Ομολογώ ότι στα χειρότερά μου, ούτε που λησιάζω το θλιμμένο, σχεδόν μίζερο συναίσθημα που βγάζουν οι πέντε mancunians. Ο κόσμος του φρόντμαν τους, Guy Garvey, μόνο ως αστείο θα μπορούσε να σταχυλογηθεί ως "μελαγχολικός", ακόμα και μετά από ένα πολύ επιτυχημένο ντεμπούτο που τους χάρισε μία υποψηφιότητα για το Mercury Music Prize και κριτική αναγνώριση. Κάτι βέβαια που μόνο απορίες δεν πρέπει να προκαλεί, αφού τοις πάσοι είναι γνωστό ότι η καλλιτεχνική αναγνώριση μόνο πρόσκαιρα θεραπεύει τις καταθλιπτικές τάσεις. Κι όσο αυτές εδράζονται καθ'ολοκληρίαν στη βάση κάθε μελωδίας, ατμόσφαιρας και στίχου τόσο επιτυχημένα, το μόνο που μπορούμε να αναφωνήσουμε είναι "σε θέλουμε έτσι"!
Όλα αυτά βέβαια ουδεμία σημασία δεν θα είχαν αν δεν υπήρχε και το ταλέντο. Ταλέντο που αυτή τη φορά αξιοποιείται στο έπακρο, αφού δεν υπάρχει ούτε μία μέτρια στιγμή στο "Cast of Thousands" -κι αν στην αρχή φαίνονται όλα θολά κι ασχημάτιστα, και κάπως χλωμά για να σας φέρουν στο συμπέρασμα του top ten της χρονιάς, κρατήστε το στόμα σας κλειστό για τις επόμενες ακροάσεις, αν φυσικά αντέχετε την ακατάσχετη μαυρίλα που αραδιάζει στα μούτρα σας ο κύριος Garvey.
Έτσι λοιπόν θα ανακαλύψετε την μεθυστική jazzy μαγεία του "I’ve Got Your Number", το θελκτικό βαλσάκι του "Fugitive Hotel", κατά τη διάρκεια του οποίου ακούμε για τα συναισθήματα των μελών της μπάντας που είναι μακριά από τους/τις αγαπημένους/ες τους, κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους. Το αρχικό καρδιοκτύπι του "Switching Off" μας οδηγεί σε ένα πένθιμο ρυθμό και στίχους συγκλονιστικής παραίτησης, που είναι αδύνατο να σε αφήσουν ανέπαφο: "You the only sense / the world has ever made / early evening June / this room and a radio play / this I need to save / I choose my final scene today / switching off with you..."
Από την πλευρά της, η Community Gospel χορωδία του Λονδίνου μετατρέπει το "Ribcage" σε κοντινό ξαδερφάκι των πονημάτων των Spiritualized, ενώ ο tribal ρυθμός του "Snooks" και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρά του, διακοσμούν συγκλονιστικά τους στίχους στους οποίους o Garvey συγκρίνει τη ζωή του με εκείνη των φίλων του.
Εκεί όμως που πραγματικά είναι απίστευτοι είναι στο "Grace Under Pressure", που αναπνέει τις παραμυθένιες αναθυμιάσεις του "The Soft Bulletin" των Flaming Lips, διανθισμένες με τα απαραίτητα οργανικά breakbeats, τις gospel πινελιές και τα έγχορδα. Σιγά σιγά το κομμάτι εξελίσσεται σε ένα πραγματικό ύμνο, όπου -βγάλτε από το μυαλό σας τις σκέψεις για μη λειτουργικές, μανιερίστικες υπερβολές- ακούγονται χιλιάδες στα backing φωνητικά (όλο το κοινό του Glastonbury του 2002), να τραγουδούν "We still believe in love, so fuck you"!
Το "Cast of Thousands" είναι πιο πειραματικό και καθόλου prog σε σχέση με τον προκάτοχό του, αλλά κυρίως αποτελεί πραγματικά ένα μεγάλο album, αν μπορεί κανείς να συμπλεύσει με τις διαθέσεις τους. Είναι ένας άτυπος ύμνος στη θλίψη, έστω κι αν μουσικά περισσότερο το επιτυγχάνει, παρά στιχουργικά, δεν είναι ό,τι καλύτερο για να ξεκινήσεις τη μέρα σου, ούτε και οι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις (που απαιτούνται) είναι ό,τι πιο φυσικό πράγμα στον πλανήτη. Πίσω από την θλίψη αυτή, όμως, το υπνωτικό, συναισθηματικό και σε ορισμένες στιγμές κλειστοφοβικό ντεκόρ, καμουφλάρεται με μία ηρεμία που γλυκαίνει το τελικό αποτέλεσμα. Οι συγκρίσεις, πάντως, με τους Coldplay και τους Radiohead δίνουν και παίρνουν, όμως, μην μπείτε στην παγίδα να αναζητήσετε απλώς κάτι ανάμεσά τους, όσον αφορά στην πειραματική διάθεση και τις ψυχοσυναισθηματικές αποχρώσεις. Η λάμψη του "Cast of Thousands" είναι αυτόφωτη.
