Μπορεί η λέξη tango να μας φέρνει στο νου τη λάμψη και την κομψότητα της υψηλής κοινωνίας, με τις γυναίκες να φορούν λεία, γυαλιστερά απογευματινά φορέματα και τους άντρες σε tux και φράκο, αλλά δεν ξεχνούμε ότι οι τίτλοι των πρώτων tangos αναφέρονταν σε χαρακτήρες από το χώρο της πορνείας (συνήθως λειτουργώντας ως σύνδεσμος μεταξύ μαστρωπού και πόρνης, δείχνοντας τη δύναμη του πρώτου έναντι της δεύτερης). Τα δε πρώτα tango δεν αναπαριστώνταν απλώς ζωντανά από ένα είδος αισθησιακής χορογραφίας, αλλά συχνά εξέφραζαν και μία man-to-man μονομαχία για τη διεκδίκηση της συμπάθειας/καρδιάς (εξαρτάται πόσο αισιόδοξος είναι κανείς!) μιας γυναίκας, που τελείωνε συνήθως με το συμβολικό θάνατο του ενός εκ των δύο. Το πρώτο σκέλος λοιπόν της γοητείας του, ακόμη και σήμερα αφορά τη βαθειά ερωτική, ως άγρια σεξουαλική του πρόκληση. Το άγριο σκέλος...
Η ύπαρξη του bandoneon (ενός οργάνου σαν το ακκοντεόν που εισήχθη στην Αργεντινή από τη Γερμανία στα τέλη του προ-προηγούμενου αιώνα) με το μελαγχολικό, ως πολλές φορές θρηνώδη συναίσθημα και η ρομαντική, πιο νοσταλγική, λιγότερο απειλητική και περισσότερο γλυκιά και χαλαρή χροιά των κατοπινών tango έδωσαν μια νέα διάσταση στο είδος. Αυτή που σε κάνει την αποζητάς ως θαλπωρή της θλίψης.
Αν με ρωτούσαν για το συναίσθημα αυτής της fusion συλλογής θα το έβαζα να εναλλάσσεται από τη δύναμη και την σεξουαλικότητα, στη θλίψη και τη μιζέρια -ένα απάνθισμα εκ διαμέτρου αντίθετων κόσμων μέσα μας και καταστάσεων γύρω μας, συμβολίζοντας τη δυαδικότητα που απαντάται στη μουσική και στη ζωή: Το να κυριαρχείς και να υπηρετείς. Αλλά και χρονικά είναι ένα σταυροδρόμι νοσταλγίας (παρελθόντος) και σήμερα, μουσικών που έχουν γραφτεί πολλές δεκαετίες πριν και σύγχρονων μουσικών τάσεων. Και τελικά, είτε χορεύεις με house μπαστούνια, είτε τσιλάρεις με το χέρι στο πρόσωπο και το μυαλό κάπου αλλού.
Όλα αυτά βέβαια ίσως και να μην πέρασαν καν από το μυαλό αυτής της ομάδας που ανέλαβε την γνώριμη, από τους Gotan Project, μείξη electronica και tango. Στο μυαλό τους σίγουρα βρισκόταν μία τάση του κοινού και έσπευσαν να "κλείσουν" το κενό με ένα χορταστικότατο άλμπουμ για τα clubs, τα lounge bars και τα ιδιωτικά δείπνα. Όπως και να χει, αυτό που έκανε ο latin rock παραγωγός Gustavo Santaolalla, με το ξεκίνημα του νέου label του (Vibra), είναι -παρά τον κάποιες φορές προβλέψιμο τρόπο με τον οποίο το επιτυγχάνει- συναρπαστικό, συμπλέοντας μια με την πλευρά της λύπης και μια με τη μεριά της αγριάδας που βγαίνει από φουλ στον καπνό υπόγεια μπαρ και καμπαρέ.
Βάλτε και μερικά πολύ ενδιαφέροντα electronica περάσματα (βλ. "Av. de Mayo") και δεν έχουμε παρά να το προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν "λιώσει" τους Gotan Project. Η διαφορά τους με τους τελευταίους είναι ότι σαμπλάρουν παλιά tango κομμάτια (καποια δε του Astor Piazzolla, του κορυφαίου συνθέτη της tango μουσικής) και οπωσδήποτε παρά τις καθαρολογικές αντιρρήσεις, έχουν ένα ατού περισσότερο. Αφήστε που το εύρος της μουσικής τους ξεκινά από τo hip-hop, πηγαίνει στο house και το drum'n'bass (που έχουν τη μερίδα του λέοντος), και καταλήγει σε καθαρό tango με μινιμαλιστικές παρεμβάσεις ή το αντίθετο: Μινιμαλιστική και κρύα electronica, με πινελιές από χαρμολύπη δια μέσου της επέμβασης του bandoneon.
Να σημειώσουμε, τέλος, ότι αποτελεί και το νικητή της κατηγορίας Best Dance/Electronic Album για το 2002 στα Gardel Awards (τα Αργεντίνικα Grammy Awards, ας πούμε, με το όνομά τους να το έχουν πάρει από το μακαρίτη τραγουδιστή του tango).
