Οι Texas έχω την αμυδρή εντύπωση ότι παίζουν με τις παρτιτούρες των Lighthouse Family και των Beautiful South, μόνο που τιςδιαβάζουν κρατώντας τις ανάποδα. Ανέκαθεν τους θεωρούσα μπάντα των σινγκλ που δεν ήταν ικανή να συντηρήσει μια ηχητικήομοιογένεια και να βγάλει συναρπαστικά άλμπουμ. Απόδειξη της ξεροκεφαλιάς μου αυτής το ότι μέχρι σήμερα δεν έχω φιλοτιμηθείνα αγοράσω κάποια από τα άλμπουμ τους όχι ελέω απρονοησίας ή παράλειψης αλλά καθαρά για λόγους βαρεμάρας. Καλό το Black EyedBoy, άψογο το Halo κι ακόμη καλύτερο το Summer Son, αλλά …μέχρι εκεί. Αν ποτέ αγόραζα κάτι από αυτούς θα προτιμούσα τηνσυλλογή καλλιτεχνικών φωτογραφιών της πανέμορφης Ιταλό-Ιρλανδής frontwoman, της Σαρλιν Σπιτερι, παρά οτιδήποτε άλλο σεακουστική μορφή. Ο, τι κι αν σας πούνε, η μουσική των Texas περιγράφεται στα λόγια πολύ πιο γοητευτικά απ’ ότι ακούγεταιστην πραγματικότητα.
Όλως παραδόξως, το νέο τους άλμπουμ παίζει να είναι και το καλύτερο τους από πλευράς συνοχής. Πολλοί βέβαια θα το βρουναπογοητευτικό. Μα αυτό είναι άλλωστε και το αίσθημα που διαχέεται πάνω κάτω από όλα τα άλμπουμ τους, οπότε ποια η διαφορά; Ηδιαφορά είναι η εξής: ηχητική μονομέρεια. Ξανά μανά η ίδια soul-rock μανιέρα, πάλι η ίδια πετρωμένη και αδιατάραχτη παραγωγή,ξανά η ίδια συνταγή “γαλανομάτα soul με 0 % λιπαρά από μεταλλαγμένη σόγια”. Είναι σαν τις ταινίες του Γουντι Άλεν: ξέρειςαπό πριν τα συστατικά της νέας του δουλειάς, αλλά πάντα έχεις την ανυπομονησία να την δεις. Τα 5 εκατομμύρια πωλήσεις πουπούλησε το Greatest Hits τους πριν δυο χρόνια μαρτυρεί ακριβώς αυτό: ο κόσμος τους γουστάρει –ακόμη κι αν στο πολύ κατάβάθος τους βαριέται θανάσιμα. «Αν κάτι δεν έχει σπάσει, μην το επιδιορθώσεις», που λέει κι ο Νόμος Του Μερφι.
Το εξώφυλλο προδίδει για άλλη μια φορά τον ρόλο της Σαρλιν στην μπάντα: όχι απλά η τραγουδίστρια / συνθέτρια, αλλά και ηχαρά του κάθε επίδοξου κομμωτή που θέλει να δοκιμάσει νέα trends στο όμορφο κεφάλι της και του κάθε στυλίστα που θα ήθελε ναδει τα ρούχα του να φοριούνται σε αυτό το σώμα μοντέλου παγιδευμένο σε ψυχή τραγουδίστριας. Η Σαρλιν δείχνει σαν εκείνο το23χρονο κοριτσάκι που ξεκίνησε δειλά δειλά το 1990 με το Don’t Want A Lover και κατέληξε σήμερα, 13 χρόνια μετά να μοιάζειτο ίδιο νέα και φρέσκια και να την μιμείται η κάθε Natalie Imbruglia της μουσικής βιομηχανίας. Όλα τα κομμάτια φέρουν τηνσυνθετική της υπογραφή: από τους εναρκτήριους New Wave-ισμους του 'Telephone X' (οι Blondie διασκευάζουν ξεδιάντροπα το'Watching The Detectives' του Costello), ως το 'Union City Blue' ρεφρενακι του 'Broken' με την Debbie Harry ξανά να σηκώνειτο βάρος των φωνητικών, κι από το αλα-Badalamenti "Another Day" (άντε και συνεργασία με τον Tim Booth!) που ανακαλεί στο νουστιγμές από το soundtrack του Twin Peaks και αδικείται από τη θέση του στο τέλος του άλμπουμ ως το απροκάλυπτοοι-Carpenters–διασκευάζουν-Bacharach 'I'll See it Through'.
Δεν λείπουν και οι εκπλήξεις, αν και μεταξύ μας δεν μου κάθισαν καλά: στο 'Carnival Girl' συνεργάζονται με τον ragga MCKardinal Offishall και τον drum'n'bass producer Ceri Evans με σκοπό το breakthrough στο dance-fusion περιβάλλον που απ’ όσοθεωρώ πάντα αποτελούσε βλέψη της μπάντας. Μην περιμένετε να είμαι αντικειμενικός όσον αφορά τη συνεργασία αυτή, είμαιπροκατειλημμένος, το δηλώνω, λιθοβολήστε με ελεύθερα, αλλά αμαρτία εξομολογούμενη ουκ εστίν αμαρτία. Αντίθετα το 'Where DoYou Sleep' επιτυγχάνει να λειτουργήσει ως η γέφυρα μεταξύ των Texas του Hush του ’99 και των σημερινών και αποτελεί σίγουραο,τι πιο κοντινό στο παρελθόν τους. Στο 'And I Dream', ένα από τα κομμάτια που οι Άγγλοι θα ονόμαζαν “crowd-pleasers”,σίγουρα έχει βάλει το χεράκι του ο William Orbit –αν δεν ήταν τόσο αθεράπευτα ελιτιστης- αφού ακούγεται σαν ένα χαμένοouttake από το Ray Of Light της Κυρίας Guy Ritchie ενώ στο ομώνυμο τραγούδι του cd το Tamla Motown πιανακι και οιξεπατικωμένες συγχορδίες του 'Black Eyed Boy' δεν καταντούν στιγμή ανυπόφορες αλλά αποδεικνύουν ότι βιάστηκαν που έβγαλαν έναBest Of τόσο γρήγορα γιατί θα ήταν αμαρτία να μη συμπεριληφθεί κι αυτό το κομμάτι μέσα σε αυτό. Μην προσπεράσετε και το Placein My World, ένα synth-driven άριστο δείγμα ελεκτρονικα που κρύβει πολλά μυστικά στην απλότητα του και κατορθώνει να βάλει ταphat beats μέσα στα σαλόνια των καθώς πρέπει λευκών του Knightsbridge, του Notting Hill και του Kensington.
Εμμονές με το παρελθόν. Αυτή είναι η προσωπικότητα των Texas. Η Motown, η pop του Phil Spector, τα blues, όλα αυτάμπολιάζονται σε ισόποσες δόσεις μέσα σε ένα retro styling περιβάλλον. Όχι, οι Τexas δεν βρίσκονται σε λάθος έδαφος. Απλά δενξέρουν ποια από όλες τις εμμονές τους να πρωτοχρησιμοποιησουν. Εφαρμόζοντας τις όλες μαζί, το άλμπουμ αποκτά ένα χαρακτήραάμορφης μάζας ευήκοης μεν, αδιάφορης μετά της τέταρτη ακρόαση δε. Και δυστυχώς όταν οι προσανατολισμοί σου είναι αμιγώς ποπδεν είσαι σε θέση να φτιάξεις ένα “άλμπουμ επιπέδου ενός Purple Rain ή ενός Rumours”, όπως είχε δηλώσει με περισσήαμετροέπεια ο κιθαρίστας Joe McElhone πριν λίγο καιρό στη συνέντευξη τύπου για το Careful What You Wish For. Αν δεν ήταν καιη Σαρλιν, ο βαθμός δεν θα πέρναγε την βάση. Eπειδή όμως εμείς στο Αβοπολις έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία στο ισχυρό –κι όχιασθενές όπως προσπαθούν μάταια να μας παραμυθιασουν– φύλο, όλοι εσείς οι Lighthouse Family και οι Beautiful South του κόσμουτούτου ξαμοληθείτε προς άγρα νέας κι εμφανίσιμης τραγουδίστριας όσο είναι καιρός. Σας αφήνω προσωρινά. Πάω να ξεκολλήσω τηναφίσα της Justine Frischmann από τον τοίχο. Βρήκα νέο κοσκινακι.
