Όσο και αν η απόσταση Σύδνεϋ -Βερολίνο μοιάζει τεράστια, η μουσική που όλα τα ενώνει έφερε κοντά τον Αυστραλό Brett Thompson με την πάντα εκλεκτική στις επιλογές της γερμανική Staubgold και το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης είναι το Tomorrow will be like today, το ντεμπούτο του κυρίου Thompson κάτω από τον τίτλο Rand and Holland.
Αν έστω και για μια στιγμή υπήρξαν αμφιβολίες για την ερμηνεία του τίτλου του δίσκου, αρκούσε μια γρήγορη ακρόαση για να γίνει σαφές ότι ο Thompson διακατέχεται από έντονες πεσιμιστικές τάσεις και αυτό που υπονοεί ο τίτλος είναι ότι το αύριο θα είναι το ίδιο άσχημο με το σήμερα. Οπλισμένος με την ακουστική κιθάρα του και τη μουντή φωνή του, κατέρχεται σε σκοτεινές περιοχές, θυμίζοντας προσωπικότητες όπως τους Bill Callahan και Will Oldham.
Οι ενορχηστρώσεις είναι εξαιρετικά λιτές και κινούνται σχεδόν αποκλειστικά στον άξονα κιθάρα-πλήκρα-drums εντείνοντας τον προσωπικό και μελαγχολικό χαρακτήρα της μουσικής του Thompson. Ευτυχώς ο έντονος λυρισμός κάπως υπερισχύει αυτής της ισοπεδωτικής μελαγχολικής διάθεσης, οπότε μπορεί να την γλιτώσουμε και να μην πέσουμε σε κατάθλιψη. Επίσης παρόλη την ομοιομορφία του, ο δίσκος ακούγεται με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, για κάτι που όμως πιθανόν να ευθύνεται και η μικρή διάρκεια του που δεν ξεπερνά τα τριανταπέντε λεπτά.
Η απλότητα και η αμεσότητα της μουσικής είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις τα κατάλληλα συναισθηματικά ερεθίσματα στον ακροατή και ο κύριος Thompson δείχνει να το ξέρει καλά. Από την άλλη όμως γνωρίζει και ότι η πλήξη και η μονοτονία παραμονεύει πάντα τέτοιες κυκλοφορίες οπότε φροντίζει να είναι αρκετά σύντομος και περιεκτικός. Σίγουρα ο χρόνος θα είναι ο καλύτερο κριτής για τον κύριο Thompson και στις μελλοντικές του κυκλοφορίες θα έχει να αντιμετωπίσει σαν σοβαρότερο εχθρό του που λογικά θα είναι η επανάληψη και η φθορά… το Tomorrow will be like today όμως διαθέτει το πλεονέκτημα του να είναι το ντεμπούτο του και να περιέχει λίγα μεν (οχτώ τον αριθμό) αλλά αρκούντως ενδιαφέροντα κομμάτια.
