Οι φήμες λένε ότι αυτό είναι το νέο αγαπημένο γκρουπ του Dave Grohl, πάλαι ποτέ μουσικού συνοδοιπόρου ενός τελειωμένου τζανκι και αυτοκαταστροφικού τύπου που μαζί του άλλαξε τον ρου της μουσικής - και του κινηματογράφου βεβαίως βεβαίως, συστήνοντας μας την συμβία του Courtney Love, η οποία μετά το οπισθόφυλλο του Aoxomoxoa των Grateful Dead (όσοι το έχετε στα ράφια της δισκοθήκης σας, ξαναβγάλτε το, ξεσκονίστε το και αναγνωρίστε το ξανθό κοριτσάκι…) εκεί πίσω στα 1969 βρέθηκε να τελεί το λειτούργημα της ηθοποιού. Χρειάζεται να συνεχίσω; Και μόνο το γεγονός ότι κάποια στιγμή στο μέλλον ο φίλτατος Ντειβ μπορεί να αποτελέσει τον Πυγμαλιωνα της εν λόγω μπάντας δεν αποτελεί εγγύηση ποιότητας; Και ναι και όχι…
Υπάρχει καταρχάς μια αντίθεση στο όλο concept από την μια το συγκρότημα λέγεται Brand New κι από την άλλη ο δίσκος ονομάζεται Deja Entendu (=το ήδη ακουσθεν). Έχουμε ένα personality clash δηλαδή αφού από την μια πλευρά έχουμε την νεωτερικοτητα του ονόματος τους κι από την άλλη τη σημειολογία του τίτλου, η οποία μας οδηγεί σε ρετρό μονοπάτια και σε ηχητικές ατραπούς που τις έχουμε ήδη βιώσει παλιότερα. «Νέο» σημαίνει κάτι με το οποίο ερχόμαστε για πρώτη φορά σε επαφή, ενώ «παλαιό» αυτό το οποίο –ανεξαρτήτως αξίας – μας θυμίζει κάτι άρα είναι οικείο στα αυτιά μας και την εμπειρία μας. Deja Entendu στην σύγχρονη Βιοχημεία και Ψυχολογία (το έψαξα, δεν το ήξερα από πριν, μην σας κάνω και φιγούρα…) είναι μια στιγμιαία βουτιά στο συνειδητό μέρος του εγκεφάλου η οποία προκαλείται από διάσειση ή χτύπημα ενός αντικειμένου στον δεξιό λοβό του κεφαλιού. Έτσι εξηγείται γιατί μετά το πέρας της ακρόασης ένιωθα σαν να είχα υποστεί λοβοτομή από τον Δόκτορα Μενγκελε και τους συν αυτω συνεργάτες του.
Καταρχάς ας μας εξηγήσουν τα παιδιά από την μπάντα για ποιο λόγο χρησιμοποιούν τόσο μεγάλους τίτλους : "I Will Play My Game Βeneath the Spin Light", "Okay I Believe You, But My Tommy Gun Don't", "Good to Know That If I Ever Need Attention All I Have to Do Is Die". Και καλά, OK, εδώ στο Αβοπολις έχουμε απεριόριστο περιθώριο να γράφουμε όσο θέλουμε, αλλά πάω στοίχημα ότι άπαντα τα μουσικά περιοδικά της οικουμένης θα τους σιχτιρίζουν. Μα κατά μέσο όρο 8 λέξεις σε κάθε τίτλο τραγουδιού; Οι αντίστοιχοι τίτλοι “Game” , Tommy Gun” και “Attention” δηλαδή τους χαλάνε; Θα έκοβε ο τραχανάς; Θα έπηζε η μουσταλευριά; Αυτή η ψυχή –που χάθηκες βρε συ;- ο Steven Haigler, πρώην παραγωγός των Pixies και των Quicksand, δεν εξέφερε ιδίαν άποψην;
Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα βαρύ άλμπουμ, αλλά είναι σίγουρα ένα “σκληρό” από άποψης θεματολογίας των στίχων και δυναμικής των εικόνων που φέρνει στο νου. Πάρτε για παράδειγμα το εναρκτήριο "Tautou" –καμία σχέση απολύτως με την ηθοποιό Audrey "Αμελι” Tautou– που ανοίγει εντυπωσιακά το άλμπουμ μουρμουρίζοντας διαρκώς κι επαναλαμβανόμενα κάθε φορά με μεγαλύτερη βαρύτητα την φράση "I'm sinking like a stone in the sea" και περνώντας μας στο επόμενο Sic Transit Gloria…Glory Fades όπου με περισσή τέχνη ο τραγουδιστής Lacey βγάζει το λαρύγγι του στο ”Die Young And Save Yourself” ρεφρέν που σε συνδυασμό με τις κιθάρες στα κόκκινα του ενισχυτή έχουν ως αποτέλεσμα την άμεση διακομιδή του θύματος που θα τολμήσει να το ακούσει (ιδιαίτερα σε ένα ηχητικό περιβάλλον - walkman) στο πλησιέστερο Νοσοκομείο ή στην καλύτερη περίπτωση στον κοντινότερο ωριλα για αποκατάσταση τύμπανου. Το I Will Play My Game Beneath The Spin Light ακούγεται σαν ο Robert Smith να έχει πετάξει τον Molko έξω από τους Placebo και να έχει γίνει ο ίδιος “Ιζνογκουντ στη θέση του Ιζνογκουντ” frontman (καθόλου κακό ως ενδεχόμενο…). Συγκλονιστική αφήγηση της Ζωής Στον Δρόμο μιας παρέας μουσικών που ενώ επιθυμούν να επιστρέψουν στη γυναίκα τους αναγκάζονται βάσει συμβολαίου να κάνουν περιοδείες (οι Ουαλοι Catatonia έχουν τραγούδι με τίτλο Road Rage που αναφέρεται ακριβώς σε αυτήν την επώδυνη εμπειρία) και που ο τραγουδιστής την αφηγείται με μια Ομπερστιανη (sic) επιχρωμάτωση στη φωνή του.
Στο "Okay I Believe You, But My Tommy Gun Don't" μάλλον θα μπει στο Πάνθεον Των Τραγουδιών Με Τους Πιο Αρρωστημένους Στίχους: "I hope you come down with something they can't diagnose / And don't have the cure for " –και μη μου πειτε ότι δεν σα είχα προειδοποιήσει για την σκληρότητα των στίχων τους… Άλλοτε βέβαια περνάνε στο άλλο άκρο, αυτό της επιτηδευμένης γραφικότητας με γυρισματακια όπως “Handsome and smart / Oh, my tongue's the only muscle in my body that works harder than my heart” αλλά το μπασακι που εισάγει το κομμάτι και η κιθάρα που μπαίνει μετά δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης ότι θα ήθελαν πολύ να ήταν βαπτιστηρια του Frank Black (ίσως ο πιο επιδραστικος μουσικός της τελευταίας 20ετιας) και αντί για λαμπάδες κάθε Πάσχα να τους έφερνε ακυκλοφορητα κομμάτια των Pixies και τα BBC Sessions της μπάντας. Τέσσερα λεπτά αρχετυπικης pop-punk με το “The Quiet Things No One Ever Knows” με κιθαριστικα γυρίσματα που θαρρείς ότι βγήκαν από την Μεγάλη Μαύρη Βίβλο της Emo Μουσικής. Ο Lacey θρηνεί για την επικείμενη διάλυση του γάμου του κι εμείς δεν μπορούμε παρά να του αντιτείνουμε με περισσή λύπη και οίκτο «Δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Στο χέρι το βάζεις το γαμημένο το δακτυλίδι, αλλά σε σφίγγει στο λαιμό σαν χαλκάς…».
Με το "The Boy Who Blocked His Own Shot" αλληθωρίζουν προς τα λημέρια της Βρετανικής σχολής τραγουδοποιιας φτιάχνοντας ένα τραγούδι που θα ταίριαζε περισσότερο στο Rush Of Blood To The Head ή στο Just Enough Education To Perform παρά εδώ μέσα. Jazzy / bluesy φόρμες υπάρχουν στο "Jaws Theme Swimming" –ίσως το καλύτερο κομμάτι που δεν κατάφεραν ποτέ να γράψουν οι Jimmy Eat World με τον Κώστα Καφάση (σορι Μαμά…). Και κάπου εδώ το άλμπουμ κάνει μια κοιλιά πιο μεγάλη κι από του Θόδωρου Πάγκαλου αν και το “Me Vs Maradona Vs Elvis” είναι ένα όμορφο τραγούδι μέσα στην σπαρτιατική του λιτότητα περιγράφοντας έναν νεαρό που προσπαθεί να μεθύσει μια κοπέλα προκειμένου εκείνη να του προσφέρει τα θέλγητρα της (για να μην το πω διαφορετικά…): “Barely conscious in the door where you stand / You eyes are fighting sleep whilst your mouth makes demands / Laugh at every word trying hard to be cute / I almost feel sorry for what I’m going to do”. Φοβερές αλήθειες… Το "Guernica" ακολουθώντας τον Lacey στην άτυπη πάλη του με τον καρκίνο που έχει χτυπήσει ένα μέλος της οικογένειας του παλεύει κι αυτό μαζί του με ο,τι μέσα διαθέτει, το Good To Know (σιγά μην γράψω και τις 16 λέξεις του τίτλου του…) εξαπολύει μια δριμεία επίθεση στην Μουσική Βιομηχανία (από την οποία πολύ θα ήθελαν βέβαια να βγάζουν κερατιατικα χρήματα, αλλ' αυτό είναι άλλου παπα ευαγγέλιο…) και πραγματικά εύχομαι να μην εξαπολύσει κι ο Joe Walsh των Eagles την δική του επίθεση εναντίον τους που στο 5.45 του κομματιού του έχουν ξεσηκώσει όλο το σόλο του Hotel California. Στο ύψος σου εσύ Joe, δείξε ανώτερος άνθρωπος, μην ασχολείσαι…
Οι REM της εποχής Fables Of The Reconstruction ανακαλούνται στο Play Crack the Sky που κλείνει το άλμπουμ με μια πικρή μάλλον παρά φωτεινή γεύση στα αυτιά. Ένα κιθαριστικο mantra που παρουσιάζει την βύθιση ενός πλοίου με την κατάρρευση μιας σχέσης, παρομοιάζοντας τα ρεύματα του ωκεανού με αυτά που σε παρασύρουν αντίστοιχα μακριά από τον άνθρωπο σου. Συμπερασματικά: αν και φαινομενικά η μουσική των Brand New μοιάζει να προορίζεται αποκλειστικά για πανεπιστημιακούς σταθμούς (λόγω μουσικής και μόνο προσέγγισης) το Εmo Rock που παίζουν δεν νομίζω να έχει ως target group τα εικοσάχρονα που ακούνε nu metal και hip hop αλλά περισσότερο απευθύνεται στην μερίδα εκείνη των Emo fans που θα ήθελαν να παρακάμψουν την οποία ηχητική τραχύτητα της μουσικής και να προχωρήσουν λίγο πιο βαθιά… Στα συν της μπάντας μετράει το ότι δεν τους πολυενδιαφέρει αν θα γίνουν chartmakers ή αν θα ακουστούν στο ραδιόφωνο, αλλά έχουν κατανοήσει ότι το μυστικό και το κλειδί για να παραμείνουν μαζί ως μπάντα και να έχουν εξέλιξη είναι να κάνουν καταρχάς την μουσική που εκείνοι γουστάρουν, κλείνοντας τα αυτιά τους στις σειρήνες των Δισκογραφικών.
