Έχει πάρει φόρα ο κύριος Sean Combs, τώρα που έχει πιο γεμάτες τις τσέπες από ποτέ. Στο soundtrack του sequel του Bad Boys II συγκεντρώνει τα πιο hot/εμπορικά ονόματα από το χώρο του hip-hop. Μόνο οι Eminem, Missy Elliott και Ice Cube λείπουν: 50 Cent, Mary J. Blige, Beyonce Knowles, Nelly, Snoop Dogg και Pharrell Williams των Neptunes και με εξωχιπχοπικές (όπως λέμε εξωκοινοβουλευτικές) ή μεταθανάτιες (βλ. Notorious B.I.G.) προσθήκες. Καλιτέχνες που επωμίζονται το ρόλο του μέλους στην αφρόκρεμα των hip-hop ειδώλων του MTV, αλλά που αν αγνοήσεις το υπέρ του δέοντος διογκωμένο εγώ τους και το γραφικό παραμύθι που αραδιάζουν - στήνουν και αν οι "ποιοτικοί" Roots, Mos Def, Aesop Rock και Outkast δεν είναι τα μοναδικά που μπορείς να αντέξεις από το χώρο, θα διασκεδάσεις σίγουρα με τους μαύρους, κλαμποειδείς ρυθμούς τους.
Πρώτο και καλύτερο, το "Show Me Your Soul" με το σούπερσταρ ρόστερ των P. Diddy, Pharrell Williams, Loon και Lenny Kravitz. To fuzzed-out bassline του, η λούπα του ξυλοφώνου -πολυφορεμένη πλέον- και κυρίως το ρεφρέν του Lenny είναι απρόβλεπτα ξεσηκωτικά, αν και δεν είναι και δύσκολο να αντιληφθείς ότι η παρουσία του κυρίου Kravitz αποτελεί ερμηνευτικά ένα φόρο τιμής στον James Brown, αφήστε που ζητά από τη νεαρά κορασίδα να ...χάσει τον έλεγχο!
Άλλα καλά κομμάτια είναι το funky "Girl I'm a Bad Boy" των Fat Joe & P Diddy, η αγαπημένη πλέον Beyonce στο sexy "Keep Giving Your Love to Me" και το "Realest Niggas", ένα άτυπο ντουέτο του μακαρίτη Notorious B.I.G. με τον 50 Cent (αν και οι αντιρρήσεις για το πόσο ακόμα θα πουλιέται το "Remember Biggie" από τον ίδιο άνθρωπο, ενυπάρχουν από καιρό -καημένε Mr. Wallace). Ακολουθεί ο δυναμίτης "Flipside" (Freeway, βρίσκεται και στο φετινό άλμπουμ) και το απαραίτητο παραμυθάκι "Gangsta Shit" των Snoop Dogg και Loon, που τελικά δεν είναι άσχημο όσο ακούγεται.
Δεν είναι άσχημο και το σχετικά μεγάλο hit του Jay-Z, αν και υπήρχε στο "Blueprint 2.1", αν και στηρίζεται σε μία και μόνο ιδέα. Ούτε και το άλλο single, το overproduced "Shake Ya Tailfeather", με τους Nelly, P.Diddy και Murphy Lee, μας κάνει κάτι... Κι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο, γιατί τα κομμάτια που θα μπορούσαν να ακουστούν στο ραδιόφωνο με καλύτερη τύχη, είναι εκείνα που θα τα βρει κανείς μόνο στο άλμπουμ. Μήπως γιατί αυτό το άλμπουμ πρέπει να πουλήσει απίστευτα πολύ, αφού εγκαινιάζει το καλοπληρωμένο συμβόλαιο του Puffy με την Universal;
Aς μην το πολυκουράζουμε όμως. Η ουσία πάντως είναι ότι όλα αυτά βρίσκονται στο πρώτο μισό του άλμπουμ. Ακόμα και η συμμετοχή της Mary J. Blige προς το τέλος περνά απαρατήρητη (για τη συμμετοχή του Justin Timberlake ας μην πούμε καλύτερα τίποτα), κι έτσι μέχρι τη λήξη -δεκαοκτώ κομμάτια, με τρία όμως ιντερλούδια και μία εισαγωγή- η κούραση είναι αναμενόμενη. Το soundtrack πάσχει από την ίδια ασθένεια που σημειώσαμε και στο πρόσφατο άλμπουμ της Mary J. Blige: Την ποσότητα, όταν μάλιστα επιτυγχάνεται εις βάρος ενός πολύ δυνατού συνόλου που αναγκάζεται να συμπορεύσει με άγευστες προσθήκες. Έχουμε να κάνουμε και με τον ίδιο executive producer - υπαίτιο.
Αν το ξεπεράσετε αυτό, κι αν ένας δίσκος hip-hop, χορευτικός, χορταστικός στο πρώτο μισό, γεμάτος summer fun, έστω και χωρίς το μεγάλο hit, δεν είναι ντροπή για τη δισκοθήκη σας, σας λέμε ότι με το "Bad Boys II" είναι μια άριστη επιλογή. Να λοιπόν που και η εθνική του αμερικάνικου maistream hip-hop μπορεί να συνδυαστεί και να παίξει καλή μπάλα, αν και θα θέλαμε μια φορά να δούμε μαζεμένη και τη dream team της underground και σκεπτόμενης πλευράς του (δεν είναι η ζωή μόνο κώλοι, αυτοκίνητα και 'κακά παιδιά', κι εκείνοι γαμούν, αλλά δεν το κάνουν τόσο μεγάλο θέμα).
