Εάν έγραφα ένα βιογραφικό μου σαν κι αυτό του φίλτατου Rich Mattson, θα ανέφερα και την συμμετοχή μου στην εφημερίδα του Δημοτικού μου Σχολείου, και την μουσική μου σελίδα που σκανδάλισε τον σχολικό μου μικρόκοσμο με την αποκαλυπτική φωτογραφία της Madonna! Γιατί το λέω αυτό; Γιατί πολύ απλά, έχετε διαβάσει πολλά βιογραφικά μουσικών τα οποία να αναφέρουν και το “group” στο οποίο συμμετείχαν όταν ακόμα πήγαιναν στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού;
Εκεί λοιπόν στην Μιννεάπολη κάπου στα 1981 ο Rich Mattson ξεκινάει την πορεία του στη μουσική με το καλύτερο συγκρότημα εκείνης της χρονιάς, σύμφωνα με την μαμά του πάντα, τους Easy Tilt για να καταλήξει φέτος να κυκλοφορεί το τρίτο του album με το roots rock trio των Ol’Yeller, το “Penance”. Ενδιάμεσα βέβαια είχε υπάρξει και το πιο μακροχρόνιο project του Mattson, οι σχεδόν local heroes της Minneapolis, οι Glenrustles, οι οποίοι για πάνω από δέκα χρόνια υπήρξαν και η κύρια πηγή μουσικών για ένα σωρό tribute bands με περίεργα ονόματα, που απέδιδαν φόρο τιμής σε groups τόσο αντιδιαμετρικά αντίθετα, όπως οι The Who και ο Neil Young στα ακουστικά του.
Ο Mattson με τους Ol’Yeller και το “Penance” συνεχίζουν να παραμένουν πιστοί σε αυτό που έχει ονομαστεί roots rock. Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να τους ξεχωρίζει, περνούν από το ένα κομμάτι στο άλλο μέχρι να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής, στο track 12, «τιμώντας» (ή μήπως αναπαράγοντας;) τον ήχο των Flying Burrito Brothers, Replacements, Neil Young, Bob Dylan, Chuck Prophet ακόμα και Tom Petty. Δεν έχω καμία αντίρρηση ότι πρόκειται για εξαίσιες επιρροές και ενδιαφέροντα ακούσματα, αλλά από εκεί και πέρα, εκτός από τον σίγουρα πολύ καλό ήχο και το ταλέντο των τριών μουσικών, οι συνθέσεις και ως αποτέλεσμα το σύνολο του album δεν είναι ικανά να ικανοποιήσουν και να προκαλέσουν τον ακροατή να ξαναβγάλει το δισκάκι από την αναπαυτική θέση του πλαστικού κουτιού του.
