Να ένα δίσκος που αν μη τι άλλο σε βάζει σε σκέψεις! Ηχογραφημένος λιγότερο από ένα μήνα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, σε ένα studio του Βερολίνου, από τρεις μουσικούς που αναλαμβάνουν να επανεκτελέσουν δεκατρία τραγούδια με θεματολογία σχετική με τη Νέα Υόρκη και την ατμόσφαιρα φορτισμένη από το απροσδόκητο αυτό συμβάν. Ενδεικτικά να αναφέρουμε τα No moon at all, The breeze and I, το ομώνυμο Autumn in New York και άλλα παρεμφερή.
Αυτό που καταφέρνουν να κάνουν οι τρεις μουσικοί είναι να προκαλέσουν μια μικρή σύγχυση, η οποία παραμένει ακόμα και μετά από αρκετά ακούσματα του δίσκου και παραπέμπει στη σύγχυση και την απορία που νιώσαμε όταν τότε βλέπαμε αυτές τις περίεργες εικόνες από τη Νέα Υόρκη (και κατά κάποιον τρόπο νιώθουμε ακόμα μετά από τόσο καιρό). Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι…
Πίσω από τα ονόματα των Sven-Ake Johansson και Rudiger Carl, κρύβονται δυο προσωπικότητες της πειραματικής jazz σκηνής της βορείου Ευρώπης, οι οποίοι εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες κινούνται στα δικά τους avant garde μονοπάτια. Ο μεν Carl είναι ένας βιρτουόζος του κλαρινέτου και ακορντεόν ενώ ο Johansson ένας εξέχον περκασιονίστας. Το πρώτο μπέρδεμα έρχεται όταν διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του Hudson Riv ότι σε αυτό το δίσκο ο Carl αναλαμβάνει το πιάνο και ο Johansson το τραγούδι! Μαζί τους και ένα νεότερο μέλος, ο Joe Williamson στο κοντραμπάσο.
Λογικό είναι μετά από αυτό το μπέρδεμα των ρόλων αλλά και το avant garde παρελθόν των συμμετεχόντων να περιμένεις οτιδήποτε εκτός από αυτό που πραγματικά συμβαίνει, μιας δηλαδή σειράς από πιστές straightforward εκτελέσεις στο γνώριμο «καμπαρέ» άξονα πιάνου-φωνής. Αυτή μάλιστα η φωνή του Johansson είναι και το μεγαλύτερο ερωτηματικό της κυκλοφορίας, γιατί παρόλο που οι Car/Williamson παραμένουν πιστοί στα κομμάτια, ο Johansson δίνει μερικές περίεργες εκτελέσεις, στις οποίες δεν των φοβίζουν οι στιγμές κακοφωνίας και τα κλισέ αλλά αφήνεται σε μια ελαφρώς παρακμιακή και ‘αλκοολούχα’ performance.
Θα μπορούσε να είναι μια παράσταση ενός παρηκμασμένου αστέρα, ο οποίος θυμάται το ένδοξο παρελθόν της Νέας Υόρκης, η οποία έχει παράλληλα παρηκμάσει (όπως φαίνεται και στη φωτογραφία στο εξώφυλλο) έως ότου φτάσει στις 9/11. Η μήπως τελικά είναι ένας σαρκασμός αυτής της παρακμής, όπως σαρκαστικό για την αμερικανική κοινωνία είναι και το σημείωμα του David Grubbs στο εσωτερικό του cd;
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν είναι εύκολο να δοθεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως είπαμε και στην αρχή, το όλο θέμα χωράει πολλές συζητήσεις και ερμηνείες (αν το ακούσει o κύριος Lynch πιθανόν να εμπνευστεί και κάποιο σενάριο), όπως και οι στίχοι του ομώνυμου με τον τίτλο τραγουδιού : ‘’glittering crowds and shimmering clouds in canyons of steel … it’s autumn in New York, it’s good to live it again’’!
