Φανταστείτε τον Neil Young να ηγείται των Creedence Clearwater Revival, με μέλη των Allman Brothers και τον Wayne Coyne των Flaming Lips να δανείζει λίγο από το μαγικό του φίλτρο...
Ε, δεν μπορούμε και να να σας παίξουμε τη μουσική αυτής της μπάντας από το Kentucky που με το τρίτο της άλμπουμ, και πρώτο σε πολυεθνική, απολαμβάνει το hype του συνόλου του μουσικού Τύπου. Αν ρωτήσετε την ταπεινή γνώμη του γράφοντος (μα, γι' αυτό δεν είστε εδώ;) θα σας πει ότι αυτή τη φορά υπάρχει φωτιά πίσω από τον καπνό, καθώς στο "It Still Moves" εκτυλίσσεται το πιο όμορφο country-rock πανηγύρι που έχει ακούσει τα τελευταία χρόνια -τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του.
Με πινελιές από country και southern rock και πολλή, πολλή slide κιθάρα (άντε και κάποια ακουστική για να σπάει η μονοτονία), ολίγον από Pet Sounds ατμόσφαιρα και έναν Jim James (τον τραγουδιστή της μπάντας, ντε!) να έχει πνιγεί από κρασί, καπνό και reverb, το "It Still Moves" είναι ένα καθαρά αμερικάνικο έδεσμα, που δεν βαριέσαι να ακούς ξανά και ξανά. Σίγουρα, όλα αυτά τα έχουμε ξανακούσει με άλλους τρόπους (δεν ανακαλύψαμε ομαδικώς τη μουσική των 70s), αλλά αυτή η δουλειά των πιτσιρικάδων, που δεν έχουν καλά καλά φτάσει τα 25, διαθέτει κάτι από το αυθεντικό ταλέντο των μεγαλύτερων δίσκων εκείνης της εποχής.
Για να το διαπιστώσετε, δεν έχετε παρά να ακούστε το επικό στην κυριολεξία, και ευτυχώς όχι φανφαρώδες, "Run Thru", που διαθέτει τη στόφα των Zeppelin ή ακόμα και την καλοτοποθετημένη επιρροή της Memphis soul στο "Dancefloors". Και όχι μόνο εκεί, η horn section βγαλμένη από τις καλές εποχές της Stax πρωταγωνιστεί κι αλλού. Το εννιάλεπτο "Ι Will Sing You Songs", από την άλλη, θα έκανε τον Wayne Coyne του "The Soft Bulletin" να σκάσει ένα από τα συνήθη, καλοκρυμμένα χαμόγελα πίσω από τα πλούσια γένια του του.
Μην μπερδεύεστε όμως από τις διαφορετικές επιρροές. Όπως είπαμε, οι My Morning Jacket γράφουν κατά βάση μελαγχολικές country-rock ελεγείες, με θαυμάσιες φωνητικές αρμονίες (υπό τόνους reverb), που απλώνονται γλυκά κι υπομονετικά, κι άλλοτε ξεσπούν, όπως έκαναν οι μεγάλοι του κλασικού rock. Οι στίχοι τους, δε, είναι επίσης ενδιαφέροντες. Όχι, δεν γράφουν κομμάτια για το άρμεγμα της αγελάδας, γράφουν με συναίσθημα για οτιδήποτε τους απασχολεί, προφανώς όμως ξορκίζοντας την πεζή καθημερινότητα και έχοντας παραδεχθεί την αγάπη τους για τη νύχτα και το αλκοόλ: "People always told me / That bars are dark and lonely / And talk is often cheap and filled with air / but nothing can ever chill me / like the way they make the time just disappear".
Φανταζόμαστε ότι οι ζωντανές εμφανίσεις τους θα είναι η χαρά του rock and roll...
