Οι εκ του Liverpool ορμώμενοι Ooberman θα μείνουν στην ιστορία σαν μια από εκείνες τις μπάντες όπου όλοι όσοι έτυχε να τους συναντήσουν στις ακουστικές τους περιηγήσεις, θα αναρωτηθούν τι πήγε στραβά και δεν γνώρισαν μια ευρύτερη αναγνώριση. Πάντοτε εισέπρατταν τις κριτικές που τους άξιζαν (και περιμένετε να δείτε που πολύ σύντομα θα προσθέσουν άλλη μια στο ενεργητικό τους!), μα οι γνωστές – άγνωστες δυνάμεις δεν τους επέτρεψαν να προσεγγίσουν το κοινό που τους αξίζει. Και λέω παραπάνω “θα μείνουν στην ιστορία” μιας και αποτελούν ήδη παρελθόν σαν μπάντα, έχοντας ανακοινώσει τη διάλυσή τους ελάχιστους μόλις μήνες μετά την κυκλοφορία ετούτου του δεύτερου κανονικού άλμπουμ τους (έχει προηγηθεί το “The Magic Treehouse” και το μίνι “Running Girl”). Ο Dan Popplewell, βασικός τους συνθέτης και τραγουδιστής θα ασχοληθεί με την κλασική σύνθεση (!) ενώ οι αδελφοί Steve και Andy Flett έχουν ήδη προχωρήσει παρακάτω με τους Phantom 309 (τι όνομα!).
Η παρθενική εμφάνιση των Ooberman έγινε στην ετικέτα του Graham Coxon Transcopic, μεταπήδησαν στην πολλά υποσχόμενη Independiente και κατέληξαν να κυκλοφορούν αυτή την ύστατη δουλειά τους σε δική τους εταιρία, απ’ τη στιγμή που το μεγαλόπνοο μουσικό τους όνειρο δεν έβρισκε εμπορική ανταπόκριση. Ο σχετικά μεγάλος όγκος υλικού που έχουν ηχογραφήσει – που περιλαμβάνει μπόλικα ακόμη κομμάτια που βρήκαν το δρόμο τους σε δεύτερες πλευρές ενός πλήθους σινγκλ – φανερώνει μια ευρεία γκάμα επιρροών που μετουσιώνονται σε τραγούδια που αιφνιδιάζουν με την ευρηματικότητα και το υψηλό μελωδικό τους αισθητήριο.
Το εναρκτήριο “The Hatch Opens…” θα μπορούσε να είναι μια νέα μίνι συμφωνία απ’ τα χέρια των Flaming Lips – όπως το “Open The Hatch” το περίφημο νέο τους σινγκλ!, το επόμενο “Bluebell Morning” ακούγεται σαν το αποτέλεσμα της συνεργασίας των Grandaddy με τον Bernard Sumner των New Order στα φωνητικά, ενώ στη συνέχεια διάχυτη αφήνεται η αίσθηση μιας νέο - ψυχεδελικής φολκ αντίληψης κατά τα πρότυπα της σύγχρονης Ουαλικής σκηνής, όπως και η ανάγκη για προσέγγιση στις εναλλακτικά γαλήνιες και δυναμικές φόρμες των Delgados.
To “Hey Petrunko” κυλάει αβίαστα γεμάτο ποικιλία, σαν τους καλύτερους δίσκους των Boo Radleys, και κάτι μας λέει ότι η ιστορία τελικά θα τους δικαιώσει, δίνοντάς τους στο μέλλον τον τίτλο μιας μπάντας που θα ‘πρεπε να αλωνίζει, αν όχι τα charts, τουλάχιστον τα γούστα του κάθε σκεπτόμενου φίλου της μουσικής.
