Κύριε Δήμαρχε του Σιατλ,
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Τσάβαλος και η επαγγελματική μου δραστηριότητα είναι άσχετη με το θέμα της παρούσης επιστολής. Παίρνω το θάρρος να σας γράψω αφού άκουσα μια νέα μπάντα που έρχεται από τα μέρη σας, από την υπέροχη πολιτεία της Ουάσινγκτον. Το συγκρότημα ονομάζεται Cobra High και ομολογώ ότι πρόκειται για μια εκ των πιο αξιόλογων περιπτώσεων που ξεπήδησαν από την πόλη σας μετά το μνημόσυνο του γκραντζ που έλαβε χώρα μερικά χρόνια πριν.
Η αλήθεια είναι ότι θα σας παραξενέψουν κάπως βέβαια. Δεν είναι εύκολοι στο άκουσμα. Αλλά η μουσική τους συνδυάζει τόσο καλά ετερόκλητα στοιχεία όπως ροκ, ελεκτρόνικα, ψυχεδελεια, ρετρό-ποπ και ιδρωμένη καφρίλα που δεν γίνεται, κάτι θα έχει πάρει το αυτί σας τόσο καιρό. Τα ονόματα των μελών της μπάντας δεν έχουν σημασία, αφού εδώ έχουμε να κάνουμε περισσότερο με ένα ομοιόμορφο σύνολο, παρά με βιρτουόζους του εκάστοτε μουσικού οργάνου. Ο.Κ., ο κιθαρίστας δεν είναι του βεληνεκούς ενός Coxon, ο ντραμερ δεν είναι Grohl, ο μπασιστας δεν είναι του διαμετρήματος ενός Colin Greenwood κι ο τραγουδιστής τραγουδάει άλλοτε διεκπεραιωτικά κι άλλοτε ...κάπως πιο γρήγορα. Τόσο πολύ που βάζεις στοίχημα ότι οι επόμενοι στίχοι που θα εξέλθουν από την στοματική του κοιλότητα θα είναι «τραγουδάω τόσο γρήγορα / που θα κόψουν κλήση / στη μασέλα μου / για υπερβολική ταχύτητα» . Έξτρα πλεονέκτημα αποτελεί το γεγονός ότι πρόκειται για πολυοργανιστες κι ότι μοιράζονται το παίξιμο των διαφόρων οργάνων. Το ίδιο συμβαίνει ενίοτε και στα φωνητικά μέρη.
Κύριε Δήμαρχε, σας προκαλώ να ακούσετε το Paper Gods, θα νομίσετε ότι ακούτε Will Sargeant εποχής Crosodiles. Σας προκαλώ να ακούσετε το White Diamond και το Strange Days των Doors και μετά θα σας κάνω τεστ να δω αν θα καταλάβετε την διαφορά στο Μορισονικό ρεφρενάκι. Σας ξαναπροκαλω να παίξετε το Awesomology στον Μπομπι Γκιλεσπι. Αλλά μην καθίσετε κοντά του μετά το πέρας της ακρόασης, γιατί πολύ πιθανά θα διαπράξει αυτοκτονία μπροστά στα ίδια σας τα μάτια, απογοητευμένος που δεν κατάφερε να βγάλει ένα τέτοιο dance-rock κομμάτι. Σας παρακαλώ εν τέλει να δώσετε την δέουσα προσοχή στο straight ahead rock του Εl Fang Dorado και την μπαλαντουλα που κλείνει το άλμπουμ με τίτλο A Leaded Trace.
Μετά από όλα αυτά ήρθε η ώρα και για την δική μου γνώμη, την οποία και πρέπει να εκφέρω ενώπιον της Εξοχότητας σας. Λοιπόν, εγώ μπερδεύτηκα. Γιατί άλλοτε νόμιζα ότι ήμουν ξανά 18 κι ότι άκουγα prog rock, ξέρετε ΕLO, King Crimson κτλ. Άλλοτε είχα την εντύπωση ότι είχα διακτινιστει ως άλλος Δόκτωρ Σποκ στον Πλανήτη New Wave και συνομιλούσα με τους εκεί κατοίκους του, τους Μagazine, τους Caberet Voltaire και τους Damned. Κι άλλοτε ότι ζούσα ξανά τον έρωτα μου με την Ματίνα, φοιτητής στα Γιάννενα εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και στην έκρηξη της μπριτ ποπ των Stereolab.
Εν κατακλείδι, πιστεύω ακράδαντα ότι πρόκειται για μια μπάντα η οποία αποτελεί κόσμημα για την πόλη σας και την μουσική της – η οποία μην ξεχνάτε ότι πνέει τα λοίσθια. Δώστε μια ευκαιρία στα παιδιά να βρουν μια μόνιμη συναυλιακη στέγη στην πόλη σας και σας εγγυώμαι ότι δεν θα σας απογοητεύσουν. Δυστυχώς γι’αυτους βέβαια η μουσική τους προορίζεται αμιγώς για ενδο-Αμερικανική ακρόαση και φρονώ πως δεν θα προκαλέσει καμία μα καμία εντύπωση στους μουσικόφιλους της Γηραιάς Ηπείρου.
Μετά τιμής, Κωνσταντίνος Τσάβαλος
