Βρε, καλώς τoυς μάγκες! Hey kids, πλησιάστε και χαρείτε! Το τσίρκο των Ween έφτασε για άλλη μία φορά στην πόλη, έτοιμο να εξαπολύσει για χάρη της άρρωστης διασκέδασής μας, τα θηρία και τους clown τους! Hooray!
Αν μπορείτε και αν αντέχετε σας προκαλώ να αντισταθείτε στα νέα δημιουργήματα των Dean και Gene Ween, των 30άρηδων πλέον ηλικιακά, που μένουν κολλημένοι στα παιχνίδια που έκαναν στα 14 τους χρόνια, όταν και πρωτοξεκίνησαν το μεγάλο κόλπο που τους έκανε γρήγορα γνωστούς έξω από τα εφηβικά τους δωμάτια. Τι να πρωτοθυμηθούμε από τις υστερικές ιστορίες μουσικής παράνοιας και ιδιοφυΐας που είναι οι ηχογραφήσεις των Ween… Βάλτε τους Mr.Bungle να πιουν ένα ‘γάρο με τον Frank Zappa, προσθέστε μία γερή δόση σεξισμού, μισογυνισμού αλλά και μία παρεξηγημένη δόση σάτιρας σε σημείο ρατσισμού, προς τους ομοφυλόφιλους αλλά και τους πνευματικά καθυστερημένους, και ναι, είστε κοντά στα αριστουργηματικά κατορθώματα που ήταν το “Chocolate & Cheese” του 1994, με το αλησμόνητο sexy as fuck εξώφυλλο, και αν προσθέσετε και μία γερή πρέζα παραδοσιακή country της χρυσής εποχής του Nashville, θα έχετε και το concept album “12 Golden Country Greats” που ακολούθησε δύο χρόνια μετά.
Τώρα, με το όγδοο πλέον studio album, οι Ween μοιάζουν να έχουν ωριμάσει, προσφέροντας μας το πιο πολυσυλλεκτικό και φιλόδοξο project μέχρι στιγμής. Ουπς, ελπίζω να μην παρεξηγήσατε το ρήμα «ωριμάσει»! Οι Ween συνεχίζουν ακάθεκτοι να συμπεριφέρονται σαν 14χρονα αγοράκια πνιγμένα στις ορμές τους, και με το χιούμορ τους σκοπεύουν με τα βέλη τους ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Οι Ween όμως έχουν ωριμάσει μουσικά, ξεφεύγοντας κατά πολύ από αυτό που ίσως κάποτε κάποιοι τους χαρακτήριζαν, μία μπάντα του χαβαλέ δηλαδή, οργιάζοντας αριστοτεχνικά με δεκάδες είδη μουσικής μέσα σε μία ώρα μόνο. Rock’n’roll, metal, progressive και psychedelic rock, electronica, country, κολλεγιακό indie, και lofi ,όλα μετατρέπονται σε οχήματα που κουβαλούν το εκκεντρικό χιούμορ των Ween.
Με το που πατάς το play καταλαβαίνεις αμέσως ότι πρόκειται για δίσκο των Ween. Ποιος άλλος, παρά ο Gene Ween θα τολμούσε την καλύτερη μίμηση του Lemmy των Motorhead σε ένα τραγούδι το οποίο περιέχει το τόσο r’n’r ρεφρέν: «Don't call your mother / Don't call your priest / Don't call your doctor / Call the police / You bring the razor blades / I'll bring the speed / Take off your coat / It's gonna be a long night!». Από εκεί και πέρα, το ταξίδι στο κόσμο συνεχίζετε, χωρίς καθόλου να προσπαθούν να δέσουν το album με ένα concept, αφού διακτινίζονται με περισσή άνεση από το ένα θέμα στο άλλο, και από το ένα μουσικό στυλ στο άλλο, σαν να μελετάμε το μυαλό ενός ψυχικά διαταγμένου μουσικόφιλου.
Οι ακουστικές κιθάρες οδηγούν σε ψυχεδελικά τριπάκια, (“Among His Tribe”) αλλά και σε απίστευτες catchy pop μελωδίες οι οποίες δένουν με τις διαταραγμένες ερμηνείες του Gene Ween, ιδιαίτερα στο “Tried And True”, το οποίο εξελίσσεται γρήγορα σε ένα από τα λίγα πραγματικά διαμάντια που ακούσαμε φέτος, ενώ παράλληλα η όποια ταξιδιάρικη – λόγω drugs αναμφισβήτητα – διάθεση που δημιουργήθηκε μεταλλάσσεται σε μικρές φάρσες χαρακτηριστικής έμπνευσης, με το “Zoloft” να είναι η κορυφαία, αφού σε έναν άλλο κόσμο ίσως να ήταν το διαφημιστικό σποτάκι για το ομώνυμο αντικαταθλιπτικό.
Δεν γνωρίζω τις απόψεις σας για τις διάφορες ουσίες που καταναλώνουν με μανία οι Ween, όμως εάν είναι να μας χαρίζουν κάθε λίγο τέτοια μικρά διαμάντια, για όσους ανοικτόμυαλους μπορέσουν να τα εκτιμήσουν βέβαια, αξίζει να τους προσφέρουμε όλες τις ετήσιες σοδιές της Ηλείας και της Μεσσηνίας! Μόνο; Μα τι λέω… Όλα τα λεφτά, ναρκωτικά για τους Ween!
