Επιλέγοντας έναν σίγουρα πρωτότυπο τίτλο, το γαλλικό συνθετικό δίδυμο των Chiossone/Aldéa επιλέγει να κινηθεί στην σκοτεινή πλευρά της μουσικής. Βλέποντας το εξώφυλλο, αλλά και διαβάζοντας στη συνέχεια στα credits ότι η έμπνευση για το μεγαλύτερο μέρος του Narcophony προήλθε από το Spiral Insana των Nurse with Wound γίνετε εύκολα κατανοητό ότι δύσκολα θα εντοπίσουμε έστω και μια φωτεινή στιγμή στον εν λόγο δίσκο.
Είναι τόσο μελαγχολική και εσωστρεφής η μουσική των Chiossone/Aldéa που θα μπορούσαμε να φανταστούμε τους δυο μουσικούς να συνθέτουν κλεισμένοι σε μια εγκαταλειμμένη έπαυλη, κατά τα πρότυπα των Set fire to flames. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στις κυκλοφορίες των τελευταίων, η μουσική του Narcophony, ξεκινάει από ένα πλούσιο οργανικό background στα νεο-κλασικά πρότυπα, με ένα συνδυασμό έγχορδων και πνευστών, για να καταλήξει σε πιο πειραματικές post rock περιοχές.
Από την άλλη πλευρά όμως, οι αργόσυρτες συνθέσεις δεν καταλήγουν σχεδόν ποτέ σε εκρήξεις, ούτε ακόμα σε στιγμές όπως το τέλος του δεύτερου κομματιού, όπου το διαφαινόμενο οργανικό κρεσέντο διακόπτεται ξαφνικά από ένα μόνο χτύπημα. Αυτό εξασφαλίζει μια ομοιομορφία τουλάχιστον για τα πέντε πρώτα από τα εφτά κομμάτια, τα οποία αποτελούν την ενότητα ''μικρός Βούδας'' (Petit Buddha). Πολλοί θα βιαστούν να το χαρακτηρίσουν ισοπεδωτικό και υποτονικό, αλλά μετά από μερικά πιο προσηλωμένα ακούσματα οι μικρές λεπτομέρειες (όπως ανεπαίσθητοι ηλεκτρονικοί ήχοι και τα σύντομα σόλο των πνευστών) περικλείουν τη δικιά τους κρυμμένη μαγεία.
Το Narcophony θα μπορούσε να είναι η ηχητική επένδυση ενός ψυχολογικού θρίλερ, το οποίο όμως θα απέφευγε τις εντάσεις και τις βίαιες σκηνές, παίζοντας περισσότερο με το υποσυνείδητο. Ακόμα όμως και χωρίς την οπτική συνοδεία μιας –ας πούμε- ταινίας του Χίτσκοκ, το Narcophony αποτελεί την καλύτερη συντροφιά για μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, υπό το φως τρεμάμενων κεριών.
