Καλέ μου Άγιε Βασίλη,
Τώρα που έρχονται οι γιορτές και ήγγικεν η ώρα για το ετήσιο συναπάντημα μας, έχω να σου μεταφέρω κάποιες σκέψεις μου – οι οποίες μπορούν να μετουσιωθούν σε επιθυμίες με λίγη Φροϋδική σάλτσα κατά το δοκούν…Είμαι συντάκτης στο μεγαλύτερο ηλεκτρονικό μουσικό περιοδικό της χώρας μου – της Ελλάδας, αν έχεις ακουστά – και αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα τον καιρό αυτό τόσο με την Αρχισυνταξία του Μέσου, όσο και με την παραληφθείσα ύλη που φτάνει στα χέρια μου. Αρχικά να σου ζητήσω μια χάρη σαν άντρας προς άντρα (όσο άντρας μπορεί να είναι κάποιος που κάνει δωράκια σε μικρά αγοράκια προκειμένου να τα πάρει μετά στην αγκαλιά του): σε παρακαλώ κάνε να πάθει ο Αρχισυντάκτης μας μια ελαφρά αρρώστια –όχι τίποτα βαρύ βρε αδελφέ, ένα Πάρκινσον, μια προσωρινή κώφωση, ένα Αλτζχαιμερ – έτσι ώστε να σταματήσει να μας πασάρει τεχνηέντως ως μοναδικά αριστουργήματα όλους τους Μουσικούς Κουασιμόδους του κόσμου τούτου. Έτσι να πάθει για να μάθει να μας εκμεταλλεύεται κι εμάς τους ταλαίπωρους συντάκτες του οι οποίοι πασχίζουν να βγάλουν νόημα από τέτοια cd (βλ. παρακάτω) ενώ ο ίδιος να κάθεται σπίτι στο dvd του, απολαμβάνει τα videoclip των Red Hot Chili Peppers και να χασκογελάει με τα δικά μας χάλια.
Οι Oneida αγαπητέ μου Διαχρονικέ Παιδεραστή είναι μια μπάντα από την Νέα Υόρκη – με τόσα συγκροτήματα του Μεγάλου Μήλου που έχω κάνει κριτική μέχρι σήμερα, νιώθω ότι ξέρω τη σκηνή της πόλης απέξω κι ανακατωτά πια…- στην οποία οι συνήθως ενοχλητικοί μουσικογραφιαδες, ένεκα δικής τους βαρεμάρας να βρουν έναν πιο ευφάνταστο χαρακτηρισμό, έχουν κολλήσει προσωνύμια όπως “Αναβιωτές του Kraut Rock ” και “Διάδοχοι των Can και των Neu”. Οκ, είναι αλήθεια ότι η μουσική τους προσομοιάζει αρκετά το συγκεκριμένο μουσικό παρακλάδι, αν κι εχω την εντύπωση ότι ο σημαντικότερος μελετητής του φαινομένου, ο Julian Cope θα διαφωνούσε εν μέρει. Δεν γνωρίζω αν το Secret Wars είναι το προσωπικό τους Tago Mago ή το Ege Bamyasi, αλλά μπορω με σιγουριά να πω ότι ναι, κατάφεραν και με ενόχλησαν σε βαθμό εφάμιλλο με τα δυο προαναφερθέντα άλμπουμ –παρόλο που ειδικά το δεύτερο παραδέχομαι ότι αποτελεί ορόσημο... Καλέ μου Αγιε, στο Ονομα του Φοίβου Τασσόπουλου, σε παρακαλώ κάνε τους δώρο μια καλύτερη κονσόλα κι έναν καλύτερο παραγωγό – ο Nigel Godrich θα τους ταίριαζε γάντι ας πούμε. Όχι, έχεις μείνει πίσω στις εξελίξεις, ο Phil είναι στη φυλακή και ηχογραφεί το Folsom Prison Blues.
Ξέχνα την πλαστική κούκλα που σου είχα ζητήσει. Στειλ’την κατευθείαν στα παιδιά από την μπάντα, μάλλον την χρειάζονται περισσότερο από μένα. Γιατί αν η σεξουαλική τους ζωή ήταν νηφάλια δεν θα επιδίδονταν σε απόπειρες ασελγείας των αυτιών μας κατά συρροή. Το μόνο τραγουδάκι που θα μπορούσαν οι τάρανδοι σου να ακούσουν χωρίς να θέλουν μετά να σε διαπεράσουν με τα κέρατα τους είναι το εναρκτήριο “Treasure Plane”, το σπιντατο "Wild Horses" καθώς και τα "The Last Act Every Time" και "The Winter Shaker", τα οποία σε κάποια σημεία ακούγονται σαν οι Incredible String Band να ακολούθησαν το παράδειγμα του Γκωγκέν και να μετοίκησαν μόνιμα στην Πολυνησία προσπαθώντας να γεφυρώσουν το ηχητικό χάσμα μεταξύ του γιουκελέλε και του μπάντζο. Εκεί κάτι πανε να καταφέρουν, κάνοντας βαθιές εισπνοές στην world κουλτούρα χωρίς να εκτραχύνονται στα καιροσκοπικά εθνικ μονοπάτια του Στινγκ. Όταν όμως αποφασίσουν να γυρίσουν το μουσικό τους μπλέντερ από την ταχύτητα 3 στην ταχύτητα φωτός, το αποτέλεσμα είναι εκνευριστικό κάποιες στιγμές, κυρίως όταν επιδίδονται σε επαναλαμβανόμενες ασκήσεις κακοφωνίας και βαναυσότητας. Τα υπόλοιπα τραγούδια μοιάζουν ανερμάτιστα, χωρίς ειδικό βάρος, να πετάνε στον αέρα χωρίς να αποφασίζουν να προσγειωθούν επιτέλους κάπου.
Γιατί αγαπητό μου υπεραιωνόβιο Kinky Boy θέλει μαγκιά να καταφέρεις να βγάλεις θόρυβο για τις μάζες. Οι Sonic Youth το κατάφεραν. Και κάποιοι ακόλουθοι τους – Moondog, ESP με πάσα επιφύλαξη…Αλλά αν το να παράγεις αλόγιστη φασαρία είναι δείγμα ανεξαρτησίας, προσωπικής ταυτότητας κι έκφρασης χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου άλλες εξίσου σημαντικές παραμέτρους όπως μελωδία, μέτρο κι αρμονία, τότε ή δεν έχεις περάσει ποτέ σου από ωδείο ή κάτσε κάνε μουσική για την πάρτη σου και μην την κυκλοφορείς παραέξω. Ή εν τέλει αν και πάλι επιθυμείς να την δημοσιοποιήσεις, μην έχεις την απαίτηση από τους άλλους να εισδύσουν στον ψυχισμό του ευαίσθητου καλλιτέχνη και να γίνουν θιασώτες του ταραγμένου του θυμικού του , τρομάρα σας.. Εμπρός λοιπόν, καλέ μου Άγιε, κάνε τους δώρο το Goo, το Evol ή το Washing Machine μπας και πάρουν μυρωδιά τι σημαίνει θόρυβος χωρίς δυνατότητα επιστροφής . Αλλιώς ας κόψουν τους πολλούς καφέδες γιατι η πολλή καφείνη χτυπάει στα νεύρα.
Με εκτίμηση, Κωνσταντίνος
Υ.γ. Αν καταφέρεις και χωρέσεις από την καμινάδα φέτος, θα έχω αφήσει τα αγαπημένα σου Μιράντα Παπαδοπούλου μεσα σε ένα μπόλ στο σαλόνι.
