Δεκαπέντε εκατομμύρια δίσκοι, υποψηφιότητες για 18 grammy (8 από τα οποία κατέκτησε), κι ένα Brit Award είναι ο απολογισμόςτης δεκάχρονης καριέρας της Sheryl Crow που αποτυπώνεται εδώ στις κύριες hit πτυχές της. Αν το λάβουμε όμως από την άλληπλευρά, θα δούμε μια καριέρα τεσσάρων άλμπουμ που πλαισιώνεται ήδη από ένα live κι ένα greatest hits -αν μη τι άλλο too muchακόμα και για τα αγχωμένα standards της μουσικής βιομηχανίας.
Είναι αλήθεια όμως ότι αν έπρεπε να συστήσουμε ένα και μόνο άλμπουμ σε όσους αρέσκονται στο soft rock της, με την countryχροιά και το FM-radio-friendly κόψιμο, αυτό θα ήταν αυτό το greatest hits, που αποφεύγει τα (πολλά) γεμίσματα των δίσκωντης.
Δίνει εξάλλου μια πλήρη εικόνα των δυνατοτήτων της: Μαζεμένα συμπαθητικά τραγούδια από το παναμερικανικώς αγαπημένο κορίτσι(ας μην αρχίσουμε τα περί νοικοκυρών κτλ. -ξέρετε τι εννοούμε) που θα είχαν θέση σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό και κάθε αυτί(πάντα με τη σχετικότητα κάθε τέτοιας γενίκευσης). Μουσική κλασικού κιθαριστικού rock με έντονο το country χρώμα, βγαλμένηκαι ταιριαστή για πάσα ρομαντική κομεντί, ανώτερη όμως ποιοτικά από οποιουσδήποτε αντιγραφείς της. Το κακό είναι ότι έχειμεταβληθεί η άμοιρη σε ενσάρκωση του μουσικού αμερικανικού ονείρου για μας τους Ευρωπαίους - ρωτήστε και τους Cardigans πουεσχάτως αγχώθηκαν να περάσουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με τις ίδιες συνταγές. Τι να κάνουμε που η συμπαθής Sheryl τοέχει στο αίμα της, αφήστε το ανακάλυψε προ πολλού. Συν τοις άλλοις (για να μην πούμε ότι είναι και το κυριότερο) στηρίζεταικατά πολύ στις δικές της δυνάμεις, άρα είναι και σε θέση να συντηρείται στην κορυφή.
Η Sheryl Crow είναι ίσως μια κλάση ανώτερη από τις συνοδοιπόρους και αντιγραφείς της σ'αυτό το κομμάτι, κι αν απέφευγε καιτην άνευρη επανεκτέλεση του "The First Cut Is The Deepest" (μα τι σχέση έχει με το συναίσθημα των PP Arnold και Rod Stewart)για λόγους προφανείς, σ'αυτή τη συλλογή, θα τη συμπαθούσαμε κατάτι περισσότερο. Πάντως, από τη νέα φουρνιά, το countryντουετάκι με τον Kid Rock είναι μια χαρά και το "C'mon C'mon", η συνεργασία της με το group των Corrs, δεν είναι άσχημη, ανκαι αρκούντως στρογγυλοποιημένη ακόμα και για τα συνδυασμένα standards και των δύο μαζί.
Οι δε στίχοι της είναι ό,τι πρέπει για το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Μιλούν συνήθως για σχέσεις φθαρμένες στο χρόνο, μελάθος ανθρώπους, για απέλπιδες προσπάθειες να πιστέψει κανείς σε ανθρώπους, όταν το παιχνίδι έχει χαθεί. Μιλούν δε και γιατην απαραίτητη "ελευθερία", να κάνεις ό,τι επιθυμείς, θέμα εδώ που τα λέμε φλέγον για μια κοινωνία που το προσφέρειεπιφανειακά.
