Να μία ακόμα μπάντα από αυτές που αποτελούν την εμπορική ναυαρχίδια της Universal στην αμερικάνικη αγορά. Μία αγορά ειδικών απαιτήσεων, τεραστίων διαστάσεων και –επίσης- ειδικής μεταχείρισης από τις δισκογραφικές εταιρείες. Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, σε μία χώρα που έχει χαρίσει στην παγκόσμια μουσική κοινότητα την τελευταία ίσως σοβαρή αναβίωση του rock n roll, ο λόγος βεβαίως για το grunge, ιδιαίτερη πέραση έχουν πλέον συγκροτήματα που πουλάνε σκληράδα στο attitude, μαζί με ένα μάτσο πεπερασμένες αλλά γλυκερές μελωδίες και μία αρκετή δόση βραχνάδας στη φωνή του τραγουδιστή.
Κάπως έτσι πορεύτηκαν και οι Puddle Of Mudd μέχρι τώρα και έφτιαξαν μία αρκετά δυνατή βάση fans. Ταυτόχρονα διαφοροποιούνται κάπως λόγω των επιρροών τους, που προέρχονται από Seattle μεριά (το Grunge Που λέγαμε πιο πάνω) και συγκροτήματα όπως οι Nirvana και οι Alice In Chains. Αυτόν τον ήχο λοιπόν, συνεπικουρούμενοι και από τον Andy Wallace, που μίξαρε το Nevermind , εμβολιάζουν με ακόμα πιο σκληρά από το χώρο του heavy metal στοιχεία και φτιάχνουν ένα ακόμα καθωσπρέπει, αλλά και απόλυτα βαρετό δίσκο σύγχρονου σκληρού αμερικάνικου ροκ.
Είναι περίεργο, στον σκληρό ήχο αυτή η χώρα να επιδικνύει εξαιρετικά σπάνια αξιόλογες μπάντες και στο –πιο ευρύ σαν όρο και στυλ- rock να μας βομβαρδίζει σταθερά πολύ ενδιαφέροντα καινούρια συγκροτήματα. Ίσως επειδή –σαν κανόνα- μας έχουν συνηθίσει σαν μουσικοί σε λιγότερο αρτίστικες εκφράσεις, όπως οι Βρετανοί ομολογοί τους; Ίσως... Για αυτό και ονόματα σαν τους Jane’s Addiction αποτελούν τις φωτεινότατες εξαιρέσεις και συνεπώς κερδίζουν σπουδαίο κομμάτι του σεβασμού όλων μας.
Για να επανέλθουμε όμως στην ουσία... Για τα 13 τραγουδια του Life On Display, στις σκέψεις μας η λέξη-κλειδί είναι το κλισέ. Γιατί τι άλλο από κλισέ είναι μουσικές γραμμές που θυμίζουν συνοθύλλευμα fm-hard rock από τα middle-seventies με power metal σε Light αποχρώσεις; Γιατί τί άλλο από κλισέ –επαναλαμβάνω- είναι στίχοι όπως «So here I am I don't wanna be by myself/ And I think you’re fucking someone else» ή «What do I have to do man/Tell me what is going on/ Tell me what is going»;
Λείπουν οι στιγμές που θα μας εκπλήξουν και θα μας θυμίσουν ότι ακούμε ένα νέο -σχετικά- συγκρότημα, που έχει να προσφέρει –κάποιες έστω- φρέσκιες μουσικές ιδέες και προτάσεις. Αναλογιζόμενος μάλιστα πως ανήκουν στην εταιρεία του Fred Durst των Limp Bizkit, τότε θα μου επιτρέψετε να προσθέσω πως δεν πρέπει να αισθάνεται και ιδιαίτερα περήφανος για την καλλιτεχνική του «όσφρηση». Αν μη τι άλλο, οι Limp Bizkit έδειξαν κάποια καλά στοιχεία –μετριοπαθούς έστω- νεωτερισμού και μπέρδεψαν αρκετά διάσπαρτα στοιχεία από διαφορετικές μουσικές σχολές...
Για να μην πολυλογούμε, πρόκειται για ένα cd με συγκεκριμένο, δυστυχώς μεγάλου μεγέθους, κοινό που όμως δύσκολα θα κατοικεί εκτός των αμερικανικών ορίων.
