way") σε έναν fan της μπάντας κάπου στα μέσα των80s, εκείνος να μην αναγνώριζε καν την ταυτότητά του. Προτού αποτελέσουν άθελά τους έναν εκ τους βασικούς μαϊντανούς της"alternative" εποχής του MTV, οι Peppers ήταν ένα συγκρότημα που επί χρόνια βολόδερνε για την επιτυχία, αφού οι ρίζες τουνξεκινούν από τα τέλη των 70s, τουλάχιστον όσον αφορά στο σχηματισμό τους (το 1984 μας παρέδωσαν την πρώτη τους, ομώνυμη,δισκογραφική δουλειά).
Από τότε άλλαξαν πολλά, αν και η διάθεσή τους να συνδυάσουν εποικοδομητικά μαύρα στοιχεία με το rock, έστω και αν στην αρχήείχαν πιο πρωτόλεια, punk μορφή, παρέμεινε σταθερή αξία. Εκείνο βέβαια που δεν παρέμεινε σταθερό, ήταν η σύνθεσή τους, αφούούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα ολόκληρο βαγόνι από μέλη πέρασε από τη μπάντα και μόνον οι Anthony Kiedis και Michael Balzary (ογνωστός μας Flea) δεν κουνήθηκαν από τις θέσεις τους, κάτι που επηρέασε λιγότερο ή περισσότερο και την εξέλιξη της μπάντας.Να θυμίσουμε ότι οι Cliff Martinez και Jack Irons κάθονταν στα drums πριν ο τρέχων drummer Chad Smith αναλάβει τα καθήκοντάτου στο breakthrough album τους "Mother's Milk" το 1989. Στις κιθάρες είχαν τον Jack Sherman αρχικά, τον Hillel Slovak για τοδεύτερο και τρίτο άλμπουμ και -όταν ο τελευταίος άφησε τον κόσμο τούτο από υπερβολική δόση ηρωϊνης το 1988- τον άγνωστο τότεJohn Frusciante, ο οποίος επίσης με τη σειρά του άφησε τη θέση του στον Dave Navarro των Jane's Addiction γιαένα μόνο άλμπουμ (το χειρότερό τους, "One Hot Minute").
Ουσιαστικά εδώ πρόκειται για καταγραφή της δεύτερης περιόδου τους, έπειτα από τη μετακίνηση από την Capitol στην Warner.Αυτή σηματοδότησε ταυτόχρονα και τη συνεργασία τους με τον Rick Rubin, που έδωσε τέλος στις συνεχείς αλλαγές παραγωγών για τατρία πρώτα άλμπουμ (συμπεριλαμβανομένου και του George Clinton) και ξεκίνησε με έναν εκ των κορυφαίων δίσκων της περασμένηςδεκαετίας, το "Blood Sugar Sex Magik", το οποίο έσκασε σαν βόμβα στα ραδιόφωνα το Σεπτέμβρη του 1991. Ο Rubin βοήθησε στο μετριασμότης διάχυτης ενέργειας τους, αλλά και ελαφρώς του funk στοιχείου και το αποτέλεσμα ήταν ένας πιο ώριμος, σοφιστικέ ήχος πουδεν έχανε από τις εφηβικές ευαισθησίες τους. Ένα μεγάλο μέρος -και δικαίως- της παρούσας συλλογής πηγάζει από εκεί.
Βεβαίως, του "Blood Sugar Sex Magik" προηγήθηκε σε όλα τα επίπεδα το "Mothers Milk", από το οποίο εδώ έχουμε μόνο τη διασκευήστο κλασικό κομμάτι του Stevie Wonder "Higher Ground", μάλλον ως τσόντα και ως ολίγη στάχτη στα μάτια, αφού το συγκεκριμένοανήκει στο ρεπερτόριο της Capitol. Το γεγονός πάντως ήταν ότι από τότε μπήκαν οι βάσεις της δεύτερης περιόδου τους κι επίσηςαπό τότε ήταν που το MTV ψαχνόταν για να κάνει το underground mainstream, βοηθώντας τα μέγιστα, έστω και για να καρπωθείαπ'όλο αυτό. Ναι, μιλάμε για την περίοδο που ακόμη και οι Sonic Youth είχαν θέση στο play list του, μ' όλα τα στραβά καιανάποδα που κουβαλούσε ως κερδοφόρα επιχείρηση και δεν είχαμε την ακατάσχετη παρέλαση πισινών. Το Blood Sugar Sex Magikπάντως έκανε τους Peppers μία από τις μεγαλύτερες μπάντες του κόσμου: "Give It Away", "Under The Bridge" και "Suck My Kiss"έκαναν το χρέος τους για ένα άλμπουμ το εδικαιούτο. Στο "One Hot Minute", που ακολούθησε, δυστυχώς προσπάθησαν να επαναλάβουντον ήχο του "Blood Sugar Sex Magic" με αποτελέσματα επιεικώς μέτρια (γι' αυτό και βρίσκουμε εδώ ένα μόνο κομμάτι, το "MyFriends"), ενώ μετά την άφιξη και πάλι του Frusciante το 1999, κυκλοφόρησαν το "Californication", με πιο απαλό και μελωδικόήχο, φτάνοντας στην κορυφή της εμπορικής τους καταξίωσης. Στο "By the Way" οι κιθαριστικές μελωδίες του John έπαιρναν τησκυτάλη, αλλά μάλλον η μπάντα εξαργύρωνε σε ένα μεγάλο βαθμό τη δίψα των νέων οπαδών τους.
Σε αντίθεση με τη ρετροσπεκτίβα της πρώτης περιόδου What Hits? που έφερνε στο φως το πιο cult status των 80s, εδώ έχουμε νακάνουμε με την εποχή της καθολικής από πλευράς κοινού αναγνώρισης της μπάντας. Έτσι λίγο πολύ όλα τα κομμάτια είναι γνωστάτοις πάσοι, χωρίς εκπλήξεις εκτός του πανέμορφου "Soul to Squeeze" από το soundtrack του "The Coneheads" και δύο νέων κομματιών ("Fortune Faded" και "Save the Population"), τα οποία αντέχουν τη σύγκριση σε ένα άλμπουμ μεγάλων hits. Δεν θα ήταν άσκοπο βέβαια να συμπεριλάμβαναν και το "Rollercoaster" of Love από το soundtrack του Beavis & Butthead Do America.
Φαίνεται μάλιστα ότι έλαβε χώρα κάποια άτυπη "ανταλλαγή" μεταξύ των δύο εταιριών που είχαν στο ρόστερ τους τους RHCP, αφού ηπρώτη συλλογή της EMI διέθετε ένα track της Warner, το "Under the Bridge", ενώ η παρούσα αρκείται στο "Higher Ground". Ό,τισκοπούς κι αν εξυπηρετεί αυτή η συλλογή και όσο ευδιάκριτοι κι αν είναι τέλος πάντων, μην ξεχνούμε ότι έχουμε να κάνουμε μεμια μπάντα που πλέον τροφοδοτεί τα charts, χωρίς να προδίδει τις αρχές της, ωριμάζοντας και προσπαθώντας να εξελιχθείταυτόχρονα, έστω και με μικρά βήματα πλέον, αφού η φόρμουλα είναι λίγο πολύ επιτυχημένη. Μην ξεχνούμε άλλωστε ότι το πρωτόφαντο υβρίδιό της, προϊόν της κοινής τους αγάπης για την punk σκηνή και το funk του George Clinton, ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά rap/funk/rock groups.
