Αγαπητέ αναγνώστη, καλή χρόνια σου είπα; Σου λέω τώρα. Και για να γελάσεις λίγο σου έχω το πιο σύντομο ανέκδοτο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες; Emo-rap!
Νομίζεις ότι κάνω πλάκα; Καθόλου! Οι Atmosphere είναι ένα hip hop συγκρότημα από την Μιννεάπολη, το οποίο κέρδισε εδώ και ορισμένες κυκλοφορίες σε μικρά labels κυρίως τον τίτλο του πρώτου emo-rap group ever. Αυτές είναι τιμές. Αν ψάχνετε τον υπεύθυνο, μην κοιτάξετε παραπέρα από τον Slug, ο έγχρωμος μπαμπάς του και η λευκή μαμά του τον φωνάζουν Sean Daley παρεπιμπτώντος. Ο Slug λοιπόν, πάνω από την πολύ προσεγμένη μουσική του dj και παραγωγού Ant, συνηθίζει να ασχολείται με ένα και μόνο θέμα, με ελάχιστες παρεκλίσεις, οι οποίες όμως δεν του βγαίνουν. Ποιο είναι αυτό το θέμα; Οι γυναίκες, και κυρίως το τι τραβάει από αυτές.
Ο Slug είναι αυτός που κατάφερε να ηχογραφήσει τρία συνεχόμενα EPs στα οποία η μοναδική του ασχολία ήταν να κλαίγεται που τον παράτησε μία γκόμενα, ο έρωτας της ζωής του. Lucy Ford ήταν το όνομα της, όπως και των τριών αυτών EPs. Βέβαια στο album που ακολούθησε επανήλθε επίσης στο ίδιο θέμα, με ένα track που έφερε τον περισπούδαστο τίτλο "Fuck Lucy Ford". Μιλάμε για χοντρό κόλλημα.
Γενικά πάντως ο Slug εκτός από γνήσιος loser οσον αφορά τις γυναίκες δεν έχει και καθόλου αυτοπεποίθηση στις δυνατότητες του. Από το πρώτο ακόμα track του νέου album κόβει τα φτερά του: "Atmosphere finally made a good record...yeah right, that shit almost sounds convincing". Και όμως δεν είναι και κακός δίσκος, ότι και να λέει ο Slug. Αλλά και η κλάψα και η μιζέρια του μέσα στο πρόγραμμα του emo-rap είναι, από ότι φαίνεται. Όπως είναι και η προσπάθεια του να φαντάζει ταυτόχρονα έξυπνος, ίσως και λίγο nerd, και με ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ συγκρινόμενος με τους άλλους, πιο μάτσο, "συναδέλφους" του. Άλλωστε πολύ σύντομα θα παραδεχθεί ότι στους καιρούς των βασιλιάδων και των βασιλισσών εκείνος είναι μόνο ο γελωτοποιός.
Κατά τα άλλα, το "Seven's Travels" υποτίθεται ότι είναι ένα concept album γύρω από τις περιπέτειες ενός τυπάκου που ακούει στο όνομα Seven. Με αυτό τον τρόπο να υποθέσουμε ότι οι Atmosphere προσπαθούν να δώσουν μία κάποια συνοχή σε ένα δίσκο που για πρώτη φορά προσπαθούν να ξεφύγουν από την γνώριμη στιχουργική μανιέρα, θίγοντας, πολύ επιφανειακά είναι η αλήθεια και άλλα πιο γενικού ενδιαφέροντος θέματα; Πράγματι, αλλά αποτυγχάνει. Εκτός και αν ο Seven πάσχει από σχιζοφρένεια και πολλαπλή προσωπικότητα. Αλλού εμφανίζεται ευαίσθητος και συνεσταλμένος, το αγόρι που κάθε μαμά θέλει να φλερτάρει την κόρη της, και αλλού απίστευτα μισογύνης και εριστικός μεταξύ άλλων. Σωστά παραδέχεται ότι "I'm trying to find a balance", αλλά όταν βρίσκεται σε τέτοιο σημείο ανισσοροπείας μόνο ψυχασθενής ή rapper σε κρίση θεματικής ταυτότητας και συνεπώς καλλιτεχνικής αμηχανίας μπορεί να είναι.
Βέβαια όλα αυτά χτίζονται πάνω σε μία εξαιρετική και εμπνευσμένη δουλειά του Ant. Επιστρατεύει '70s soul samples, έξυπνες λούπες, jazzy και funky ρυθμούς, κιθάρες όπου πρέπει, σύγχρονο r'n'b αλλά και πιο σκληρό παραδοσιακό hip hop το οποίο δένει με πιο ωμούς και παραμορφωμένους ήχους. Καλά όλα αυτά σίγουρα, αλλά αν ο MC κρεμάει τον παραγωγό, ένα album με πραγματικά σπουδαίες προοπτικές, αυτοαναιρείται την ίδια στιγμή, όταν έχουμε να κάνουμε ειδικά με έναν σύγχρονο hip hop δίσκο.
