Τι έκπληξη κι αυτή από τους Μπριστολέζους Kosheen; Ναι μεν στο Resist του 2001 είχαν αφήσει αρκετά σκοτεινά σημάδια στην ανανεωμένη drum'n'bass φόρμουλά τους που ενθουσίασε πολλά dance -κυρίως- έντυπα, αλλά ουδεμία σχέση είχε εκείνο το αμάγαλμα κρύων beats, μελωδικών πλήκτρων και σκόρπιων ποπ μελωδιών με τούτο εδώ το άλμπουμ.
Όπως θα έχετε ήδη υποψιαστεί από σχετικές ειδήσεις ή τις πρώτες κριτικές, οι drum'n'bass ρυθμοί τους μας άφησαν χρόνους. Οι εγκέφαλοι του τρίο, Markee Substance και Darren Decoder, αλλάζουν το εκφραστικό τους στίγμα από ελαφρώς εώς πολύ, βάζοντας πρόσω ολοταχώς για dark (ως goth), κιθαριστικά μονοπάτια, πάνω σε mid-tempo beats. Βέβαια, με αυτό το dance-rock υβρίδιο δεν φτάνουν ούτε την ευφυία της πρώτης μας γνωριμίας με τους Garbage, αλλά εδώ που τα λέμε δεν φτάνουν ούτε και τους εαυτούς τους στο ντεμπούτο τους, που είχε να επιδείξει κάτι το συναρπαστικό, έστω και έπειτα απο επαναλαμβανόμενες ακροάσεις.
Ευτυχώς, υπάρχει μία τραγουδίστρια υψηλότατων standards. Η Sian Evans είναι κυριολεκτικά φωνάρα, είτε συμπλέοντας με τη μεσόρυθμη αισθαντικότητα των πιο χαλαρών στιγμών, είτε συνοδεύοντας με τη δύναμή της τον φαζαριστό κόσμο των κιθάρων. Κάτι μεταξύ Heather Small και Billie Ray Martin, αν και σε στιγμές προσπαθεί να πιάσει κάτι (μάταια) από τη γατίσια φωνή της Roisin Murphy των Moloko.
Πάντως, πίσω από τις συγκρίσεις με τους Garbage, ίσως και τις Luscious Jackson σε κάποιες στιγμές (αισθητή η διαφορά κι από τις συγκρίσεις, που τότε γίνονταν με τους Breakbeat Era και τους Olive), διακρίνουμε τον κόσμο της Kate Bush, ακόμα και των Cure (το "Wasting my time" είναι βέβαια ...αντιγραφή του "In your house").
Εν κατακλείδι, ένα οπωσδήποτε ενδιαφέρον άκουσμα, στο οποίο ανταμώνουν οι κιθάρες και τα δυνατά, soulful φωνητικά με mid tempo λούπες και εφέ. Ενδιαφέρουσα και η στροφή (δεν θα κυνηγάμε και τους καλλιτέχνες που ψάχνονται), αλλά το σύνολο του υλικού δεν είναι ικανό να στηρίξει μια σαφή πρόταση αγοράς. Δυστυχώς, οι στιγμές που ξεχωρίζουν είναι μόλις πέντε ("Wasting My Time", "All In My Head", "Avalanche", "Wish", "Recovery"), με τα υπόλοιπα, απλώς να αναμασούν την ίδια ιδέα, ενώ δεν αποφεύγουν τα απολύτως mainstream ολισθήματα και μάλιστα χωρίς σοβαρή (βλ. πιασάρικη) μελωδική υποστήριξη.
