Eίναι κάποιοι δίσκοι που θυμίζουν τοσο γνωστές διαδρομές που στο τέλος τις συμπαθείς για αυτό και μόνο τον λόγο. Αυτό συμβαίνει στον δεύτερο δίσκο του Μark Owen. Είναι τόσο καλοφροντισμένη και αναμενόμενη η παραγωγή του που δεν σε ενοχλει και τον συμπαθείς λίγο μιας και το αυτί σου έχει συνηθίσει και λίγο...Χατζηγιάννη ή Δάντη!
Η κλασική πορεία που έχει ένα πρώην μέλος boy-band είναι ο pop-rock ήχος. Kιθάρες που κουδουνίζουν στον glam ήχο των suede, φυσαρμόνικες-αναφορές στην Americana και ο ρυθμός των weezer χωρίς τα punk ξεσπάσματα τους. Όλα βέβαια καθαρά και φιλτραρισμένα που στο τέλος αυτό που μένει είναι μια νεανική ποπ σαν αυτη που ακούς σε mainstream σταθμούς με την δικαιολογία του ροκ ήχου. Τέλος οι στίχοι ταλαιπωριούνται απο γλυκές υπάρξεις που ο δύστυχος Μάρκος αναρωτιέται αν υπάρχουν απλα για να του δυσκολεύουν την ζωή.
Σε άλλες εποχές το δισκάκι θα καιγόταν το συντομότερο! Σε μια εποχή όμως που η λούπα είναι πια αποδεκτή και στο λαικό τραγούδι το ακούς με κάποια προσοχή. Βλέπεις οτι αυτό που κάνει του αρέσει ή τέλος πάντων το υπερασπίζεται. Διακρίνεις και κάτι άγνες προθέσεις μιάς και άργησε να το κυκλοφορήσει και όσο να είναι δείχνει ότι ήθελε να το ψάξει λίγο. Μετά όμως άρχιζεις να συμπαθείς τον Νίνο και την Άσπα, έ ...και σαν να το χάνεις το παιχνίδι...
