Χαιρετώ το αγαπητό αναγνωστικό κοινό του Avopolis!
Καλοί μου φίλοι και φίλες, ονομάζομαι Luke Steele και ηγούμαι μιας τετραμελούς μπάντας από τη μακρινή σας Αυστραλία με τοόνομα Sleepy Jackson (μη ρωτάτε καλύτερα!). Ξεκινήσαμε από το Σίδνεϋ να κατακτήσουμε τον κόσμο με τις έξοχες συνθετικές μαςπροσπάθειες, και στον αγώνα μας αυτόν θα θέλαμε να μας βοηθήσετε. Ίσως ήδη το όνομά μας να μην σας είναι εντελώς άγνωστο –πράγμα που σημαίνει ότι κάποιες πρώτες σημαντικές κατακτήσεις έχουν κιόλας γίνει στον αγώνα που σας περιέγραψα παραπάνω – καιγι’ αυτό θα πρέπει να ευχαριστήσω το Βρετανικό Τύπο που έχει γράψει πολύ καλά λόγια για τη μουσική μας, εξάλλου είναι γνωστότοις πάσοι ότι διακρίνονται οι φίλοι και συναγωνιστές μουσικοδημοσιογράφοι του νησιού στο να προωθούν ένα καλό hype ότανδιακρίνουν ένα (κι αν δεν μπορούν, υπάρχουν πάντα οι κατάλληλοι άνθρωποι με τα κατάλληλα μέσα, βλέπε χρήμα, που τους βοηθούννα βελτιώσουν την όρασή τους).
Τα κείμενα αυτά στέλνουν με σιγουριά κάποιους στα δισκοπωλεία, κάποτε μάλιστα και ορισμένους ταλαίπωρους μουσικολάτρεις καιδημοσιογράφους της δικής σας χώρας, και ένας απ’ αυτούς που υπογράφει ως Μ.Μ. μου έστειλε ήδη επιστολή διαμαρτυρίας όπουδιατύπωνε τις αντιρρήσεις του για την ποιότητα του περυσινού μίνι δίσκου που είχαμε κυκλοφορήσει σαν πρώτο δείγμα τηςδουλειάς μας. «Εντάξει», μου έλεγε, «δεν είναι ότι δεν γράφετε και αξιόλογα κομμάτια, το “Good Dancers” για παράδειγμα είναιυποδειγματικό μείγμα της ποπ των ELO με την ενορχηστρωτική ευστροφία των High Llamas, μα συνολικά το άλμπουμ, ότι μπόρεσατουλάχιστον να καταλάβω απ’ τα 23 του λεπτά, απέχει πολύ απ’ το να χαρακτηριστεί ελπιδοφόρο και αποκαλυπτικό ενόςεντυπωσιακού ταλέντου».
Εγώ, θα πρέπει να σας πω, δεν είμαι από τους ανθρώπους που το βάζουν εύκολα κάτω, γι’ αυτό κι όταν ολοκλήρωσα ετούτο τοκανονικό σε διάρκεια άλμπουμ, του έστειλα μια κόπια και ήμουν σίγουρος ότι αυτή τη φορά θα τον είχα στο χέρι, θα του έκοβατην ανάσα με τις νέες μου εμπνεύσεις και τις εξωπραγματικές, είναι η αλήθεια, συνθετικές μου συλλήψεις. Γρήγορα κατάλαβα πωςορισμένους ανθρώπους είναι πραγματικά αδύνατο να τους ικανοποιήσεις. Ιδού τι μου απάντησε ο αθεόφοβος:
«Κύριε Steele, με ανακούφιση άκουσα το νέο σας άλμπουμ, το οποίο βρήκα μεν καλύτερο απ’ το περυσινό σας μίνι άλμπουμ, μα μεδυσκολία θα έλεγα ότι επρόκειτο για ένα σύνολο δουλειάς που να με εντυπωσίασε. Για να είμαι ειλικρινής και εντελώς ευθύςαπέναντί σας, ο μοναδικός τρόπος για να κάνει κάποιον να λατρέψει αυτό που κάνετε είναι να τον εκβιάσει συναισθηματικά,ανασύροντας απ’ τη μνήμη του πράγματα που λατρεύει από άλλους καλλιτέχνες. Ορθά πράξατε και επαναλαμβάνετε τα “Good Dancers”και “Miniskirt” από το προηγούμενο άλμπουμ, και προσθέσατε μερικά ακόμη καλά κομμάτια, όπως το “Come To This” (κι εγώ λατρεύωτους World Party, που λατρεύουν τους Beatles!) ή το “Acid In My Heart” (γιατί, δεν ήταν γκρουπάρα οι Giant Sand;), όσο για το“Morning Bird”, εκεί βρε μπαγάσα έκανες το χατ τρικ. Που το σκέφτηκες να βάλεις ένα κοριτσάκι να τραγουδήσει αυτήν τηνπανέμορφη είναι η αλήθεια μπαλάντα; Δεν χρειάζεται βέβαια να σου πω ότι δεν γίνεται να κάνεις λάθος με μια τέτοια κίνηση,όλοι οι ακροατές σου θα πέσουν ξεροί απ’ την αβίαστη ευαισθησία που πηγάζει απ’ το κομμάτι αυτό, που θέλοντας και μη, είναιτο κορυφαίο του δίσκου.
Για να μην σας απασχολώ περισσότερο, αφού σίγουρα θα έχετε να δώσετε συνεντεύξεις και να δώσετε συναυλίες και όλα τα υπόλοιπαπου κάνουν όλοι οι καλλιτέχνες, ακόμη και οι ανερχόμενοι, να σας πω ότι βρήκα – κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη – το άλμπουμσας καλό, αλλά και τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι σαν τον πασατέμπο που περνάει την ώρα, που λέει κι ένα λαϊκό άσμα της χώραςμου. Θα σας παρακολουθώ και θα ελπίζω πάντα να γράφετε καλά τραγούδια, κι ίσως στο μέλλον να με εντυπωσιάσετε αθόρυβα κιαπρόσμενα”.
Μετά τιμής και τα λοιπά… Τώρα τι να του πεις αυτού του ανθρώπου; Ότι ίσως να έχει δίκιο; Αν είναι δυνατόν! Ή είναι; Κι όμωςόλοι οι Βρετανοί μουσικοκριτικοί με διαβεβαιώνουν για το αντίθετο…
