Στις μεταξύ μας συζητήσεις αναφερόμαστε πολλές φορές για το αν τα ηχητικά τοπία κάποιων δίσκων αντανακλούν πλήρως τις εκάστοτε ζωές κάποιων καλλιτεχνών, αλλά τελικά ξεφεύγουμε από την παγίδα που μας έχουν στήσει και ορθολογιστικά μειδιούμε. Ο Alasdair Roberts με τον καινούργιο του δίσκο πλάθει ένα σύμπαν αρκετά τρομακτικό, γκρίζο και πολύ πολύ Σκωτσέζικο. Βγαλμένος από τις παγανιστικές ελεγείες παλαιότερων αιώνων με μία εξωπραγματική απόδοση τιμών στον γίγαντα Will Oldham, ο δίσκος είναι τόσο αγγελικά όμορφος και αποπνικτικά θλιμμένος που στη συγκεκριμένη περίπτωση δύσκολα να κάνουμε λάθος. Ο τραγουδοποιός επιβάλλεται να ζει σε μία τέτοια συγκεχυμένη κατάσταση συναισθημάτων ειδάλλως η κοροϊδία είναι υπερεπιτυχημένη.
Με τον τίτλο του δίσκου ο Alasdair Roberts αποχαιρετά τη Θλίψη. Με το play εμείς την καλωσορίζουμε. Δεν είναι η πρώτη φορά. Όσο χρειάζεται η χαρά άλλο τόσο αναγκαία είναι και η έτερη απόληξη της. Αναφέρθηκε το όνομα του Oldham, βασιλιά της lo-fi καταθλιπτικής κιθαριστικής δημιουργίας. Για λόγους καθαρά πρακτικούς ξεπερνούμε τον Elliott Smith αν και τα μονοπάτια του τελευταίου τον βάζουν στο βάθρο χωρίς αμφισβήτηση. Παρόλο βέβαια τη ανούσια σύγχυση για βασιλιάδες και θρόνους, ο Roberts παλιό βασικό μέλος των Appendix Out χαρίζει έναν δίσκο ξεχυλλισμένο από έρωτα, αγωνία, θλίψη και προσμονή.
Μία κοπέλα ονόματι Polly στοιχειώνει το δίσκο. Κάνει διάφορα περάσματα από πολλά τραγούδια και μπορεί να περηφανευτεί ότι έχει και ένα ολόδικό της, το “Come My Darling Polly” ενά καταπληκτικό σκληρό τραγούδι του οποίου η δομή και μόνο προκαλεί να το ξεπεράσεις και να πας στο επόμενο, αλλά δεν το κάνεις.
Οι Σκωτσέζοι τα τελευταία 10 χρόνια περίπου προσπαθούν να χαρακτηρίσουν τη μουσική της χώρας τους (τουλάχιστον αυτή που μας ενδιαφέρει) ως ένα άψογο δείγμα νεωτεριστικής indie-rock που δύσκολα θα βρει άλλη αντιπροσωπευτική πρωτεύουσα. Ο Alasdair Roberts έχει βάλει σκοπό να γκρεμίσει αυτήν την προσπάθεια. Ηθελημένα ή όχι, εντάσσεται στην έξαρση του revival του 60’s British Folk κύματος κερδίζοντας την συμπάθεια μας κυρίως όμως λόγω του ταλέντου του και όχι της αντιδραστικής του τακτικής. Το σύμπαν του δίσκου είναι όντως παλαιομοδίτικο, ακουστικό μέχρι τελευταίας νότας και λυρικό α-λά Oldham, Martyn και Burns.
Ο πιο αφελής χαρακτηρισμός για το “Farewell Sorrow” είναι ο trendy. Δεν ξέρουμε αν ο Roberts επίτηδες δημιούργησε ένα τόσο αντιδραστικό δίσκο, αλλά μένουμε στην ουσία που αντανακλάται τέλεια στην άρτια μουσική και στιχουργική μεγαλειότητα. Βάζοντας αυτό το δίσκο σε κάποιο στέρεο, ετοιμαστείτε για αλλαγές χώρου, χρόνου και λοιπών εγκεφαλικών λειτουργιών που όπως τελικά διαφαίνεται έχει πλάκα να συμβαίνουν που και που.
