Το δεύτερο άλμπουμ των Constantines μας φέρνει πολλές αναμνήσεις και σκέψεις στο νου. Και από μόνο του αυτό προσμετριέται στα υπέρ τους. Η πενταμελής μπάντα από το Οντάριο του Καναδά συγκεντρώνει στα 12 τραγούδια του δίσκου μία κατασταλαγμένη άποψη για το τι εστί rock n roll σήμερα. Οι αγάπη τους για τόσο σπουδαία ονόματα όπως οι Fugazi και οι Pearl Jam, καθώς και ο Bruce Springsteen και ο Tom Waits (ακούστε το Insectivora και πείτε μου αν είμαι ο μοναδικός που τον παραπέμπει στον τελευταίο το εν λόγω τραγούδι), δεν θα μπορούσαν να μην τους διαχωρίζει αυτόματα και από τους υπόλοιπους –θεωρητικά- συνοδοιπόρους τους στο στίβο της σύγχρονης punk-rock αναβίωσης.
Αλλά, μια στιγμή... είμαστε δηλαδή τόσο σίγουροι πως οι ίδιοι θα ήθελαν έστω και με αυτό τον τρόπο να σχετιστούν με ονόματα όπως οι Strokes και οι Jet π.χ; Αν κρίνουμε από ποπ διαμάντια όπως το ξεσηκωτικό National Hum (το “βρωμικο pop-hit” που δεν τόλμησαν ή δεν κατάφεραν να γράψουν ποτέ οι πρώτοι), τότε ίσως να πρέπει να απαντήσουμε με ένα απόλυτο “προφανώς”. Όμως, οι The Constantines (που στο ξεκίνημά τους ανακυρήχθηκαν σαν “η καλύτερη μπάντα του πλανήτη”, όπως διαβάζουμε σε ένα search μας στο δίκτυο) είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία παρέα φίλων που συνδυάζει –πολλές- πινελιές μοδάτου “punk” στυλ, σκόρπιες ευδιάκριτες ποπ μελωδίες και ολίγον τι από άγριο attitude.
Και φυσικά όλα ξεκινούν (αλλά σίγουρα δεν τελειώνουν εκεί) από την σκληράδα και την απόγνωση που σου βγάζει η σπουδαία φωνή του Bry Webb (ή ο Steve Lambke είναι; Τραγουδάνε και οι δύο τους βλέπετε στο συγκρότημα –με τον Bry να έχει τον περισσότερο χώρο- και έχω ψιλομπερδευτεί για το ποιος και πού). Μία φωνή που στο Sub-Domestic για παράδειγμα σου μεταδίδει τα ίδια ανατριχιαστικά vibes που δέχτηκες όταν άκουσες πρώτη φορά τον Bruce Springsteen ή –δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ σίγουρα- τον Ed Hardcourt. Φανταστείτε και τους δύο όμως (άντε κυρίως τον δεύτερο) να πλαισιώνονται από μία σαρωτικά δεμένη και δυνατή μπάντα, όπως οι Constantines.
Μία μπάντα που έφτιαξε ένα άλμπουμ που μέσα σε 12 τραγούδια καταφέρνει να σε ταξιδέψει από το μπασταρδεμένο grunge/punk του βαρυφορτωμένου με θυμό και βαριές κιθάρες National Hum στο country-rooted Sub Domestic, με άλλες 10 δυνατές συναισθηματικά και μουσικά στάσεις. Δεν είναι και λίγο πράγμα ε;
Στο Tank Commander μου θύμισαν την ορμητικότητα των Clash, με τα φωνητικά και τη rhythm section να νοιώθεις πως συντονίζονται μαζί σε ένα ξεσηκωτικό party-song, που σε συνδυασμό με το Nightime-Anytime είναι -για την δεδομένη στιγμή που γράφεται η συγκεκριμένη παράγραφος- ίσως τα καλύτερα τραγούδια ενός αψεγάδιατου δίσκου.
To Shine A Light είναι μία κυκλοφορία που δεν πρέπει να χάσουν όσοι επιμένουν να διατηρούν τις κιθάρες στο ημερήσιο μουσικό διαιτολόγιό τους. Δεν είστε λίγοι νομίζω... Μία κυκλοφορία, τέλος, που σου προσφέρει όλο και περισσότερα πράγματα να ανακαλύψεις για το κάθε συστατικό της, κάθε φορά που της αφιερώνεις χρόνο.
