Βρε καλώς τους λεβέντες από τη Νότια Καλιφόρνια, εκεί που ο ήλιος λάμπει συνεχώς, τόσο στην τηλεόραση όσο και εκτός, υπάρχει πάντοτε πολύς καιρός για χάσιμο, εξ ου και οι σανίδες είναι διαρκώς γυαλισμένες, τόσο αυτή για τη θάλασσα όσο κι εκείνη για την πατινάδα. Βέβαια θα την πω την κακία μου, και από τη φωτογραφία του συγκροτήματος στο οπισθόφυλλο καταλαβαίνω δύο πράγματα: πρώτον ότι τα παιδιά είναι του κολλεγίου και δεύτερον δείχνουν να είναι πλουσιόπαιδα. Η τ(ρ)αχύτητα του πανκ τους διώχνει μακριά τη πλήξη και προσελκύει κι ένα σωρό όμοιούς τους, που γουστάρουν γρήγορες κιθάρες, γρήγορα ντραμς μα πάνω απ’ όλα τις μελωδίες τους.
Α, όλα κι όλα, πρόσεχε φιλαράκι, γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που πρέπει να έχει ωραία βάση το κομμάτι για να το εγκρίνουν απ’ τον αυστηρό ποιοτικό τους έλεγχο και να το παίξουν στο δίσκο τους. Πιστεύουν σε έναν Θεό, αυτόν των Bad Religion και των Green Day (αλλά είμαστε σοβαροί, έτσι; Ας τους έχει καλά πάντως, που μας δίνουν δύναμη, έμπνευση, ιδέες, στυλ, όλα τέλος πάντων που χρειαζόμαστε για να τρώμε κι εμείς ψωμάκι…), και δεν έχουν ανάγκη πολλά περισσότερα για να πορευτούν.
Οι Slick Shoes είναι καλοί σ’ αυτό που κάνουν, αυτό είναι το πέμπτο τους άλμπουμ και την παραγωγή του έχει επιμεληθεί ο θρυλικός Ed Stasium (όνομα που κάποτε βλέπαμε διαρκώς μπροστά μας, να υπογράφει δίσκους των Talking Heads, Ramones, Pennywise πιο πρόσφατα κτλ.). Τίποτε από τα παραπάνω πάντως δεν τους κάνει να ξεχωρίζουν σε κάτι, ακούγονται σαν ένα οποιοδήποτε γκρουπάκι που παίζει στις διπλάσιες ταχύτητες από τον ανταγωνισμό, κι όσο για τις στιχουργικές τους αγωνίες, μοιάζουν εμπεριστατωμένες μα και τόσο αφελείς και εντέλει κοινότυπες.
Με άλλα λόγια, ακούστε τους μόνο αν είστε οπαδοί του Καλιφορνέζικου πανκ. Τότε μπορεί να τους βρείτε μέχρι και φανταστικούς, επιτρέψτε μας πάντως να έχουμε βαρεθεί τον συγκεκριμένο ήχο εδώ και καμιά δεκαετία το λιγότερο…
