Με frontman την ίδια τη φιγούρα αυτοπροσώπως (Dave Wyndorf), στοιχείο που διακρίνει κανείς στη μουσική και τους στίχους τους ("Come on baby, skim the top with me!", "time to suck the cock of the Fire God"), οι Monster Magnet είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές κι αγαπητές περιπτώσεις του stoner rock. Oι fans των Fu Manchu, Black Sabbath, Faith No More και Queens of the Stone Age τους λατρεύουν, ενώ είτε με μικρά πηδηματάκια από άλμπουμ σε άλμπουμ, είτε και στα ίδια τα άλμπουμ, μετατοπίζουν το κέντρο βάρους τους από το space rock στο metal των 70s κι από την garage ψυχεδέλεια στην rock'n'roll ενέργεια των Stooges. Καλύπτοντας κι ένα αρκετά σημαντικό κενό, αυτό που άφησαν πίσω τους οι Soundgarden, οι Monster Magnet είχαν μία πορεία που στα μισά της περίπου έφτασε στο peak της, χωρίς βέβαια να πέσει ποτέ κάτω από το μέτριο ή έστω το καλό.
Αυτή εδώ είναι η συλλογή με τις καλύτερες στιγμές τους, οι οποίες όμως δεν επιλέγονται και από το ντεμπούτο τους, "Spine Of God", ένα πολύ καλό ντεμπούτο (για μερικούς και το καλύτερό τους), όπου δεσπόζει ο τραχύς garage-ίζων ήχος και τα καταπληκτικά fuzzed-out riffs. Το ομώνυμο είναι super, ένα tribute στους Hawkwind που καταλήγει σε ένα μεγαλοπρεπές sitar solo, ενώ στο "Medicine" επιχειρούν να αναστήσουν τους Stooges.
Η συλλογή ξεκινά από το "Superjudge", που ακολούθησε, το οποίο ήταν το και major-label ντεμπούτο τους. Από αυτό περιέχεται όμως μόνο το "Black Balloon". Στον επόμενο δίσκο, με τίτλο "Dopes To Infinity", έκαναν μια συλλογή από δυνατά ριφ, με το ομώνυμο, το "Negasonic Teenage Warhead" και το "Look to Your Orb for the Waring", που δεν περιλαμβάνεται εδώ, να επιδίδονται σε μία ανασκόπηση της ροκ από τους Deep Purple ως τους Nirvana, με κεντρικό πυρήνα το Sabbath-ικό metal.
Το "Powertrip" ήταν το τέταρτό τους άλμπουμ και το εμπορικό breakthrough τους. Οι φορτωμένες κιθάρες του "Crop Circle", του ομώνυμου, το πιασάρικο "See You In Hell" και το "Space Lord" ξεχώριζαν από ένα άλμπουμ όμως που περιείχε πολλά fillers. Εντούτοις, ακόμα και στις μέτριες στιγμές του αποτελεί μία stoner rock εμπειρία, με δυνατές επιστρωματωμένες κιθάρες και τους γνωστούς b-movie στίχους.
Το "God Says No" είναι η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά. Εκεί το κουιντέτο επιδίδεται στις γνωστές metal ριφικές ασκήσεις, φτάνοντας ως τα blues του Δέλτα στο "Gravity Well" ή τη mid-’60s garage ψυχεδέλεια. Βεβαίως τα πράγματα πλέον είναι πολύ πιο καλογυαλισμένα από τον τραχύ και ψυχεδελικό ήχο των αρχών, αλλά αν δεν το ψάξει πολύ κανείς, ελάχιστες διαφορές θα βρεί από άλμπουμ σε άλμπουμ. Αυτός είναι και ο λόγος που η συλλογή ακούγεται τόσο ομοιογενής, είτε οι επιρροές φωνάζουν Sabbath, είτε Seeds, είτε μας σπρώχνουν στο metal χτύπημα, είτε στο garage της Nuggets περιόδου.
Αν και στο track list μπορεί να βρει κανείς αρκετές διαφωνίες, το Greatest Hits είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό για όποιον επιθυμεί να κάνει μία πρώτη γνωριμία με το σύνολο των άλμπουμ τους κι επιπλέον συνοδευεται από ένα αρκετά ελκυστικό δισκάκι με videos και τέσσερα b-sides. Μία πολύ καλή πρόταση αγοράς για όλες τις δισκοθήκες.
