Η «βραχώδης» φωνητική παρουσία της Lucinda Williams από το 1984 που πρωτοεμφανίστηκε έχει υμνηθεί και λατρευτεί ουκ ολίγες φορές βρίσκοντας αποκορύφωμα στους δίσκους “Car Wheels on a Gravel Road” και “Essence”. Τέτοιου είδους δημιουργήματα τα οποία «διατάσσουν» τους ακροατές να τα τοποθετήσουν στην κορύφη δρουν παράλληλα ως μπάρες διωγμού για κάτι πιο εκλεπτυσμένο και αξιόλογο. Ο ταπεινός και αληθινός καλλιτέχνης όμως ουδόλως ενδιαφέρεται για σταθμά και μεζούρες και το μόνο που προσπαθεί να πραγματώσει είναι η απόλυτη κορύφωση. Η Lucinda Williams με το “World Without Tears” κάνει ένα καινούργιο βήμα. Ξεπερνά ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν και μας χαρίζει ένα έπος.
Το οξύμωρο του τίτλου αν και μπορεί να το αναιρέσει κάποιος με χιλιάδες τρόπους, για την Lucinda αποδίδεται μοναχά σε ένα και μοναδικό θέμα. Αυτό το θέμα το οποίο διαποτίζει τον δίσκο και τον χαρακτηρίζει από μίλια και μίλια ηχητικών απολαύσεων είναι το σεξ/έρωτας με όλες του τις απολήξεις. Ποτέ ξανά δίσκος της Williams δεν ήταν τόσο συγκεντρωμένος σε ένα θέμα και ποτέ ξανά φυσικά δεν ήταν τόσο συγκλονιστικός, ειλικρινής και αφοπλιστικός.
Το μολύβι που έγραψε στίχους και μουσική βρισκόταν ανάμεσα από τα δάχτυλα της τραγουδίστριας. Επομένως, μιλούμε για κάτι απόλυτα προσωπικό που ούτε κατά διάνοια δεν θα έβρισκε αλλού αντάξιο ερμηνευτή. Διότι η ουσιαστική δύναμη του δίσκου πηγάζει από την σπαραχτική πειθώ της φωνής της Williams η οποία διανύει όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων μέσα σε 48 λεπτά και αφήνει ανεκπλήρωτο κενό το οποίο συμπληρώνεται με εκ νέου ακρόαση. Από την αρχή ακόμα, με το πρώτο τραγούδι (“Fruits of my Labor”), η Lucinda αναζητά χαμένους έρωτες, αναμοχλεύει μυρωδιές με αναμνήσεις και αναπολεί χαμένες ευκαιρίες. Η γλυκιά μουσική που συνοδεύει, με την σπαρταριστή slide κιθάρα και την «τραγική» φυσαρμόνικα, ενώνει αρμονικά ένα επικό τραγούδι το οποίο περιέργως είναι μόνο η αρχή σε μία σειρά συγκλονιστικών δημιουργιών.
Η κορυφή αγγίζεται (αν υπάρχει τέτοια έννοια και φυσικά αν έχουμε το δικαίωμα να τη χρησιμοποιούμε) στο “Over Time”. Το πιο δύσκολο των συναισθημάτων (εξαιρουμένου του θανάτου) αυτό του χωρισμού αποδίδεται τόσο υπέροχα και γλαφυρά σε ένα κομμάτι το οποίο μπορεί να συγκινήσει μέχρι και την άψυχη ύλη. Η Lucinda πονάει και δυσκολεύεται να πιστέψει αυτά που της λένε ότι με τον χρόνο, όλα θα ξεχαστουν και θα ιαθούν. Η κοινή λογική και η μέλλουσα διεργασία του χρόνου μπορεί μεν να έχουν πραγματιστική έννοια αλλά την ερωτευμένη Lucinda την αφήνουν ασυγκίνητη. Όπως όλοι οι ερωτευμένοι δυσκολεύεται να πιστέψει το οτιδήποτε και παλεύει με δαίμονες οι οποίοι όμως έχουν παρακμάζουσα ισχύ και δράση.
"Did you only want me for those three days/Did you only need me for those three days/Did you love me forever just for those three days." Το παραπάνω ρεφραίν ανήκει στο “Those Three Days”, κομμάτι που ροκάρει αντιστρόφως ανάλογα με την ουσία του. Όπως σε όλο το δίσκο έτσι και εδώ αν και έχουμε να κάνουμε με μία κατά βάση μπαλλάντα, η Lucinda δεν αφήνει τα μουσικά όργανα να παραμείνουν τυπικά και βαλμένα σε κανόνες, αλλά δυναμώνει τις δύο κιθάρες της και κάνει τον πιο ροκ δίσκο της καριέρας της. Φερειππείν το “Atonement” αν το δείτε του χρόνου διασκευασμένο από τους White Stripes, μην απορήσετε.
Το “World Without Tears” το έχουν όλοι ανάγκη. Αυτά που εξιστορεί αφορούν τον κάθε ένα, και κάθε ένας έχει περάσει από εκεί και ίσως ξαναπεράσει. Και από τις καλές πλευρές και από τις άσχημες. Η Lucinda Williams έφτιαξε ένα soundtrack για τον έρωτα και το σεξ βάζοντας μέσα όλο της το είναι και μας χάρισε ένα αριστούργημα.
