Ρίχνοντας μια συνδυασμένη ματιά στο βιογραφικό του Matthew Dear και στον τερατώδη χάρτη με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά labels μπορούμε να κάνουμε μια μαντεψιά για το στυλ της μουσικής του, η οποία στη συνέχεια θα αποδειχτεί 100% αληθής. Έτσι αν συνδυάσουμε το minimal techno της Plus 8 (στην οποία ηχογραφούσε σαν False) με το tech-house της Perlon (εδώ χρησιμοποίησε το alias Jabberjaw) και την πιο ποπ πλευρά της Ghostly (της οποίας side-label είναι και η Spectral Sound) καταλήγουμε στον ήχο του Leave Luck to Heaven.
Το πρώτο στοίχημα που έπρεπε να κερδίσει ο Matthew Dear είναι αυτό του να γεμίσει ένα δίσκο διάρκειας σχεδόν μιας ώρας, με tracks που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον του ακροατή και θα δώσουν στην πρώτη του κυκλοφορία κάτω από το πραγματικό του όνομα ένα δυναμικό παρόν στον αχανή χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής. Αυτό και μόνο το γεγονός ότι επέλεξε με το Leave Luck to Heaven να μας συστηθεί με το πραγματικό του όνομα, δείχνει ότι τουλάχιστον ο ίδιος έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της κυκλοφορίες αυτής και είναι γεγονός ότι εν τέλει δεν τα πάει καθόλου άσχημα.
Κάνοντας ένα γρήγορο απολογισμό, στο Leave Luck to Heaven έχουμε 10 microhouse κομμάτια (αφαιρώντας το εισαγωγικό Nervous Laughter και το καταληκτικό Machete) με μινιμαλιστικούς αλλά σταθερούς ρυθμούς και διάσπαρτα φωνητικά, που άλλοτε έχουν τη μορφή samples και άλλοτε κανονικών τραγουδιών. Το κομμάτια έχουν άλλες φορές παιχνιδιάρικες tech-house διαθέσεις (The Crush, But For You), άλλοτε γίνονται λίγο πιο σκοτεινά με μια πιο απόμακρη αλά-underworld ερμηνεία από τον Matthew Dear (Just Us Now) και άλλοτε ξέφρενα (όπως το φοβερό It’s over now) πάντα βέβαια σε 4/4 ρυθμό.
Σίγουρα ένας εύστοχος συνδυασμός φαινομενικά ‘ψυχρών’ ρυθμών με τη ‘ζεστή’ οπτική του Matthew Dear, ότι πρέπει δηλαδή για να χρησιμοποιηθεί αυτός ο δίσκος ως αντεπιχείρημα σε όσους υποστηρίζουν ότι ο techno άξονας Detroit-Βερολίνο είναι παγερός και απρόσωπος.
