Οι Linkin Park είναι ένα απ’ αυτά τα συγκροτήματα που κερδίζουν με την πρώτη μια ξινή γκριμάτσα από τα πρόσωπα όλων όσων ασχολούνται σοβαρά με τη μουσική, σαν μια μπάντα που στην ουσία δεν έχει πολλά να πει και κερδίζει τις εντυπώσεις με έναν έξυπνο συνδυασμό ήχων και στυλ που μπορούν και απευθύνονται σε μια ευρεία γκάμα ακροατών, νεαρών σε ηλικία κατά προτίμηση. Πολύ δε περισσότερο όταν εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ, δηλαδή με μία κυκλοφορία που απευθύνεται κατά βάση στους φανατικούς οπαδούς τους.
Τα πράγματα ξεκαθαρίζει λιγάκι το dvd που συνοδεύει σαν δώρο το κανονικό cd, και είναι μάλλον προς τιμή τους που το δίνουν εδώ δωρεάν, ενώ θα μπορούσαν να το πουλάνε ξεχωριστά (πώς συμφώνησε άραγε η εταιρία τους;). Οι Linkin Park έχουν αμέτρητους φανατικούς οπαδούς στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, αρκεί να δείτε τον όγκο του ακροατηρίου στον οποίο παίζουν μπροστά. Λαοθάλασσα που θα ζήλευαν και οι U2 – λέμε τώρα. Το θέμα είναι ότι πρόκειται για ένα γκρουπ που δίνει πολλά επάνω στη σκηνή και γενικά θα είχε ενδιαφέρον να το δει κανείς από κοντά – όσο κοντά θα μπορούσε να πλησιάσει κανείς εδώ που τα λέμε στη σκηνή. Δύο τραγουδιστές, ένας που χειρίζεται τόσο τα μελωδικά όσο και τα πιο brutal φωνητικά (μπόλικες κραυγές θυμού βγαίνουν απ’ το δύσμοιρο λαρύγγι του) κι ένας που αναλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά τα ραπαρίσματα, ένα τρίο πίσω τους λίαν ικανό για το καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα – κιθάρα, μπάσο, ντραμς – κι ένας dj που προμηθεύει τα συχνά πυκνά σκρατσαρίσματα που εμπλουτίζουν τον ήχο τους.
Η μουσική τους είναι μια μορφή nu metal που οφείλει πολλά στους Rage Against The Machine (όπως ολόκληρο το άνωθεν παρακλάδι), κάποιες στιγμές είναι πολύ μελωδικοί μα δεν διστάζουν να σκληραίνουν επικίνδυνα κάποτε. Το ατού τους είναι ότι γράφουν καλά κομμάτια, που μιλάνε για καταστάσεις που βιώνουν στενά οι απανταχού πιτσιρικάδες, κι αυτός είναι και ο λόγος που αποθεώνονται απ’ αυτή την ηλικιακή μερίδα. Δύσκολα θα φανταζόμασταν κάποιον μεγαλύτερο ακροατή να τους αποθεώνει, πέρα ίσως από ένα ενδιαφέρον για να γεφυρωθεί το χάσμα των γενεών.
Σίγουρα έχετε ακούσει κάποια από τα κολλητικά είναι η αλήθεια κομμάτια τους, το “In The End”, το “Somewhere I Belong”, το “Crawling”, και ίσως να σας αρέσουν κάποια απ’ αυτά, αξίζει πάντως να τους ερευνήσετε έστω και λίγο μιας και αποτελούν μια απ’ τις καλύτερες στο είδος τους μπάντες κι ένα φαινόμενο αυτή τη στιγμή στον αμερικάνικο μουσικό χάρτη.
