Είναι ιδέα μου ή πολλοί από τους δίσκους που έρχονται από την μακρινή Ιαπωνία έχουν ένα διαφορετικό χαρακτήρα, μια δικιά τους προσωπική αισθητική; Σα να διαθέτουν μια παιχνιδιάρικη αλλά και εύθραυστη υφή που σου δημιουργεί την εντύπωση ότι οι Γιαπωνέζοι είναι τόσο μα τόσο διαφορετικοί από εμάς. Ίσως πάλι το όλο θέμα να λειτουργεί αντίστροφα, και λόγω της απόστασης που μας χωρίζει, της διαφορετικής τους εμφάνισης και του αγνώστου, να βλέπουμε και τις μουσικές που έρχονται από τα μέρη αυτά με διαφορετικό μάτι.
Ο κύριος Kazumasa Hashimoto είναι ακόμα ένας μουσικός που ενισχύει αυτή την εικόνα της διαφορετικότητας που έχουμε (ή που έχω εγώ τουλάχιστον) για τους Ιάπωνες και την κουλτούρα τους. Προερχόμενος από το αχανές Τόκιο, διαθέτει ένα αξιοσημείωτο κλασσικό background, έχοντας σπουδάσει σύνθεση και παίζοντας πιάνο από πολύ μικρή ηλικία. Στην πορεία όμως άρχισε να ελκύεται από τις νέες τεχνολογίες και δεν άργησε να πειραματίζεται με τους ηλεκτρονικούς ήχους, διατηρώντας βέβαια τις αρχικές του μουσικές καταβολές.
Κάπως έτσι φτάνουμε και στο Yupi, το δισκογραφικό του ντεμπούτο. Από το πανέμορφο εξώφυλλο και την περιποιημένη συσκευασία φαίνεται ότι αυτός ο δίσκος έχει προσεχθεί σε κάθε λεπτομέρεια. Αυτή ακριβώς την εντύπωση σου αφήνει και το περιεχόμενό του, από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Αργόσυρτες, ατμοσφαιρικές συνθέσεις, αναπτύσσονται σε πλούσιες ενορχηστρώσεις, με μεγάλη γκάμα οργάνων (πιάνο, βιολί, τσέλο, φλάουτο, ακουστική κιθάρα κλπ) και διακριτικές αλλά εύστοχες προσθήκες ηλεκτρονικών ήχων. Σε καμιά περίπτωση το Yupi δεν ‘βαραίνει’ από τον συνδυασμό όλως αυτών των ηχοχρωμάτων, αντίθετα μάλιστα κινείται σε μια πιο εύθραυστη και ονειρική μουσική κατεύθυνση.
Από τα 14 κομμάτια του δίσκου, τα μισά έχουν διάρκεια γύρω στο ένα λεπτό, λειτουργώντας σα μικρά μινιμαλιστικά ιντερλούδια. Τα υπόλοιπα κομμάτια συνδυάζουν την μελαγχολία μιας κλασσικής σύνθεσης, με τα παιχνιδιαρίσματα της Γιαπωνέζικης μουσικής και τον λεπτεπίλεπτο χαρακτήρα της Ισλανδικής σκηνής. Το μόνο κακό είναι ότι σε πολλά σημεία τα πανέμορφα ηχοχρώματα του Hashimoto μοιάζουν λίγο κενά, σα να μην έχουν τις κατάλληλες μελωδίες να στηριχτούν. Άλλες φορές πάλι οι μελωδίες αυτές είναι καλά συγκαλυμμένες, με αποτέλεσμα να χρειάζεται επιμονή από τον ακροατή για να έρθουν στην επιφάνεια.
Παρ’ όλο που σε στιγμές το Yupi μπορεί μοιάζει να παίρνει περισσότερο συνοδευτικό παρά πρωταγωνιστικό ρόλο, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακό. Αντίθετα διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να παρασύρουν τον ακροατή σε ονειρικές περιοχές ακόμα και αν απαιτεί μια κάποια παραπάνω προσήλωση και προσπάθεια από μέρος του.
