(Αφιερωμένο στον Σεραφείμ, τον καλό φίλο που μου μετέδωσε το πάθος του για τους Pet Shop Boys και με έκανε κοινωνό της μουσικής τους. Του είχα υποσχεθεί το 1992 ότι κάποια στιγμή θα έγραφα για την αγαπημένη μας μπάντα. Φίλε από Εκεί Πάνω που βρίσκεσαι ελπίζω να διαβάζεις το κείμενο μου ακούγοντας το My October Symphony και πίνοντας κρύες MacFarland…)
Lennon - McCartney, Ulvaeus - Andersson, Jagger - Richards, May - Mercury, Cale - Reed, Simon – Garfunkel, Morrissey – Marr, Meatloaf – Jim Steinman (πλάκα κάνω..). Όλη η σπουδαία ποπ μουσική έχει γραφτεί από ντουετα. Προσθέστε σε αυτά και το λήμμα Tennant – Lowe. Δεν μιλάμε για Τέχνη και λοιπές υπερφίαλες λογοτεχνικές φιοριτούρες, It’s just pop music, όπως ειχε πει ο Neil σε μια παλιότερη συνέντευξη του, απορρίπτοντας εμμέσως πλην σαφώς τους ελιτίστικους προσανατολισμούς της art for art’s sake λογικής των συγχρόνων του καλλιτεχνών. Καθαρόαιμα άλογα από τους στάβλους τόσο της Μεγάλης Μουσικής όσο και της Μεταμοντέρνας Βρετανικής Σχολής Της Ανωτάτης Ειρωνείας μαζί με τον ομοσταβλο τους Stephen Patrick M., οι δυο Pet Shop Boys είναι οι μοναδικοί για τους οποίους όλοι οι σημερινοί μεγάλοι DJ πίνουν ecstasy στο όνομα τους.
 |
Η δεκαετία του ’80 είναι μια δύσκολη περίοδος για την Βρετανική μουσική και την χώρα εν γένει. Ο Θατσερισμος έχει απλωθεί παντού, μέχρι τα άμοιρα Φωκλαντς. Οι περιθωριοποιημένες συνομοταξίες του πληθυσμού, οι γκέι, οι έγχρωμοι, οι άστεγοι δεν χωράνε στο σκηνικό. Παντού λαμβάνουν χώρα πολύνεκρες ταραχές και απεργίες μεταλλωρύχων και λοιπών εργατικών συντεχνιών. Οι Smiths μιλούσαν την φωνή της νεολαίας, ήταν μεν οι κύριοι εκφραστές του Εγγλέζικου teenage angst, αλλά έμοιαζαν απελπιστικά μόνοι κι αβοήθητοι απέναντι στη λαίλαπα του Συντηρητισμού. Οι μπάντες δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν τα ακριβά μηχανήματα που απαιτούνταν. Δυο φθηνά Casio ή Roland Keyboards ήταν ο,τι έπρεπε για να κάνουν την δουλειά. Το ένα πόδι της ντίσκο έγερνε από την μια πλευρά γιατί βρισκόταν ήδη στον τάφο, η house και η techno έκαναν τα πρώτα τους δειλά βήματα αλλά χρειαζόταν και κάποιος που να δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα.
 |
Τρεις είναι οι σημαντικές χρονολογίες στην Ιστορία της μπάντας: Αύγουστος ’81 ο Neil Tennant από το Gosforth της Κομητείας του Northcumberland, 27 ετών, πρώην editor των Marvel Comics England και assistant editor του μουσικού περιοδικού Smash Hits (Τάσο έχουμε κι εμείς ελπίδες, κι αυτός στα 27 του τα παράτησε κι έκανε συγκρότημα …) γνωρίζει τον 22άχρονο Chris Lowe από το Blackpool, φοιτητή Αρχιτεκτονικής και δεινό πιανίστα σε ένα μαγαζί ενός κοινού τους φίλου. Ξέρετε τι είδους μαγαζί ήταν αυτό, μην τα ξαναλεμε…Τα κοινά τους σημεία πολλά. Η αγάπη για την ποπ τραγουδοποιια, για παντός είδους ηλεκτρονικό gadget και το κοινό τους μίσος για τις κιθάρες και τα ντραμς. Αργότερα κατάλαβαν ότι μοιράζονται και τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό, τον οποίον φρόντισαν εμμέσως πλην σαφώς να μεταλαμπαδεύσουν και στη μουσική τους. Δεκέμβριος 1983: το δίδυμο ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για να γνωρίσει τον παραγωγό Bobby "O" Orlando ο οποίος επιμελείται το πρώτο τους σινγκλ, με τίτλο "West End Girls". Το οποίο πάτωσε όπου κι αν κυκλοφόρησε. Αύγουστος 1985: ο Stephen “ Mida’s Touch” Hague μεταμορφώνει το ανωτέρω τραγούδι σε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε και το ανεβάζει στο Νο1 των τσαρτς τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Καρεκλάδες και ροκάδες υποκλίνονται αμφότεροι.
 |
Στο ντεμπούτο τους άλμπουμ Please (1986), απλά φρόντισαν να εφαρμόσουν τους βασικούς κανόνες της Ηλεκτροποπ Σχολής των Human League, πάντα όμως προσφέροντας μια παράλληλη πλατφόρμα ωμής και σκεπτόμενης κοινωνικής κριτικής διαμέσου των στίχων τους. Παράλληλα ήταν η απαρχή των μονολεκτικών τίτλων άλμπουμ, των αντιστοιχών τίτλων τραγουδιών – γλωσσοδέτη για κάθε μη-Βρετανό και της επιτηδευμένα βαριεστημένης και μπλαζέ εικόνας που φρόντιζαν εντεχνως να περάσουν στα Μέσα (υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο: Πόσοι Pet Shop Boys χρειάζονται για να βιδώσουν μια λάμπα; Δυο. Ένας για να βιδώνει την λάμπα κι ένας για να δείχνει βαριεστημένος). Από το άλμπουμ αυτό στη συλλογή που εξετάζουμε πέρασαν τα τέσσερα εξαιρετικά σινγκλ: το West End Girls, ένα κομμάτι που ο Tennant παραδέχτηκε εκ των υστέρων ότι το εμπνεύστηκε από το "The Message" του Grandmaster Flash και που το ενδιαφέρον του περιστρέφεται γύρω από τα χαμένα όνειρα των νέων του Κενσιγκτον και του Νοτινγκ Χιλ με την προσθήκη ενός beat που ακούγεται σαν ποδοβολητό σε πεζοδρόμιο. Το Love Comes Quickly, το πρώτο πραγματικά σπουδαίο δείγμα ώριμης γραφής του Neil, που διαπραγματεύεται έναν ξαφνικό έρωτα με ο,τι αυτό συνεπάγεται και που σιγοντάρεται από το easy listening σαξόφωνο του Andy Mackay των Roxy Music. Ο καιροσκοπισμός του Θατσερικου καθεστώτος του Opportunities κι όπως αυτός παρουσιάζεται ως το Κέρατο της Αμάλθειας, προκάλεσε την μήνιν των σοβαροφανών μουσικογραφιαδων – μόνο ο Nick Kent κατάλαβε το υπονοούμενο και τους υπερασπίστηκε σθεναρά. Το ρεφρέν τα έλεγε όλα: "I've got the brains / You've got the looks / Let's make lots of money". Η παρατηρητική ματιά τους πέφτει στους βίαιους δρόμους της αγγλικής πρωτεύουσας και μαζί με τη μπασογραμμη από το "Into the Groove" της Madonna μεταμορφώνουν το "Suburbia" σε μια ωδή στο Urban Dance Sound. H εισαγωγή του τραγουδιού με τα σκυλιά που γρυλίζουν και τα τζάμια που σπάνε από την επίθεση των συμμοριών είναι άκρως ευφυής και γλαφυρή.
 |
Το "I love you, you pay my rent" αποτέλεσε την πιο κούλ φράση που ακούστηκε ποτέ κατά τη διάρκεια του 1987, οπότε και κυκλοφόρησαν το Actually. Το "Rent" αν κι αρχικά προοριζόταν ως ένα up tempo κομμάτι, τελικά κατά τη διάρκεια των πολλαπλών outtakes έριξε τις ταχύτητες και με την συνδρομή του τρομπετοειδους ήχου που εκχέεται από το Fairlight keyboard δημιουργεί μια παράξενη, αν και εντελώς οικεία ατμόσφαιρα. Η φωνή του Neil στάζει μελαγχολία από το πρώτο δευτερόλεπτο αλλά ειδικά σε εκείνο το ανυπέρβλητο look at my hopes look at my dreams, the currency we spent, I love your heart you pay my rent, η σκέψη μιας σχέσης που στηρίζεται αμιγώς στο στοιχείο του δούναι και λαβείν είναι ικανή να θέσει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης τους δακρυγόνους σου αδένες. Ίσως το πιο ευκολομνημονευτο και προσεγγισιμο από τις μάζες κομμάτι που έγραψαν ποτέ, το "It's a Sin" με το πιο έξυπνο ίσως πιανιστικο ριφακι που κατέβασε η κούτρα του Chris δεν ενδείκνυται για Αγγλικανούς Καλόγερους αφού καταγράφει με κάθε ανατριχιαστικά νοσηρή λεπτομέρεια την ομοφυλοφιλία στους κόλπους του Κλήρου. Αξέχαστο και το βιντεοκλίπ,που μαζί με το Paradise City αποτέλεσε το αγαπημένο οπτικό soundtrack του καλοκαιριού του 1987. Οι ορχηστικές μαχαιριές της εισαγωγής αποτελούν ίσως το πιο χαρακτηριστικό intro κομματιού της δεκαετίας μαζί με το Enola Gay (μα ποιος είναι επιτέλους αυτός ο γκέι που τον λένε Ενολα;). Και φυσικό κι αναμενόμενο ήταν η Εκκλησία να αντιδράσει με στίχους όπως "Father forgive me / I tried not to do it / Turned over a new leaf / Then tore right through it.". Εδώ στην Ελλάδα θα είχαμε τον Θρίαμβο Του Μνημόσυνου με τις ορδές των μαυροφορεμένων ετοιμοθάνατων υπερηλίκων στους δρόμους να διαμαρτύρονται και να απαιτούν άμεσα τον δημόσιο ανασκολοπισμό των δυο «τοιούτων» και στα παράθυρα των καναλιών τον Βαλιανάτο να βρίζει τον Πρέκα και τουμπαλιν.
 |
Άλλα δυο κομμάτια από το άλμπουμ αυτό, το "What Have I Done to Deserve This" - που φυσικά δεν χρειαζόταν την συμμετοχή της Dusty Springfield για να αναδειχτεί η ούτως ή άλλως εκτυφλωτική ομορφιά του – ακολουθεί η διαπίστωση ότι πια το ντουέτο απείχε έτη φωτός από τους υπόλοιπους συναγωνιστές και τα τραγούδια τους ήταν τουλάχιστον μια κλάση παραπάνω από όλα τα υπόλοιπα Άστο Πιστολάκι Λάκη Λάκη Λάκη της εποχής εκείνης – θυμάστε την φοβερή τριάδα Stock, Aitken and Waterman; O Ian McKellen , ο λευκός μάγος Gandalf του Lord Of The Rings, είναι αξέχαστος στο βιντεοκλίπ του Heart υποδυόμενος έναν βρικόλακα, αν και το τραγούδι – που ξεκινά με τη σαμπλαρισμενη φωνή του Tennant να επαναλαμβάνει τη λέξη "beat" αντί για "heartbeat" όπως ήταν η αρχική πρόθεση της μπάντας – δεν διαθέτει την μαγεία των τριών προηγούμενων σινγκλ. Αλλά βέβαια ακόμη και το πιο αδύναμο τραγούδι των PSB είναι παρασάγγες ανώτερο από τα υπόλοιπα ποπ εκτρώματα της εποχής – επαναλαμβάνω: Stock, Aitken and Waterman. Jason Donovan. Kylie Minogue. Μη κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε….Μεσολαβεί η Απίθανη – με Άλφα κεφαλαίο - διασκευή στο Always On My Mind του Elvis, ένα κομμάτι που πρωτάκουσα μια Κυριακή βράδυ του ’88 καθισμένος με τον πατέρα μου για να δούμε την Αθλητική Κυριακή, όπου το χρησιμοποιούσαν για μουσικό χαλί όταν έπεφταν οι κάρτες με τα αποτελέσματα των αγώνων. Μια διασκευή που εξυψώθηκε σε ύψη ανώτερα από εκείνα του αυθεντικού – όπως συνέβη π.χ. με το Orgasmatron των Sepultura (Σορρυ, είμαι κάφρος ώρες ώρες, το ξέρω…). Το πιανιστικο ριφακι της εισαγωγής ήταν το πρώτο πράγμα που μου έμαθε η πρώτη κοπέλα μου να παίζω στο πιάνο. Ναι, το “Φιρελιζ” το ήξερα ήδη.
 |
Η προϋπηρεσία του Neil Tennant στο Smash Hits και η θέση του στη Μουσική Βιομηχανία ήταν ακόμη ένας παράγοντας που μέτρησε στην πορεία της μπάντας. Το να δουλεύεις με τον Trevor Horn όταν ήταν στα ντουζενια του (προ Tatu εποχής…) ήταν η χαρά του κάθε Technofreak: Μεγαλύτερο βάθος ήχου, πλουσιότερες ενορχηστρώσεις, κρυστάλλινη παραγωγή. Η κονσόλα παραδίδεται αμαχητί στον Phil Spector των ’80. Το Left to My Own Devices, με εκείνη την μπότα ντραμ να ανοίγει θριαμβευτικά το ρυθμό και με την πολύτιμη αρωγή της υψιφώνου Sally Bradshaw να τραγουδάει "house" αποτελεί την επιτομή του μποέμικου τρόπου ζωής και της ηδονιστικής φιλοσοφίας του συγκροτήματος – η Σιδηρά Κυρία κυβερνά για δεύτερη πενταετία, αφήστε τα παιδιά να χαρούν λίγο…. Η φράση “phone up a friend who’s a party animal” αναφέρεται στον μουσικό συντάκτη Jon Savage , συγγραφέα του England’s Dreaming, της Βίβλου Της Πανκ. Κι εγώ ακόμη προσπαθώ να καταλάβω μετά από 15 τόσα χρόνια που κολλάει ο “Che Guevara and Debussy to a disco beat ". O εύρων αμειφθησεται.
 |
Μια βολτουλα στο Μαϊάμι, τότε κοιτίδα της Λατιν μουσικής – ξέρετε, με την Γκλορια Έστεφαν και τους Miami Sound Machine. 267 Αntenna Music Power 1988. Το έχεις Τάσο; – μια συνεργασία με τον Lewis Martinee και να σου ένας μικρός fusion αχταρμάς salsa, disco, hip-hop και ποπ με το Domino Dancing. Η σκηνή της καψαλισμένης γκόμενας στο βιντεοκλίπ που κάθεται στο μπαλκόνι και διαβάζει αμέριμνη (το Cosmopolitan υποθέτω η μουλάρα.…) ενώ στην παραλία οι δυο μαλάκες πλακώνονται για πάρτη της με έβαλε να πείσω τον πατέρα μου να κάνω μαθήματα flamenco στην κιθάρα. Δυο μήνες κράτησαν τα μαθήματα. Η εικόνα της κοπέλας στο βιντεοκλίπ όμως έκτοτε με συντρόφευσε για πάντα. Κι ο Tennant, κλασικός Βρετανός γαρ, που εννοεί πολύ περισσότερα από όσα στην πραγματικότητα εκφέρει λεκτικά, φρόντισε να περάσει στους στίχους και ένα υπόγειο θρηνητικό παράπονο για έναν φίλο του άρρωστο από AIDS, ένα πρόσωπο που θα ξανασυναντήσουμε δυο χρόνια μετά στο καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ, το Being Boring. Το house anthem It's Alright του Αμερικανού Sterling Void , τελευταίο σινγκλ από το Introspective του 88, αγγιγμένο από το ραβδάκι του Trevor Horn και με αλλαγμένους τους στίχους του αυθεντικού είναι ένα πολύ καλό κομμάτι μεν, αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να λείπει και στη θέση του να έχει συμπεριληφθεί ένα άλλο, π.χ. το The Theatre από το Very, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, έτσι δεν είναι;
Συνέχεια εδώ
