Ναι, ναι! Το ξανάκανε το θαύμα της η αγαπημένη μας Bella Union. Μία εταιρεία φτιαγμένη από σπουδαίους και αγαπημένους μουσικούς, όπως οι δύο ex-Cocteau Twins, Robin Guthrie και Simon Raymonde, θα περίμενε κανείς να έχει, αν μη τι άλλο, «καλό μουσικό αυτί». Και πράγματι, όπως και το σύνολο των κυκλοφοριών της Bella Union, έτσι και οι The Faraway Places, έχουν καταρχάς αυτό που λέμε λαϊκιστί, «ποιότητα».
Ντεμπούτο άλμπουμ για τους «Μακρινά Μέρη» και από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι το μπάσο έχει πρωταρχική σημασία στη μουσική τους, θυμίζοντας τις soul στιγμές των Primal Scream. Αναπόφευκτα το σώμα αρχίζει να λικνίζεται και σε συνδυασμό με τις ετερόκλητες επιρροές και αναφορές που συναντάς στον ήχο τους, δεν μπορείς παρά να έχεις ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, ξέροντας πως βρήκες ένα όνομα που έχει όλα τα φόντα να σε απασχολεί για τα επόμενα... αρκετά χρόνια (sorry που δεν μπορώ να προβλέψω και πόσα ε;).
Μιλήσαμε όμως πριν για ετερόκλητες αναφορές. Ναι, ειδικά αν είσαι και λίγο «φευγάτος», όπως νοιώθω εγώ σήμερα, έπειτα από 7 ώρες μπροστά στον υπολογιστή, μπορεί άνετα ακούγοντας το Refrain, το μυαλό σου να πάει στα φωνητικά των Ride, με τη μουσική υπόκρουση να θυμίζει mellow pop μπάντες. Αλλά και τα vibes του Another Life να σου φέρουν φράσεις στα χείλη όπως: «για δες, υπάρχουνε ακόμα άτομα στην Αγγλία που λατρεύουν τον Curtis Mayfield». Το τελευταίο όνομα μπορείτε να το αντικαταστήσετε και με άλλα ονόματα καλλιτεχνών και συγκροτημάτων όπως οι Can και οι Velvet Underground, ονόματα εταιρειών όπως η Motown και η Creation, αλλά και ονομασίες «μουσικών ρευμάτων», όπως η ψυχεδέλεια, ας πούμε.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι τα ακούσματά τους παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία, αφού και στο -πολύ ζαχαρένιο για γούστα μου πλέον- Summertime μας δείχνουν πως η orchestrated pop των Ladybug Transistor π.χ, δεν τους αφήνει αδιάφορους... Κάθε άλλο. Η γνώμη μου βέβαια είναι πως το συγκεκριμένο κομμάτι δεν κολλάει με το γενικότερο κλίμα του δίσκου, και συγκριτικά μάλλον θα του κολλούσα την ετικέτα του πιο αδύναμου τραγουδιού εδώ μέσα, συγκριτικά πάντα με τα υπόλιπα κομμάτια πουακούμε εδώ.
Αν αυτές είναι οι πρώτες ενδείξεις του ταλέντου τους, τότε όταν θα είναι έτοιμοι να το ξεδιπλώσουν πλήρως, τι μπορούν άραγε να μας δώσουν; Γιατί αν κάτι λείπει από το Unfocus On It, είναι το... focus σε σε έναν ήχο πιο μαύρο, πιο κατασταλαγμένο, με λιγότερα ίσως φτιασίδια, που σίγουρα θα έρθει με την εμπειρία. Αλλά όποτε και αν γίνει αυτό, θα έχουμε (και θα έχουνε) πάντα να λέμε (και να λένε) για ένα πρώτο άλμπουμ γεμάτο σπουδαίες ιδέες και μελωδίες...
