Όταν το 2001 η Shelby Lynne παρέλαβε το βραβείο Grammy για Πρωτοεμφανιζόμενο Καλλιτέχνη πολλοί γέλασαν. Πράγματι, και εμείς τότε στα τέλη του 1999 την γνωρίσαμε με το αριστουργηματικό “I Am Shelby Lynne”, αλλά το ότι μία τραγουδίστρια με πέντε ήδη δίσκους στην δεκάχρονη καριέρα της κέρδισε ένα τέτοιο βραβείο, σίγουρα προκάλεσε αρκετά σχόλια όχι και τόσο τιμητικά για τον θεσμό των Grammys.
Βλέποντας την Shelby Lynne τότε στην τελετή, μέσα στην αστραφτερή της τουαλέτα, με αέρα μεγάλης ντίβας, να παραλαμβάνει το βραβείο καταλάβαμε ότι κάτι πάει στραβά. Για μία γυναίκα που άργησε αρκετά να γευθεί την αμοιβή των κόπων της, ήταν ήδη 33 χρονών μην το ξεχνάμε, η αλλαγή που της έφερε η επιτυχία ήταν ήδη τεράστια. Όταν το βρετανικό περιοδικό Uncut την ανακάλυψε και την πρόσφερε στα αδηφάγα μάτια μας σε ένα από τα καλύτερα εξώφυλλά του και σε ένα τεράστιο αφιέρωμα διά χειρός Nigel Williamson, η Shelby Lynne ήταν ακόμα «άγρια».
Με σκισμένo τζιν, μπότες και αυτοσχέδια βαμμένο αμάνικο shirt, η Shelby έπαιζε μπιλιάρδο και καβάλαγε μηχανές μαζί με τύπους του Palm Springs που έμοιαζαν να βγήκαν από την περίφημη σκηνή του nightclub στο From Dusk Till Dawn του Tarantino. Καθώς εξιστορούσε τα παιδικά της χρόνια στην Alabama, μία ανατριχίλα και ταυτόχρονα ένας θαυμασμός που μόνο η rock’n’roll και η outlaw country μυθολογία επιτρέπει, έπιανε τον αναγνώστη. Βλέπετε δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο να μεγαλώνεις κυνηγώντας αλιγάτορες μαζί με τον μπαμπά σου για να τους μαγειρέψει η μαμά για βραδινό. Όπως δεν είναι και συνηθισμένό επίσης στα 18 σου χρόνια να βλέπεις τον μπαμπά σου να πυροβολεί θανάσιμα την μαμά και στη συνέχεια να αυτοκτονεί. Και όμως η Shelby Lynne Moorer, όπως είναι το πλήρες όνομά της, έτσι μεγάλωσε και με αυτή την εικόνα πέρασε στην ενήλικη ζωή, μένοντας μόνη να φροντίζει την μικρότερη αδερφή της, και μελλοντική επίσης σπουδαία τραγουδίστρια, Allison.
To “I Am Shelby Lynne” είναι πραγματικά το αριστούργημά της. Μόλις 36 λεπτά, μόλις 10 τραγούδια, όλα στην κυριολεξία τέλεια, που σε κάνουν να πατάς το repeat ασταμάτητα. Είναι ένα ανεξήγητο θαύμα το πώς ύστερα από πέντε σίγουρα μετριότατους δίσκους στο Nashville, και πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας, ξαφνικά έβγαλε το “I Am Shelby Lynne” και μας έκανε να παραμιλάμε. Ομολογώ ότι σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα, τα 36 αυτά λεπτά ακούγονται στα ηχεία μου με μεγάλη συχνότητα και με την ίδια ευχαρίστηση, αν και ο κύριος αρχισυντάκτης μας σε ένα μάλλον άτυχο review του δίσκου τότε δεν αναγνώρισε την αξία του, και ίσως όχι ακόμα και τώρα, δεν το έχουμε συζητήσει το θέμα. Το «κόλλημα» πάντως το είχα πάθει και το έχω ακόμα.
Λίγους μήνες ύστερα από το βραβείο Grammy ήρθε και το επόμενο album. Οι υποψίες μας είχαν επιβεβαιωθεί. Πράγματι κάτι πήγαινε στραβά. Η τότε δισκογραφική της εταιρία Universal προσπάθησε να εξαργυρώσει την απρόσμενη επιτυχία της Shelby Lynne, απομακρύνοντας την από το Nashville και τις country αναφορές της, και προσανατολίζοντάς της για πιο μεγάλα mainstream σαλόνια. Το “Love, Shelby” ήταν ένας απογοητευτικός δίσκος. Η εταιρία της, της έβαλε τον Glenn Ballard από δίπλα στην καρέκλα του παραγωγού, ο οποίος για κάποιο λόγο είχε την εντύπωση ότι είχε να κάνει με την Alanis Morissette, ίσως έτσι του είπαν βέβαια. Το αποτέλεσμα της «συνεργασίας» ήταν ένα χάος, όπου η πραγματική country soul προσωπικότητα της Shelby μάχονταν να επιβιώσει σε μία υπερβολικά χλιδάτη παραγωγή, απίστευτα mainstream FM rock, τόσο που ακόμα και αυτή η Morissette δεν θα άντεχε. Η Universal επένδυσε πολλά, κέρδισε τελικά ελάχιστα. Και η Shelby Lynne φυσικά έχασε από αυτή την επικίνδυνη «κρίση ταυτότητας».
Η τελευταία μας φέρνει λοιπόν τώρα, στα τέλη του 2003 στο “Identity Crisis”, του οποίου ο τίτλος καλύτερα να ήταν “Regain Identity”, γιατί αυτό πραγματικά συμβαίνει με τα 12 τραγούδια του νέου δίσκου της. Η Shelby Lynne ξαναβρίσκει την προσωπικότητά της, και την ταυτότητά της στη μουσική βιομηχανία, παίρνοντας η ίδια τα ηνία των ηχογραφήσεων στα χέρια της. Γράφοντας η ίδια όλα τα τραγούδια, και κάνοντας επίσης μόνη της την παραγωγή του δίσκου, η 35χρονη που στο artwork του δίσκου μοιάζει με sexy 15χρονη λολίτα, σημειώνει μία σπουδαία επιστροφή, όπως ακριβώς την ήθελε, και την αξίζει.
Και αν θέλετε να πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, θα το κάνουμε. Tο “Telephone” που ανοίγει τον δίσκο έχει φτιαχτεί με τα ίδια ακριβώς συστατικά που δημιούργησαν ολόκληρο το “I Am Shelby Lynne”, το “10 Rocks” έχει έναν ασυναγώνιστο gospel αέρα που θα σας κάνει να σηκωθείτε και να χορέψετε σαν θρήσκα big mama σε εκκλησία του Νότου, ενώ το “If I Were Smart” έχει τον χαρακτηρισμό ώριμη μελαγχολία χαραγμένη πάνω του.
Στο “Gotta Be Better” η Shelby αναβιώνει το αυθεντικό roots rock στα καλύτερά του, στο πιο folk “I Don’t Think So” ο Bill Payne των Little Feat δίνει «ρέστα» με το Fender Rhodes keyboard του, ενώ στο funky “I’m Alive”, το όρθιο μπάσο του Jon Button συνομιλεί με την κιθάρα της Shelby και το hammond του Payne για να επιβεβαιώσουν ότι είναι ζωντανά, πριν από το “I Will Stay” που αν και είναι το πιο αδύνατο κομμάτι του δίσκου, παράλληλα είναι και από τις πιο slow jazzy στιγμές με διακριτικά έγχορδα να δείχνουν τον δρόμο για ένα μοναχικό βράδυ.
Στο “Lonesome” πολλοί ίσως κατηγορήσουν την Shelby για αντιγραφή του κλασικού countrypolitan στυλ τραγουδιού της μεγάλης Patsi Cline, αλλά ποιος τους δίνει σημασία, όταν ακριβώς μετά ακολουθεί το σκοτεινό και ωμό blues του “Evil Man”. To παλαιομοδίτικο bluesy swing του “Buttons and Beaus” σε προκαλεί να το ξανακούσεις εκατοντάδες φορές για να ακούσεις την sexy mama Shelby να στα χώνει με χιούμορ, πριν το “Baby” σε καλοπιάσει και σε οδηγήσει δίπλα στο τζάκι λέγοντας σου γλυκόλογα.
Τέλος το “Identity Crisis” κλείνει με τον καλύτερο τρόπο, με το “One With The Sun” το οποίο, αν πιστεύουμε όσα λέγονται, γράφτηκε ύστερα από μία ολονύχτια συζήτηση με τον Willie Nelson. Ένα ερωτικό τραγούδι με στίχους αγάπης από τα λίγα, με μελωδία που μοιάζει να βγαίνει από την χαμένη αθωότητα της Αμερικής.
Μα πάνω από όλα τα τραγούδια και πάνω από όλες τις συνθέσεις, είναι αυτή η φωνή. Όχι η φωνή της «νέας» Dusty Springfield, Patsy Cline ή Tammi Terrell, όπως έγραφαν το 2000. Η φωνή της Shelby Lynne. Μίας Shelby Lynne που ξεπέρασε το προσωπικό της “Identity Crisis” και συνεχίζει τον δρόμο της με το δεύτερο πραγματικά καταπληκτικό της δίσκο.
