Επιτέλους, ήρθε στα γραφεία μας ένας δίσκος για τον οποίον έχει χυθεί πολύ μελάνι τις τελευταίες εβδομάδες, όσον αφορά την αξία του και το πώς γράφτηκε και κατέληξε στη σημερινή του μορφή στα δισκοπωλεία. Και όχι άδικα, αφού πρόκειται για το «χρυσό παιδί» της αμερικανικής κιθαριστικής σκηνής. Και πάλι όχι άδικα, αφού έβγαλε τουλάχιστον δύο σπουδαίους προσωπικούς δίσκους μέχρι τώρα –για μένα τρεις, υπολογίζοντας και το Demolition. Και, τέλος, όχι άδικα επειδή το Rock N Roll είναι ένα άλμπουμ που βγήκε έπειτα από πολλές διαφωνίες, πιέσεις και τσακωμούς με την εταιρεία του.
Όπως ίσως να ξέρετε, το ηχογράφησε μέσα σε 2 εβδομάδες, με τον όρο να κυκλοφορήσει και το album –με τίτλο Love Is Hell- που είχε έτοιμο από το καλοκαίρι, αλλά «έφαγε πόρτα» από τους executives της Lost Highway. Τελικά, το Love Is Hell pt1 (αποφασίστηκε τελικά το άλμπουμ να βγει σαν δύο mini-albums ή ep’s αν θέλετε –αλλά τι ep είναι αυτό με 8 +2 bonus κομμάτια;) είναι ήδη και αυτό στις προθήκες των δισκοπωλείων και είναι αυτό ακριβώς που ήθελε να βγάλει η ψυχούλα του Ryan. Μάλιστα, δείχνει ένα πιο ώριμο και –επιτρέψτε μου να πω- απαιτητικό και κατασταλαγμένο μουσικά και ηχητικά Ryan Adams...
Όμως, το Rock N Roll, στο οποίο αναφερόμαστε εδώ τι είναι; Είναι ένα άλμπουμ-ξεπέτα; Ένα άλμπουμ χωρίς τη λάμψη, το τσαγανό και το βάρος της υπογραφής του Ryan; Όχι βέβαια. Είναι το αφτιασίδωτο άλμπουμ ενός μεγάλου τραγουδοποιού των καιρών μας. Ένα δείγμα του μεγάλου ταλέντου του και της –πραγματικά- αστείρευτης έμπνευσής του. Και ένα δείγμα βεβαίως του ότι δεν είναι ανάγκη να ξοδέψεις πολλές ώρες σε ένα στούντιο για να παράγεις μερικά σπουδαία τραγούδια.
Και υπάρχουν αρκετά εδώ τέτοια τραγούδια. Το “1974” για παράδειγμα. Οι διάφοροι Strokes, Hives, Vines και λοιποί αναβιωτές του garage ιδιώματος παρακαλούνται να ακούσουν προσεκτικά το συγκεκριμένο τραγούδι και να πάρουν μαθήματα γραφής δυνατών στιγμών ατόφιου rock ‘n’ roll. Το ίδιο ισχύει και για το “Τhis Is It”, που ανοίγει και το άλμπουμ, όπου οι Strokes έχουν την τιμητική τους –ενέκα τίτλου, αλλά και ύφους-, και στο οποίο οι εντάσεις και οι ταχύτητες πατάνε κόκκινο.
Γενικά ο δίσκος είναι δυνατός, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το εξομολογητικό και συνάμα γλυκό Rock N Roll. Εδώ, ο αμερικανός τραγουδοποιός σε δύο μόλις λεπτά και ουσιαστικά 6 στίχους, καταφέρνει να μας συγκινήσει εξομολογούμενος τον ερωτά του για μία κοπέλα, που δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό του, αλλά και το πόσο διαφορετικά νοιώθει από το μέσο πρότυπο του “rock n roller” (διαβάστε όλους τους στίχους πιο κάτω).
Αυτό που επίσης είναι χαρακτηριστικό του rock n roll είναι η «βρωμιά» και τραχύτητα του ήχου του. Αποτέλεσμα της γρήγορης δουλειάς που έγινε για την ηχογράφησή του, που όμως δεν στερεί, αντίθετα προσδίδει στο τελικό αποτέλεσμα. Π.χ στο Boys, ένα δυναμικό ατόφιο rock κομμάτι, που σε παραπέμπει στις καλές στιγμές των Stooges, των Pixies και των Spiritualized μαζί.
Αν κάτι στερεί στο άλμπουμ αυτό τη δυνατότητα να χαρακτηριστεί πάρα πολύ καλό, είναι η υπάρξη ορισμένων στιγμών που γνωρίζοντας το ταλέντο του Ryan Adams, δεν μπορείς να μην τις κατατάξεις στα λεγόμενα «γεμίσματα». Και μιλάμε για συνθέσεις, όπως το So Alive, όπου ναι μεν οι ταχύτητες είναι σε ξεσηκωτικά όρια, ναι μεν το ρεφραίν είναι ό,τι θα ονειρεύονταν να είχαν γράψει οι JJ72, αλλά για τα standards του Ryan είναι μάλλον ένα b-side. Ή το Anybody Take Me Home, με την εύκολη μελωδία και τρόπο παιξίματός του, που θυμίζει δουλειές του Tom Petty. Δεν είναι κακό τραγούδι, αλλά και πάλι δεδομένου του παρελθόντος του, αλλά των μερικών πραγματικά σπουδαίων στιγμών που βρίσκουμε εδώ, μας δίνεται η εντύπωση πως τέτοιες συνθέσεις ο Ryan τις ξεπετάει για την πλάκα του.
Οι στίχοι του βεβαίως και πάλι σε αγγίζουν –για να μην πω, πως σου ζητούν την πλήρη αφοσιωσή σου, μέχρι να γίνουν κτήμα σου. Για να πειστείτε, σας παραθέτουμε τους στίχους του ομώνυμου κομματιού του άλμπουμ:
Everybody's cool playing rock n roll
Everybody's cool playing rock n roll
I don't feel cool at all
I don't feel cool at all
Send all of my best out to the hand
I don't think I'll make it out to the show
There's this girl I can't get out of my head
There's this girl I can't get out of my head
And I don't feel so cool at all
Γενικά, ένα αμφιλεγόμενο άλμπουμ, ως προς την συνολική αξία του, με δεδομένο όμως το ότι έχει ήδη να ανταγωνιστεί ένα πιο άρτιο και δουλεμένο άλμπουμ, όπως το Love Is Hell. Έπειτα από μερικά χρόνια όμως, το Rock n Roll θα αντιμετωπίζεται από τους τότε πιτσιρικάδες σαν ο απόλυτα λιτός rock n roll δίσκος του Ryan, λίγο πριν γίνει ο νέος Bruce Springsteen – γιατί κάτι μου λέει πως δεν θα αργήσει να γράψει ένα αντίστοιχο δικό του Born In The Usa και να μπει σε όλα τα αμερικανικά σπίτια. Από μία άλλη οπτική γωνία βέβαια, ίσως το έχει καταφέρει αυτό σε ένα άλλο επίπεδο, δεδομένου του σπουδαίου προσωπικού του υλικού. Πάντως, το σημαντικότερο ερώτημα είναι αν θέλει να φτάσει σε τέτοια επίπεδα επιτυχίας, συνθέτοντας sing-alongs anthems για όλη την αμερικανική οικογένεια και κοινωνία γενικότερα. Αλλά, όλα αυτά είναι συζητήσεις του καναπέ, για να περνάει η ώρα και δεν έχουν καμία σχέση με την ουσία: την μουσική του Ryan.
Ακούστε αυτό το δίσκο. Έχει μερικές σπουδαίες στιγμές. Όσοι τον ξέρετε –και τον έχετε αγαπήσει- ήδη, δεν θα απογοητευτείτε βεβαίως, αν και μάλλον θα έχετε προλάβει να αφομοιώσετε ήδη το Love Is Hell. Για όσους δεν έχετε μυηθεί στο μεγαλείο του, ίσως να είναι μία καλή ευκαιρία να ξεκινήσετε τη γνωριμία του από εδώ, ειδικά αν ανήκετε στους λάτρες της αναβίωσης της garage τεχνοτροπίας, για να πάρετε μία πρώτη γεύση της ευκολίας με την οποία πηδάει από το ένα αγαπημένο του στυλ στο άλλο. Δεν θα αποφύγετε όμως αργότερα την ανάγκη ακρόασης πιο ολοκληρωμένων άλμπουμς όπως το Gold και το Heartbreaker.
Τι άλλο να πω αγαπητέ Ryan; Ο θεός να σε έχει καλά, να μας βγάζεις κάθε χρόνο 2-3 άλμπουμς και να μας βάζεις να τσακωνόμαστε για το ποιο είναι καλύτερο...
