Με τον Peter Gabriel έχω μια ιδιαίτερη σχέση, μια και συνδέεται με κάποιες ξεχωριστές στιγμές της εφηβικής μου ζωής. Το άλμπουμ του “So” ήταν ο πρώτος «μεγάλος» δίσκος που μου εμπιστεύτηκαν να κάνω κριτική στο περιοδικό Ποπ & Ροκ – απορώντας τι υποτίθεται ότι πρέπει να γράψει ένας 17χρονος για ένα αναγνωστικό κοινό που περιελάμβανε και μεγαλύτερους και συχνά περισσότερο διαβασμένους αναγνώστες, σύντομα όμως βρήκα το δρόμο μου, θέλω να πιστεύω – ενώ οι εμφανίσεις του στο Λυκαβηττό το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου του 1987 ήταν από τα εκπληκτικότερα live που είχα δει μέχρι τότε, και μέχρι σήμερα εδώ που τα λέμε (οι ημερομηνίες είναι εξακριβωμένες γιατί τις τσέκαρα στο αρχείο μου. Συνήθιζα που λέτε να γράφω τις συναυλίες που παρακολουθούσα, όνομα συγκροτήματος και ημερομηνία δίπλα, αν το ξαναέβλεπα, κόμμα και νέα ημερομηνία δίπλα, μέχρι που σταμάτησα να το κάνω μετά από μια ντουζίνα σελίδες, αφενός επειδή βαρέθηκα, κι αφετέρου επειδή σε κάποια συγκροτήματα – Fall, Cave κτλ - τελείωσε η σειρά τους από τις πολλές ημερομηνίες!). Κι εκείνον όμως τον είδα μια ακόμη φορά, στη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρέα με Sting, Bruce Springsteen και φυσικά τον πανταχού παρόντα από τότε Νταλάρα!
Ο άνθρωπος ήταν φαινόμενο (ο Gabriel εννοείται!), και το καταλάβαινες πολύ περισσότερο όταν τον έβλεπες από κοντά. Απόλυτος άρχοντας των τεκταινόμενων επάνω στη σκηνή, έμπειρος μετά από τα χρόνια θητείας του στους Genesis και σπουδαίος συνθέτης πάντα που ισορροπούσε ανάμεσα στον έντεχνο χαρακτήρα της ροκ μουσικής που υπήρξε πάντοτε το εφαλτήριό του, και σ’ ένα έξυπνο χαρμάνι από οποιονδήποτε ενδιαφέροντα ήχο συνέβαινε να πλανάται σε κάθε χρονική περίοδο στον αέρα της παγκόσμιας μουσικής. Τα αποτελέσματα ήταν κάθε φορά κι ένας διαφορετικός δίσκος, που άνοιγε νέες διαδρομές στην καριέρα του μα και έδινε το έναυσμα για ακόμη δημιουργικότερες απόπειρες για ένα σωρό άλλους μουσικούς.
Κι ας μην μιλήσουμε για τις υπόλοιπές του δραστηριότητες όπως το φεστιβάλ Womad, την ετικέτα Realworld που έκανε την επανάσταση στο χώρο της world music – από την άποψη ότι άνοιξε τα μάτια στους πάντες γύρω από τις μουσικές που υπήρχαν στις τέσσερις γωνίες του κόσμου και αγνοούσαν οι πάντες – την εμπλοκή του στις νέες τεχνολογίες με τα ριζοσπαστικά cd-rom που έχει κυκλοφορήσει, συν την ενεργή συμμετοχή του σε ένα σωρό πολιτικά και κοινωνικά κινήματα που αφορούν σε διάφορες αδικίες που συντελούνται ανά τον κόσμο κατά μεμονωμένων προσώπων ή και ολόκληρων ομάδων και λαών.
Γνωστά τα περισσότερα από αυτά, ας μην τα ξεχνάμε όμως. Στο περιεχόμενο του διπλού αυτού cd ευθύς αμέσως. Το “Hit” αποτελεί πραγματικά μια εμπεριστατωμένη αναδρομή σ’ ολόκληρη τη σόλο καριέρα του Gabriel (εξ ου και το δεύτερο cd ονομάζεται “Miss”, αφού περιέχει κομμάτια που ο ίδιος χαρακτηρίζει εμμέσως σαν outsiders του ανθολογίου του), περιέχοντας κομμάτια από το πρώτο του άλμπουμ μέχρι και το περυσινό του “Up”, κάνοντας όμως και απαραίτητες στάσεις σε διάφορα άλλα project του καλλιτέχνη. Εδώ λοιπόν θα βρείτε κομμάτια από soundtracks που έχει γράψει τη μουσική ο Gabriel, σαν το “Passion” (από την ταινία “The Last Temptation Of Christ” με το “A Different Drum”) ή το “Long Walk Home” (από την ταινία “Rabbit-Proof Fence” με το “Cloudless”) ή ακόμη – κι αυτό δα έλειπε – από τη μουσική που έγραψε για το άνοιγμα του Millenium Dome στο Λονδίνο (“Father, Son” και “The Tower That Ate People”, από το ενδιαφέρον σε σημεία μα και μεγαλόστομο “Ovo – The Millenium Show”, συν το “Downside Up”, όχι όμως στη στουντιακή του εκτέλεση με την Elizabeth Frazer των Cocteau Twins και τον Paul Buchanan των Blue Nile στα φωνητικά αλλά σε μια ζωντανή ηχογράφηση).
Από εκεί και πέρα δεν παραλείπονται τα στάνταρ κομμάτια του, όπως το “Sledgehammer” που είχε κάνει τεράστια επιτυχία και στη χώρα μας (και δεν θα ήταν κι άσχημα αν ένα απ’ τα δύο cd είχε δωράκι και το video clip του παραπάνω κομματιού, ένα από τα καλύτερα και ευρηματικότερα που γυρίστηκαν ποτέ), το “Don’t Give Up” με την Kate Bush, το “Shock The Monkey” και το “Games Without Frontiers”, το “Solsbury Hill” (που επανήλθε στην επικαιρότητα με την ταινία “Vanilla Sky”) και το πιο πρόσφατο “Growing Up” (που αποτελεί και τον τίτλο του τελευταίου του dvd). Κι όσο κι αν όσο περνάει ο καιρός ο Gabriel χάνεται όλο και περισσότερο μέσα σε έναν λαβύρινθο ακαδημαϊσμού κι απομακρύνεται από τις ποπ φόρμες του, όπως τις γνωρίσαμε στους πρώτους του δίσκους, το σύνολο της δουλειάς του παραμένει ένα εντυπωσιακό συνθετικό ανθολόγιο. Κι αυτή τη στιγμή δεν θα βρείτε καλύτερη ευκαιρία να το αποκτήσετε έτσι συγκεντρωμένο όσο εδώ.
