Το ντεμπούτο άλμπουμ της Rosie Thomas με τον τίτλο “When We Were Small” ήταν μια από εκείνες τις περιπτώσεις δίσκων που εμπίπτουν στην κατηγορία “ανοιγόκλεισε τα μάτια σου και μάλλον τον έχασες”, ή αλλιώς “τίποτε δεν πρέπει να αποσπάσει την προσοχή σου αν θέλεις να ακούσεις πραγματικά αυτά που έχει ο / η καλλιτέχνης να πει”. Οι εύθραυστες μπαλάντες της μπορούν ακόμη να χαρακτηριστούν το απόγειο της μιζέριας από κάποιον κακοπροαίρετο, αλλά και άψογα κομψοτεχνήματα από τους οπαδούς της χαμηλότονης americana, πλημμυρισμένα από “δράματα του νεροχύτη” και ιστορίες από ζωές που έχασαν τον προορισμό τους και πηγαίνουν στράφι κάπου στην επαρχιακή πλευρά της αχανούς αμερικανικής ηπείρου (και όχι μόνο…).
Δεν αλλάζουν πολλά σ’ αυτήν τη δεύτερη προσπάθειά της, πέρα απ’ το γεγονός ότι με τον τίτλο τούτου του δίσκου της προσπαθεί να μας παραπλανήσει για τις προθέσεις της. Δεν αμφισβητούμε τα λεγόμενά της, μα και δεν βλέπουμε πώς τα μεταφράζει σε ηχητικές εικόνες που να παραπέμπουν σε οτιδήποτε μοιάζει έστω με χαμόγελο.
Η Rosie Thomas είναι εδώ σοβαρότερη παρά ποτέ, και μάλιστα στο “I Play Music” κάνει το πιο φιλόδοξο μουσικά άνοιγμά της μα δίνει παράλληλα και την ειλικρινέστερη στιχουργική της κατάθεση. Είναι αφάνταστα συγκινητικό, τ’ ορκίζομαι, να την ακούτε να τραγουδάει : “Παίζω μουσική, αυτό κάνω/ Όταν τραγουδώ χάνω τον εαυτό μου/ Δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο που να ήθελα να κάνω / Ο Θεός ξέρει ότι έχω δοκιμάσει τα πάντα”. Τυπική αρτίστα θα μου πείτε, αλίμονο αν δεν δινόταν ψυχή Τε και σώματι σ’ αυτό που κάνει – είναι κοινός τόπος δηλαδή, λίγο ή πολύ, αυτό που βαθύτατα εκφραστικά μας εμπιστεύεται – μα ειλικρινά υπάρχει κάτι που σε πείθει τελειωτικά για τα κίνητρα πίσω απ’ τα τραγούδια της.
Τραγούδια που ενίοτε παραπέμπουν στην ακουστική αξία της Joni Mitchell ή της Janis Ian, για να πάμε σε παλιότερα και αναμφίβολα επιδραστικά ακούσματα, ή στην Cat Power και τη Lisa Germano σε ορισμένες της στιγμές, με ισχυρή πάντως παρουσία της προσωπικότητας της ίδιας της δημιουργού, η οποία δεν διστάζει να αγγίξει ηχοχρώματα τόσο σκοτεινά που στο “Dialogue” που κλείνει το δίσκο προσεγγίζει θαρραλέα τις Γυμνοπαιδιές του Ερίκ Σατί!
Το “Only With Laughter Can You Win” δεν είναι για χόρταση, είναι ιδιαίτερος δίσκος που θέλει ιδανικές συνθήκες για να τον απολαύσεις και την κατάλληλη διάθεση. Τέλος, και για να μην αφήνουμε άλυτα μυστήρια να πλανιόνται στον αέρα, ο δίσκος έχει αυτόν τον τίτλο επειδή η Rosie Thomas κάνει και stand-up comedy με ιστορίες που ενσαρκώνει ως Sheila! Μήπως θα ‘πρεπε να παίζει δύο – τρία σκετς μπροστά στον καθρέπτη της πριν μπει στο στούντιο;
