Δέκα χρόνια ζωής λοιπόν για την πάντοτε ευρηματική και όσο δεν παίρνει groovy ετικέτα Wall Of Sound, και σαν χτες μου φαίνεται που έπεφτε στα χέρια μου η συλλογή “Back 2 Mono”. “Να μια ακόμη εταιρία ροκ επανεκδόσεων” σκέφτηκα τότε, μα ακούγοντάς την κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να είχα πέσει περισσότερο έξω. Τα δέκα της κομμάτια πρότειναν μια διαφορετική αντίληψη στο χώρο της χορευτικής μουσικής, έναν ήχο φρέσκο, με γερές βάσεις στο φανκ και τη σόουλ μουσική και το κυριότερο, ελάχιστα περιχαρακωμένο στα αυστηρά όρια που έθεταν άλλα σχήματα του χώρου. Με άλλα λόγια, δεν χρειαζόταν να είσαι οπαδός του dance ιδιώματος για να ενστερνιστείς τις καταθέσεις τους, αρκούσε μονάχα να έχεις ανοιχτό μυαλό και μια έφεση σε πρωτότυπες ρυθμικές μουσικές. Αν δηλαδή η Wall Of Sound είχε κάτι κοινό με τον Phil Spector, τον οποίο αποθέωνε τόσο με το όνομά της όσο και με τον τίτλο εκείνης της συλλογής, ήταν η διαρκής δίψα για καινοτομία, νέους ήχους αλλά και η βασική αρχή ότι το τελικό αποτέλεσμα θα έπρεπε απαραίτητα να απευθύνεται στο ευρύ κοινό, όχι με την κακή έννοια και με μια ξεδιάντροπη εμπορικότητα, μα με έξυπνες παραγωγές και διεύρυνση εν τέλει του κοινού γούστου.
Στα δέκα αυτά χρόνια, η Wall Of Sound – και τα τρία παρακλάδια της, η We Love You, η Bad Magic και η NuCamp – έβγαλε μια σειρά από καταπληκτικούς δίσκους, υπεύθυνους για τους οποίους ήταν εξαιρετικά ταλέντα που αναγνωρίστηκαν παγκοσμίως, ακόμη κι αν πίσω τους βρισκόταν μια μικρή ανεξάρτητη ετικέτα με λιγόστα, όπως είναι ο κανόνας, μέσα. Αυτό επιβεβαιώνει το ρητό που λέει ότι ότι αξίζει αναπόφευκτα θα έρθει στην επιφάνεια, αλλά αυτό το ξέρατε ήδη, κι επίσης μην ξεχνάτε τις εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν! Πρώτοι και μεγαλύτεροι αστέρες της εταιρίας είναι οι Propellerheads, που σάρωσαν με το “History Repeating” κυρίως και τα φωνητικά της Shirley Bassey, αυτό το κομμάτι όμως δεν θα το βρείτε εδώ (αναζητήστε το στο άλμπουμ τους “Decksandrumsandrockandroll” που είναι και δυναμίτης!), με κάμποσους ακόμη να ακολουθούν από κοντά με περίφημες επιδόσεις κι εκείνοι. Ένα δείγμα απ’ τον καθένα απ’ όλους αυτούς περιέχει ετούτη η συλλογή, ονόματα που άφησαν τη δική τους μικρή στάμπα στα σύγχρονα δρώμενα της Βρετανικής μουσικής σκηνής.
Σημειώστε ότι τα κομμάτια δεν εμφανίζονται με τη σειρά που αναγράφονται στο οπισθόφυλλο του cd,οπότε την αρχή δεν κάνει το “Take California” των Propellerheads από το προαναφερόμενο άλμπουμ αλλά το ήδη κλασικό “Eple” των Royksopp (ξέρετε, εκείνο από τη διαφήμιση), ένα από τα πιο έξυπνα και πνευματώδη ηλεκτρονικά σκευάσματα της δεκαετίας που διανύουμε. Η συνέχεια περιέχει τα πάντα, από big beat (Wiseguys), χαμηλόφωνη τραγουδοποϊία (American Analog Set) και reggae (Blak Twang) μέχρι tropicalia (Bees), πειραγμένη ποπ (Medicine) και electropop (Zoot Woman), για να μην μπούμε σε ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες. Πάντως το καλύτερο κομμάτι της συλλογής είναι η συμμετοχή των Creators και το “The Hard Margin”, ένα σόουλ παραλήρημα με hip hop αποχρώσεις που πριμοδοτείται από τις ερμηνείες δύο εκ των καλυτέρων MCδων, του Mos Def και του Talib Kweli.
Οι εκπλήξεις βέβαια είναι πολλαπλές, από τη διασκευή των Akasha στο “Sweet Child Of Mine” των Guns ‘N’ Roses με τη γνωστή μας Neneh Cherry στα φωνητικά μέχρι τη συνεργασία έκπληξη των Les Rythmes Digitales με τον παλιό (που σημαίνει στα ‘80ς!) ποπ αστέρα Nik Kershaw, και πραγματικά δεν βλέπουμε αυτή τη συλλογή παρά σαν μια αφορμή για να εξερευνήσετε ακόμη πιο βαθιά το εκπληκτικό υλικό της, και το βασικότερο, τώρα που υπάρχει ακόμη ελπίδα να βρεθεί! Έχετε ακόμη υπόψη σας ότι το cd είναι διπλό, με το δεύτερο δισκάκι να αποτελεί ένα μιξαρισμένο ταξίδι (από τον Alex Gifford των Propellerheads και πάλι, γιατί, ποιόν να φώναζαν δηλαδή να κάνει τη δουλειά;) σε εμφανείς και απόκρυφες γωνιές του καταλόγου της. Είναι ένα κερασάκι μονάχα επάνω σε μια τούρτα τόσο γλυκιά και λαχταριστή, ώστε υπάρχει κίνδυνος να εξοντωθείτε στο χορό εάν την καταναλώσετε απερίσκεπτα!
