Το τέταρτο άλμπουμ για το ντουέτο των Lamb φτάνει στα χέρια μας σε μια εξαιρετική περίοδο γι’ αυτούς, απ’ την άποψη ότι δύο κομμάτια τους χρησιμοποιήθηκαν πρόσφατα στη χώρα μας σε αντίστοιχες διαφημίσεις (το ένα ήταν το “Gorecki”, το άλλο το “Gabriel”, το ένα σε διαφήμιση αυτοκινήτου, το άλλο κάποιου ουίσκι αν δεν κάνω λάθος, μόνο μην μου ζητήσετε να σας πω ποιο σε τι γιατί δεν παρακολουθώ σχεδόν καθόλου τηλεόραση και δεν τις ξέρω και πολύ καλά αυτές τις λεπτομέρειες!).
Τα παραπάνω συνηγορούν μια χαρά στη διαπίστωση ότι η μουσική του φοβερού διδύμου από το Manchester δεν είχε και πολλά να κάνει με το ρεύμα του trip hop μέσα στο οποίο το τσουβάλιασαν γρήγορα-γρήγορα οι ειδήμονες, ενώ είναι πλέον σήμερα σαφές ότι τα τραγούδια τους είναι βγαλμένα από ένα καλούπι που διαμορφώνει έτσι τα συστατικά που του τοποθετούν σαν πρώτη ύλη, ώστε να τους δίνει μια τελική μορφή και υφή τέτοια, που να μπορείς πολύ εύκολα να χαρακτηρίσεις σαν κλασική.
Το “Between Darkness And Wonder” δεν είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα άλμπουμ των Lamb. Ευτυχώς! Είναι ίσως από τις λίγες φορές που εύχεσαι να μην εξελιχθεί ένα σχήμα, να μείνει εκεί που είναι γιατί η φόρμουλα που χειρίζεται είναι σχεδόν αλάνθαστη, οπότε δεν έχει και ανάγκη επισκευής. Βέβαια, δεν θα λέγαμε ότι η μουσική που γράφουν οι Andy Barlow και Lou Robinson ( πρώην Louise Rhodes, διακεκριμένη φωτογράφος μεταξύ των άλλων σε μουσικά έντυπα πριν την ενασχόλησή της με το συγκρότημα) επαναλαμβάνεται τραγικά. Ας είναι καλά οι εμφάνταστες ενορχηστρώσεις των κομματιών, που εδώ πριμοδοτούνται και από τη συμμετοχή εγχόρδων, όχι του προκατασκευασμένου είδους! Οι Lamb πλησιάζουν σε πολλά κομμάτια τους Morcheeba στις λιγότερο ρυθμικές τους στιγμές, μα το φόρτε τους είναι οι πιο διεξοδικά και ευφάνταστα δημιουργημένες μουσικές τους προτάσεις, εκεί που βασιλεύει η ερμηνεία - σήμα κατατεθέν της Lou, που την νοιώθεις σαν καυτή ανάσα στ’ αυτί σου, σαν αυτή της Annie Lennox ή της Kate Bush, μα με τη δική της ξεχωριστή προσωπικότητα.
Κομμάτια σαν το “Angelica” και το “Wonder” παίζουν τόσο επιδέξια με ένα σωρό φόρμες, από ποπ και κλασική μουσική μέχρι την κραταιά glitch electronica, που δεν μπορείς παρά να τους βγάλεις για μια ακόμη φορά το καπέλο. Οι Lamb ήταν ανέκαθεν σπουδαίοι, δεν μας κάνει λοιπόν καμία απολύτως εντύπωση που παραμένουν έτσι για ένα ακόμη δίσκο τους.
