Πριν αρχίσετε να μου πετάτε ατάκες για παλιά ξυνά δαμάσκηνα, και ίσως και τα ίδια τα δαμάσκηνα μαζί, αφήστε με να σας πω την αφορμή με την οποία ασχολούμαστε με το φαινόμενο t.A.T.u., αρκετούς μήνες μετά την έκρηξή τους. Είναι αυτή η deluxe edition του ντεμπούτο ευρωπαϊκού τους πονήματος που περιέχει όλα τα κομμάτια του αυθεντικού, το "Ne Ver, Ne Bossa" (το μοναδικό άξιο αναφοράς τραγούδι της φετινής Eurovision για να λέμε και του στραβού το δίκιο), κι ένα bonus dvd με τα video τους εν μέσω υποτυπωδών συνεντεύξεων στις οποίες αγκομαχούν να πουν σε βασικά αγγλικά όσα έχουν διδαχθεί.
Ναι, συμφωνούμε ότι οι δύο Ρωσιδούλες δεν είναι παρά σκληρές εργάτριες του διδύμου marketing και advertising. Δυο-τρεις ντουζίνες γλωσσόφιλα στο βίντεο του "All the Things She Said", μια Τατιάνα (ή ένας Θοδωρής Ρακιτζής, διαλέγετε και παίρνετε) σε κάθε χώρα για να φροντίζει να το παίζει με επιφωνήματα απέχθειας κι ένας παραγωγός-γάτα αρκούν. Οι δυο τους δεν λένε άλλωστε και πολλά. Μακριά από την ανατολική φαντασίωση του Ευρωπαίου και τις παλιές καλές εποχές του Σταρ στη Μεταμόρφωση, η Λένα Κατίνα και η Τζούλια Βόλκοβα είναι δύο γλυκά κοριτσάκια. Ως εκεί. Η μία, δε, τρώει και κανένα γλυκό παραπάνω όταν δεν την παίρνει μάτι η κάμερα, αλλά αυτό ας της το πουν οι της Ρώσικης Universal (κι αν το φύλο μου ήταν γυναικείο να είστε σίγουροι ότι θα ξεκατινιαζόμουν περισσότερο). Απλώς λοιπόν βρέθηκαν στο διάβα κάποιου Ivan Shapovalov που τις έβγαλε στο κλαρί και στα πλαίσια της Russosexploitation εκ της Δύσεως βγήκαν προς τα έξω, ίσως και λίγο απροετοίμαστες.
Τα εύσημα φυσικά πάνε τόσο στους Ρώσους που δούλεψαν με τα δύο κοριτσάκια, όσο βέβαια και στο Θεό της κονσόλας Trevor Horn, που εργάστηκε μαζί τους στα δύο hits τους μέχρι τώρα, συν ένα ακόμα. Θυμίζουμε ABC, πρώιμοι Art of Noise, Pet Shop Boys και -τους αφήνω τελευταίους λόγω πολλαπλής ηχητικής και concept συγγένειας- Frankie Goes to Hollywood. Ο παραγωγός που ακόμα και το "S.A.G.A.P.O." του Ρακιντζή θα μπορούσε να κάνει επίκαιρο μπλέκει μοναδικά τα τρεμάμενα synths αλά Orbit, τις λούπες, μαζί με τα drums και σε κάθε ρεφρέν απλώνει μεγαλοπρεπείς hard-rock κιθάρες πάνω από τις οποίες βάζει τις δύο Ρωσιδούλες να ουρλιάζουν αρμονικότατα βγάζοντας ένα μοναδικό euro-pop πάθος.
Ο ήχος του "200 KM/H in the Wrong Lane" είναι μοναδικός κι αναγνωρίσιμος. Μπορεί να είναι ένα ποπ κατασκεύασμα επιτήδειων, αλλά δεν παύει να είναι catchy-as-hell, καλοφτιαγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρειά του και πρωτότυπο στον τρόπο που χειρίζεται τα δάνειά του. Ξεχάστε το λεσβιακό παραμύθι, την επαναστατική σοβαρότητα της ηλικίας των 14 που εκφράζουν και το θέμα του "δεν-μας-καταλαβαίνει-κανείς-αφήστε-μας-να-ζήσουμε-τον-έρωτά-μας" (εντάξει, δεν το εννοούν, όπως οι Hidden Cameras, αλλά το ψιλοσοβαρεύουν) και όλο το marketing. Αυτό που θα μείνει θα είναι πέντε πολύ καλά τραγούδια, κλάσεις ανώτερα από το σύνολο της teen-pop-για-τα-charts των τελευταίων χρόνων. Ακόμα και το "Stars", όπου το ρώσικο rap συναντά τους Ωmega Vibes, δεν είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται (ή διαβάζεται)!
Από εκεί και πέρα όμως υπάρχουν και οι ενστάσεις, που πάλι έχουν να κάνουν με την προσπάθεια των παραγωγών να σοβαρέψουν εκεί που δεν πρέπει τα πράγματα. Τραγουδώντας τα "When you say it's gonna happen now / What exactly do you mean? / See I've already waited too long / And all my hope is gone", στην cheesy διασκευή του κλασικού "How Soon Is Now?" των Smiths, με τις ευλογίες μάλιστα των ίδιων, είναι σαν να διασκευάζει το "Δεν θα ξαναγαπήσω" ο Λεμπέσης ή ακόμη χειρότερα το "Και Θέλω να 'ρθω να σ'αρπάξω από την άλλη" η Ίνα Λαζοπούλου. Τέλος, μετά από το "Stars" (track 8) και μέχρι το τέλος, έχουμε remix και παρά-remix (ειδικά αυτή η "extended version" του "Show Me Love", που είναι απλώς μεγαλύτερη κατά 45 δευτερόλεπτα της πρώτης, παραείναι κοροϊδία), αλλά και τις ρωσικές εκδόσεις των hits, με αποτέλεσμα στο τέλος να έχεις ξενερώσει. Αυτοί που σίγουρα δεν έχουν ξενερώσει με τίποτα, αλλά αντίθετα αυνανίζονται δις την ημέρα, είναι τα αγοράκια τους πίσω στη Ρωσία που ονειρεύονται να δουν από κοντά -με το καλό- κάτι πιο μπερδεμένο από αυτό που βλέπουν στη σκηνή. Επι ματαίω μεν (σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει), αλλά η φαντασίωση αρκεί.
