Πριν μερικές ημέρες έγραφα για μία άλλη συλλογή πως γενικά έχουμε «πήξει» από πάσης λογής συλλογές. Και αν εκείνη η συλλογή είχε ένα –με ελάχιστες εξαιρέσεις- συγκεκριμένο concept, εδώ έχουμε να κάνουμε με τις αγαπημένες μουσικές προτάσεις ενός πολύ πετυχημένου και με φανατικούς ακροατές ραδιοφωνικού παραγωγού. Ο Δημήτρης Παπασπυρόπουλος, εδώ και μερικά χρόνια, είτε από τη συχνότητα του Κλικ είτε από του Best, καταφέρνει κατά καιρούς να προτείνει στους ακροατές του μουσικές, που για διάφορους λόγους δεν έχουν επαρκή προβολή από το ελληνικό ραδιόφωνο. Και το σπουδαίο της υπόθεσης είναι πως αυτές οι μουσικές επιλογές συνδυάζουν δύο μεγάλα στοιχήματα: να έχει την ίδια βαρύνουσα σημασία και απήχηση και σε αυτόν που τις προτείνει, αλλά και σε αυτούς που τις ακούν.
Πάμε στο κυρίως πιάτο: τις επιλογές αυτές καθαυτές...
Καταρχήν, να σημειώσουμε πως συναντάμε μία ευχάριστη ποικιλία. Σπάνιες εκτελέσεις γνωστών κομματιών (όπως το remix των Archive στο Dance Of Bad Angels των Booth & The Bad Angel ή η ακουστική απόδοση του Razzmatazz των Pulp), λατρεμένες συνθέσεις διάσημων καλλιτεχνών (όπως το Dream Thrum των James ή το Gorecki των Lamb) ή λιγότερo διάσημων καλλιτεχνών (όπως το καταπληκτικό The Hunchback of San Francisco του Perry Blake ή το Agony των Eels), κλασικές στιγμές της μουσικής παραγωγής των τελευταίων 20 ετών (το You Do Something To Me με την 70’s αισθητική του Paul Weller –σε αυτό το τραγούδι, για να μην παρεξηγούμαστε), κτλ.
Μία ποικιλία που δεν ξέρω πως λειτουργεί σε κάθε ακροατή, αλλά εμένα με ικανοποιεί ιδιαίτερα. Λειτουργεί π.χ σαν ένα μέσο να γνωρίσει κάποιος νέα ελληνικά συγκροτήματα της electro σκηνής. Συναντάμε τους Atria, με ακυκλοφόρητο νέο τραγούδι, τους Decode στην πρώτη τους εμφάνιση στην δισκογραφία (με το κομμάτι Me, You & Pain), αλλά και τους Astyplaz, επίσης στην πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση (με το Future Science). 3 συγκροτήματα με επιρροές από την προπροηγούμενη δεκαετία, αλλά και την electro –χονδρικά- σκηνή, τα οποία δίνουν ελπίδες για μία καλά στελεχωμένη εγχώρια σκηνή. Απομένει να βελτιωθούν κάποιες λεπτομέριες όπως η παραγωγή και (έχω κόλλημα με αυτό) την εκφορά του στιχουργικού μέρους από τους/τις ερμηνεύτριες/ερμηνευτές. Ίσως το ότι είναι λίγο παραπάνω στημένες και ταυτόχρονα σφιγμένες από ό,τι θα έπρεπε, να ήταν αυτό που έκανε να τις ξεχωρίσω αμέσως σαν τις 3 ελληνικές συμμετοχές της συλλογής. Την καλύτερη δουλειά πάντως την κάνουν σε αυτόν τον τομέα οι Astyplaz.
Επίσης, είναι μία ευκαιρία να αποκτήσει κανείς σε cd εμπορίου το Rapunzel των Novak, ένα τραγούδι που πάντα άκουγα από μεγαλύτερους πόσο σπάνιο είναι να το βρεις, αλλά που τελικά όλοι το είχαν βρει μέσω internet, με κάποιο τρόπο. Πολύ όμορφο τραγούδι αλήθεια, αλλά ακόμα δεν καταλαβναίνω το θρύλο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του.
Ακόμα και να ξανασυναντήσει παλιόφιλους όπως ο Lloyd Cole, οι Inxs και οι Tears For Fears (πωπω, είχα ξεχάσει πόσο χαρακτηριστικός ήταν ο ήχος των 80’s) και οι Tuxedomoon (με το In A Manner Of Speaking) ή να γνωρίσει τους Slovo και τον Peter Kingsbery, αλλά και να ξαναθυμηθεί ονόματα από το κοντινό παρελθόν όπως οι Pressured Drop και οι Cultured Pearls. Δύσκολα θα βρείτε εδώ τραγούδια που δεν θα κάνουν ένα κλικ. Εμένα ας πούμε ούτε μέσω αυτής της συλλογής κατάφερα να συμπαθήσω το Big Star των Ocean Colour Scene ή το Forbidden των Hipsway (ο μπασίστας τους έφτιαξε λίγο αργότερα τους Texas, αν σας λέει κάτι αυτό)...
Από εκεί και πέρα, η συλλογή αυτή σου δίνει την ευκαιρία μέσα σε λίγα λεπτά και χωρίς να αλλάξεις cd, να σιγοτραγουδήσεις το Especially For You των Beautiful South, το λατρεμένο Roads των Portishead από την live εκτέλεσή του, το Sister των Deep Dive Corporation, το Nothing Really Ends από τους Deus, που ακούσαμε πρώτη φορά στο Best που έβγαλαν -σχετικά- πρόσφατα, αλλά και το πολύ συμπαθητικό Heaven των –one hit wonders άραγε;- I Monster.
Η επιλογή πάντως που με συγκίνησε, αν και θα έπρεπε να το περιμένω –μιας και ξέρω ότι κι εκείνος τρέφει παρόμοια αισθήματα για τον συγκεκριμένο ερμηνευτή και τραγουδοποιό- δεν είναι άλλη από το συγκλονιστικό Winter Academy του ανθρώπου με τις εξωπραγματικές φωνητικές ικανότητες και την σπάνια «ζεστασιά» στην ερμηνεία του, τον αδικοχαμένο Billy Mackenzie. Εύγε Δημήτρη!
Για να μην μακρυγορούμε λοιπόν, διαβάζετε μερικά λόγια για μία συλλογή φτιαγμένη με μεράκι, από έναν άνθρωπο που αγαπάει τη μουσική –και είναι θεμιτό ακόμα και το να διαφωνούμε με μερικές από τις επιλογές του ή μονομανίες του π.χ στην εκπομπή του-και αυτό φαίνεται ειδικά από αυτή την χορταστική διπλή συλλογή.
