Σκεφτόμουν τις προάλλες την εποχή που ήμουν φοιτητής και που αγόραζα 8-10 άλμπουμ τον μήνα. Ωραίες εποχές! Είχα όλο τον μήναμπροστά μου να τα ακούσω προσεκτικά, να τα κάνω κτήμα μου και να σκάψω στο εσωτερικό τους χωρίς να υπάρχει ούτε μια πτυχήτους που να μην την έχω καλύψει. Μέσα σε όλα τα καλά του να είσαι μουσικοκριτικός υπάρχει κι ένα κακό: Η πληθώρα των cd πουφτάνουν στα χέρια μας κάθε μήνα και η παράλληλη έλλειψη χρόνου δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια να εκτιμήσουμε ένα άλμπουμ είτεστην ώρα του, είτε στο βάθος που θα έπρεπε. Και πολλές φορές έχει συμβεί με μένα να βάλω ένα 6 σε ένα cd και λίγο καιρό μετάνα πω «Τι μαλάκας που ήμουν. Το αλμπουμακι ήταν για 8!». Ο Τάσος μου έδωσε το cd των Stellastarr* (αγνοήστε τον ενοχλητικόαστερίσκο στο τέλος από εδώ και στο εξής) λέγοντας μου με το γνωστό του ψαρωτικο ύφος «Θέλω το review μέχρι μεθαύριο». Φύσειαδύνατο. Ένα άλμπουμ σαν αυτό του κουαρτέτου από τη Νέα Υόρκη απαιτεί επανειλημμένες ακροάσεις, όχι τόσο για να «κατανοηθεί ηde profundis δομή των τραγουδιών όπως αυτή αφυπνίζει τις πέντε αισθήσεις μέσα από ένα αέναο καθεστώς αισθητηριακήςεντροπίας» και λοιπές λογοτεχνικές φιοριτούρες, αλλά προκειμένου να πειστεί ακόμη και ο πιο δύσπιστος ότι το ντεμπούτοτεσσάρων 20-something από το Μεγάλο Μήλο αποτελεί ίσως το σημαντικότερο Πρώτο Άλμπουμ του 2003.
Μπαίνουμε στην Χρονομηχανη και ταξιδεύουμε πίσω στο 1989. Σε μια γκαρσονιέρα στη σύζευξη των οδών 43ης και 21ης στο Μανχάτανμια παρέα νεαρών παιδιών κάνει πάρτι. Ο Shawn Christensen χορεύει σαν παρλιακό στους ρυθμούς του Lovesong και ταυτόχροναπλησιάζει τον dj παρακαλώντας τον να παίξει έστω τα πρώτα δευτερόλεπτα του αγαπημένου του Pictures Of You – ή έστω ενόςshoegaze ύμνου. Ο Arthur Kremer, ο κολλητός του φίλος, ακριβώς δίπλα του παίζει air drumming κάθε φορά που μπαίνει ένακομμάτι New Order κι έχει στείλει παρακλητικό γράμμα στον Lol Tolhurst να του κάνει ιδιαίτερα μαθήματα –κι ακόμη να κατεβάσειτην αφίσα του Αλμπερ Καμυ από το δωμάτιο του. Η μπασιστρια Amanda Tannen, κρυφός πόθος του Σον, είχε κάνει τατουάζ στομπράτσο της το όνομα του Jaco Pastorius και τρελαινόταν κάθε φορά που έβαζαν για μπλουζ το Total Eclipse Of The Heart.Προτιμούσε βλέπετε να χορεύει υπό τους ήχους του Velouria και του Cecilia Ann –και πολύ θα ήθελε να καταφέρει κάποια στιγμήνα δει την Kim Deal να οργιάζει επί σκηνής. Και last but not least ο κιθαρίστας Michael Jurin, το αντικείμενο χλευασμού όλωντων συμμαθητών του όχι τόσο λόγω του όγκου του και των παραπανίσιων του κιλών αλλά γιατί προτιμούσε αντί να τρεχοβολαει πάνωκάτω στις αλάνες να κάθεται σπίτι και να «μελετάει» τους δίσκους ενός παράξενου συγκροτήματος από την Μινεσότα με ένα όνομαπου κι ο ίδιος δεν ήξερε τι γλώσσα ήταν, Σουηδικά, Νορβηγικά; Κυρίως δεν μπορούσε να καταλάβει τι ρόλο βαράνε τα διαλυτικά–umlaut πάνω από τη λέξη Du.
Αυτή η περιθωριακή - για τους υπόλοιπους συνομήλικους της - παρέα τελικά κατέληξε λίγα χρόνια μετά να κάνει πρόβες στο γκαράζτου πατέρα της Αμαντα –η οποία είχε καταλήξει το πιο hot babe του Μπρουκλιν και της είχαν κολλήσει το προσωνύμιο Justine γιαευνόητους λόγους…Η δεκαετία του ’90 έπνεε τα λοίσθια κι οι τέσσερις φίλοι είχαν μπει στο πανεπιστήμιο –εντωμεταξύ ο Σον μετην Αμαντα προσπάθησαν να τα φτιάξουν, αλλά λίγο καιρό μετά ο νεαρός κιθαρίστας αναγκάστηκε μετά λύπης του να την χωρίσειεπειδή ακόμη και κατά τη διάρκεια του σεξ η σύντροφος του μουρμούριζε μπασογραμμες –τόσο καλή είχε γίνει. Οι Stellastarr*είχαν σχηματιστεί αλλά χρόνος δεν υπήρχε γιατί τα παιδιά σπούδαζαν, ο Σον Ηθοποιία, η Αμαντα Μουσική, ο Άρθουρ Γραφιστικη καιο Μαικλ Καλές Τέχνες.
Έπρεπε να τα παρατήσουν. Κι αυτό έκαναν. Κι αφοσιώθηκαν στη μουσική τους. Και κατέληξαν να κυκλοφορήσουν το ΚαλύτεροΝτεμπούτο Άλμπουμ της χρονιάς. Όχι, δεν είναι goth, ούτε dark wave. Το έχω περάσει το στάδιο αυτό την διετία 1999-2000. Ανήταν έτσι, πιθανόν να μην μπορούσα να το αντέξω. Όποτε είναι κάτι άλλο, απροσδιορίστου φύσεως και μορφής. Ένα άλμπουμ στοοποίο κατά ένα διεστραμμένο τρόπο όλα είναι τέλεια, από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία. Αλλά αυτό που κυρίως κάνειεντύπωση είναι οι επιμέρους ικανότητες των μελών: ο Σον διαθέτει μια σκηνική παρουσία εκπληκτική –δεν τον έχω δει, απλά τοκαταλαβαίνω από τα παιχνιδίσματα της φωνής του στα τραγούδια κι από τις φωνητικές τραμπάλες στις οποίες συχνά πυκνάκαταφεύγει προκαλώντας ρίγη στον ακροατή –και δη σε αυτόν που μεγάλωσε με ένα Disintegration. Η Αμαντα η οποία παίρνω τοθάρρος να πω ότι είναι, με διαφορά από την δεύτερη, η καλύτερη μπασιστρια στον Πλανήτη Ροκ αυτή τη στιγμή και που διαθέτειτο προνόμιο να παράγει μελωδικές μπασογραμμες ικανές να δομήσουν ένα ολόκληρο τραγούδι από μόνες τους, σε πρότυπα Peter Hook–ικα – και μερικά Pixies-ικα backing vocals. Ο Άρθουρ ο οποίος θαρρεί πως έχει ξεμείνει στα τέλη του ’70 και που αποτελεί τηνχορευτική δύναμη της μπάντας, αφού όχι μόνο δύναται να βγάζει από την φαρέτρα της ντραμ του συνεχώς διαφορετικούς ρυθμούς,τζαζ, ροκ, ποπ, φρισταιλ κτλ, αλλά επιπλέον παίζει τα κρουστά με έναν τέτοιο τρόπο ώστε μπορείς να χορέψεις υπό τιςσκηνοθετικές του μπαγκέτες. Κι ο Μαικλ –άξιος απόγονος κιθαριστικων ηρώων όπως ο Mould, ο Black Francis και ο J.Mascis – πουείναι σε θέση να ντύσει το οποιοδήποτε επίπεδο τραγούδι με ένα κιθαριστικο hook που σου καρφώνεται στο νου.
Η μορφή της μπάντας είναι αδιαμφισβήτητα όμως ο Σον: άλλοτε μοιάζει σαν να κάνει οντισιόν για να αναλάβει τους MagneticFields ("There's a great set of eyes, and they're resting in your pretty head" τραγουδάει στο απολογητικό Untitled) , άλλοτεοικειοποιειται την φωνή του Ρομπερτ Σμιθ (το Shed Seven-ικο "A Million Reasons" , ένα κομμάτι με τόσο “παγωμένες” κιθάρες πουθα έκαναν περήφανο ακόμη και κοτζάμ David Byrne), άλλοτε μιμείται έναν Andrew Eldritch που πάσχει από Πάρκινσον (στοκαταιγιστικό σινγκλ In The Walls , όπου αφήνει να διαχυθεί όλη η τραγικότητα της ερμηνείας του με την βοήθεια από μερικάvideo-game synths αρχών δεκαετίας ’80) κι άλλοτε το σπαστικό καγχασμό του ηγέτη των Talking Heads (στο ελαστικό No Weatherμε τις συγκλονιστικές εναλλαγές στο ρυθμό του και τα Deal-ικα δεύτερα φωνητικά της Αμαντα) . Ενδιάμεσα πείθει απόλυτα ωςνεοκυματικος Ήρωας-σύζευξη-Tom Verlaine-και-Justin Sullivan (στο μοιραία ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς Homeland),βγάζει όλον τον Ian McCulloch από μέσα του (στο Somewhere Across Forever), παρωδεί με αναίδεια τον ηγέτη των Catholics (στοJenny , ένα κιθαριστικο σπιραλοειδη εφιάλτη που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα με τους συγκοπτομενους ρυθμούς του), αφήνει ναδιαφανεί με ποιανού το μέρος ήταν στην κόντρα Oasis-Blur (να με πάρει και να με σηκώσει αν το Pulp Song δεν είναι το LastNite της χρονιάς αυτής) και βγάζει τη γλώσσα στο art-punk του Studio 54 με το My Coco, το οποίο μοιράζεται την ίδιαμπασογραμμη και ντραμ με το Heart Of Glass.
Εντωμεταξύ την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές κατεβάζω ήδη ο,τι φωτογραφία υπάρχει στο Διαδικτυο για την Αμαντα, γιατί μετο space rock instrumental Moongirl – ένα κομμάτι που της ανήκει εξολοκλήρου – έγραψαν ήδη το δικό τους "Love Song" καιμπήκαν στην καρδιά μου με τα τσαρούχια. Αυτοί είναι και οι δέκα βασικοί λόγοι για να αγοράσετε αυτό τον δίσκο. Συν ένανακόμη: την δουλειά που έχει κάνει στην παραγωγή ο βετεράνος με τους Morphine, τους Sebadoh και τους Dinosaur Jr. TimO'Heir.
Τελικά κατάλαβα τι μου αρέσει πολύ με δαύτους: το γεγονός ότι δεν προβλέψεις την επόμενη κίνηση τους, ότι δεν μπορείς νακαταλάβεις τι θα σου προσγειωθεί στον ακουστικό σου πόρο την επόμενη στιγμή. Η αβεβαιότητα αυτή είναι που μετατρέπει μιασυμβατική ακρόαση σε μια απόλαυση που την βιώνεις με όλες σου τις αισθήσεις. Το απρόβλεπτο του χαρακτήρα τους και ο μουσικόςτους κυκλοθυμισμος. Τι λέτε να βάλουμε στα παιδιά; Πολύ καλό ή Απαραίτητο; Θα καταφύγω στο δεύτερο. Το δις εξαμαρτείν ουκανδρός σοφού.
Υ.γ. Ρίξτε και ένα βλέφαρο στο πολύ ενδιαφέρον προσωπικό site του Shawn Christensen
