Oύτε κι εγώ θυμάμαι πότε έγραψα την τελευταία κριτική μου. Συμβαίνει σε μια περίοδο όπου όλα στη ζωή σου είναι ξεκρέμαστα,ταλαιπωρημένα, απαιτητικά και οι αντιστάσεις σου σ'αυτό που επιβάλλεται να πράξεις, απλά... σθεναρές, να μπορείς ναανταποκριθείς μόνο στα πιο πεζά (κόψε, ράψε, διόρθωσε, βάλε, φτιάξε), αντίθετα με ότι θα περίμεναν οι γύρω σου ως αντίδραση.Αν η καθημερινότητά σου εμπλέκει και αυτά, είναι ολοφάνερο -αν δεν ανήκεις στο team κάποιου σήριαλ του Παπακαλιάτη- ναανταποκρίνεσαι στα βασικά. Κι όταν η μπόρα ξεσπάσει, είναι και πάλι φυσικό να έχεις να πεις τόσα πολλά, ώστε να μην ξέρειςαπό που ν' αρχίσεις. Κι αρχίζεις από τα πιο αγαπημένα κι αισιόδοξα.
Αν είναι κάτι τέτοιο η νέα δουλειά της Nelly Furtado; Μα φυσικά και ναι. Όταν μια φρεσκότατη, 24χρονη θεά, ξεπερνά τις δήθεναπαιτήσεις μιας δισκογραφικής και παραδίδει σε μια εποχής εξαιρετικού άγχους γι' αυτές ένα άλμπουμ που ξεφεύγει -άλλα όχι καικαλά- απ' αυτές, είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα, από το οποίο επιβάλλεται να ξεκινήσεις. Και να χαρείς, όταν τρία χρόνια μετά τοπλατινένιο (ή μήπως πολυπλατινένιο; αλλά ποιος γαμεί;) ντεμπούτο της, μας παραδίδει ένα ποπ άλμπουμ απαλλαγμένο από ταπολυφορεμένα κλισέ τούτου του χώρου.
Ο πιο σοβαρός τόνος, συγκριτικά με το Whoa, Nelly!, όπου η mainstream ποπ, το hip hop, και η folk συναντιούνται συγκλίνονταςπερισσότερο στην πλευρά της πρώτης (με θαυμαστά, πάραυτα, αποτελέσματα), δεν είναι πυροτέχνημα σοβαροφάνειας. Γι' αυτόφροντίζει άλλωστε με χαζοτράγουδα σε στυλ "Fresh off the boat" και προσμίξεις hip-hop, dance, banjos και μαντολίνων σταχορευτικά της. Έχοντας και τις δύο πλευρές δηλαδή: Κι εκείνων που θα προσέξουν την παραγωγή, κι εκείνων που θέλουν ένα όμορφοποπ ρυθμό για να τους θυμίζει το "Turn Off The Light".
Δυστυχώς για τη δισκογραφική δεν υπάρχουν εν δυνάμει μεγάλα pop hits αυτή τη φορά. Όμως το άλμπουμ ακούγεται ολόκληρο κιείναι χορταστικό όσο λίγα της κατηγορίας του τα τελευταία χρόνια, έστω κι αν καταφεύγει στην απαραίτητη για τους καιρούς μαςποικιλομορφία. Εκεί καθαρίζουν οι Track & Field με το πρόσχημα μιας εξωτικής, για τα δυτικά ακροατήρια, ποπ σε παραλλαγές,χωρίς όμως να ισοπεδώνουν. Η παραγωγή είναι πράγματι εντυπωσιακή, αφού περνά από την pop για πάρτυ και έξαλλες καταστάσεις("Forca", μ'ενα με ένα ακαταμάχητο tabla παρακαλώ) στο μαγευτικό μελαγχολικό ντουέτο με τον Caetano Veloso ("Island OfWonder"), κι από εκεί στη back to basics φιλοσοφία του "Saturdays", με την diy αισθητική του και τον απαραίτητο χαβαλέ.Κομμάτια, πιο κοντά στην ποπ της πρωτης δουλειάς, υπάρχουν, όπως το "The Grass is Green", αλλά μοιάζουν ξεκρέμαστα -μάλλονυπάρχουν ως συνδετικός κρίκος. Αν και το άλμπουμ δείχνει μια στροφή-στις-ρίζες (όσο σαχλαμάρα κι αν ακούγεται), κομμάτια σαντο "Explode" θα έκαναν πολλούς R&B παραγωγούς σε τοπ φόρμα να ζηλέψουν το ρυθμό του, ενώ το "Picture perfect", χωρίς νακομίζει γλαύκας εν Αθήναις, είναι ένα σαγηνευτικό κομμάτι, μ' ενα τεμπέλικο ρυθμό 6/8 και σκόρπια bluesy riffs. Η τελευταίαδε τετράδα του άλμπουμ είναι απολαυστικότατη, βάζοντας στην άκρη τη φουριόζα Nelly και φέρνοντας στο φως την πιο δαντελένιαχροιά της φωνής της σε χαμηλότονες συνθέσεις.
Και, εν πάσει περιπτώσει, μπορεί να μην επιχειρεί καμία επανασύνδεση της αγάπης της ποπ με τη φολκ, μπορεί να μην είναιRhythm Of Saints, αλλά ούτε σε πνίγει στην πολυμορφία του, ούτε πάει τζάμπα ένα τόσο ξεχωριστό ταμπεραμέντο και ταλέντο.Είναι η ποπ που μπορεί να σκαρφαλώνει στα charts (έστω και όχι τόσο εύκολα αυτή τη φορά) και παράλληλα να ζυμώνεται ευχάρισταστις ανάλογες απαιτήσεις ενός ακροατηρίου με πέντε ακούσματα παραπάνω. Λίγο το 'χετε;
