Ξεκινώντας στις αρχές των 60s με την μπάντα του, τους Formynx, που χάλαγε κόσμο και μετακομίζοντας με την έλευση της δικτατορίας στο Παρίσι, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου σχημάτισε μαζί με τον Ντέμη Ρούσο και τον Λουκα Σιδερα το ιστορικό progressive rock κουαρτέτο των Aphrodite's Child, που από την πρώτη του κιόλας κυκλοφορία, το Rain and Tears, βρέθηκε στο ευρωπαϊκό επίκεντρο. Αλλάζοντας σιγά σιγά πλεύση και όχι μόνο και μετά τη διάλυση τους, μετά το διπλό και πολυσυζητημένο άλμπουμ 666, ο Vangelis έμεινε στο Παρίσι ηχογραφώντας soundtracks για το Γάλλο σκηνοθέτη Frederic Rossif (L'Apocalypse Des Animaux και La Fete Sauvage είναι ίσως τα δυο πιο γνωστά εξ αυτών) και κατόπιν έκανε τη μετακόμιση στο Λονδίνο που σιγά σιγά του άνοιξε νέους δρόμους, εν μέσω φημών ότι θα πλαισίωνε τους Yes, ως αντικαταστάτης του Rick Wakemen στα πλήκτρα. Ο Βαγγέλης όμως πήγε εκεί, έπαιξε με τους Yes δοκιμαστικά, όμως ήταν ολοφάνερο ότι οι δρόμοι τους δεν διασταυρώνονταν -εκείνος πήγαινε από τότε κάπου αλλού. Το πέρασμά του όμως από εκείνους ξεκίνησε μια φιλία αλλά και συνεργασία με τον Jon Anderson, που εξαργυρώθηκε αργότερα, όπως θα δούμε παρακάτω.
Στη νέα του πόλη και με αρκετή όρεξη για κάτι πραγματικά μεγάλο και αυτόφωτο ηχητικά, με τις δικές του εμμονές που σύντομα έγιναν παγκόσμιες, υπέγραψε με την RCA κι έφτιαξε το δικό του, 24κάναλο στούντιο, γνωστό ως Nemo Studios. Εκεί μπόρεσε να αναπτύξει στην πλήρη μορφή του τον δικό του, ιδιαίτερο ήχο -χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όσοι τότε δούλευαν μαζί του, ορκίζονταν με θέρμη ότι δεν είχαν ξανακούσει κάτι ανάλογο. Έστω κι αν η παρθενογέννηση είναι κάτι που ποτέ δεν υπήρξε στη μουσική, η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου ακολουθούσε την προσωπικότητα του κατασκευαστή της: Ήταν γεμάτη πάθος, μεγαλειότητα, υφέρπουσα ευχαρίστηση, ταχύτητα, φουτουριστικά κολλήματα.
Το πρώτο του άλμπουμ ήταν το Heaven and Hell που αγκαλιάστηκε από όλο τον κόσμο, ανοίγοντάς του το δρόμο για πωλήσεις και καθολική αναγνώριση, σημαντικότερη βέβαια εκ των οποίων υπήρξε χρόνια αργότερα η βράβευσή του με Όσκαρ για το soundtrack της ταινίας Chariots of Fire, το 1982. Αλλά και οι δουλειές του για τα Blade Runner, Antarctica και The Bounty, μα και το πιο πρόσφατο 1492: Conquest of Paradise ίσως να μην είχαν την ίδια τύχη, αλλά χωρίς εντυπωσιακές ανανεώσεις της φόρμουλας (κάθε άλλο μάλιστα) εξακολουθούσαν να ανανεώνουν τον ενδιαφέρον για τα instrumental new age κομμάτια του, γεμάτα με τα χαρακτηριστικά synth του.
Οι κορυφαίες στιγμές αυτής πορείας λοιπόν υπάρχουν στη νέα συλλογή (θυμόμαστε κι άλλη μία κάποια χρόνια πριν). Μόνο που δεν υπάρχει εκπρόσωπος του ‘Heaven and Hell’ και τα 70s υπάρχουν εδώ σε δύο μόνο κομμάτια, ενώ το νέο κομμάτι ‘Celtic Dawn’, βουτηγμένο στην Κέλτικη παράδοση και με αρκετή δόση από το ‘Riverdance’, δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο.
Υπάρχει όμως μια γεύση από την συνεργασία του με τον Jon Anderson, στο αρκετά καλό ‘I’ll Find My Way Home’ που δεν κόλλαγε και ιδιαίτερα σε ένα άλμπουμ που έτσι κι αλλιώς μπήκε τσόντα (αργότερα) και στο ‘State of Independence’ από το ίδιο άλμπουμ, το 'Friends of Mr. Cairo', μια ωδή στις ταινίες των 40s. Μάλιστα το τελευταίο διασκευάστηκε καταπληκτικά κάποια χρόνια αργότερα αν θυμάστε από την Donna Summer. Τα δύο αυτά εκ των προϊόντων της συνεργασίας τους είναι το κερασάκι στην τούρτα, αν και η κορυφαία στιγμή εκείνης της δουλειάς, το ομώνυμο του δίσκου, δεν είναι εδώ.
Αποκτήσε λοιπόν αυτή τη συλλογή αν θέλετε να πάρετε μια μικρή γεύση από τα κατορθώματα του δικού μας Vangelis και να δείτε για ποιο λόγο το μουσικό του sci-fi πανόραμα, με ελάχιστα συστατικά έφτασε να είναι τόσο αναγνωρίσιμο και να παρασύρει άθελά του βέβαια μια ολόκληρη σειρά μουσικών στα 80s, οι οποίοι κατείχαν ένα synthesizer, να ηχογραφήσουν ολόκληρα elevator music album χωρίς καμία αξία, κάτω από την ταμπέλα synth/new age.
